Eimreiðin - 01.01.1919, Blaðsíða 13

EIMREIÐINi
AÐALBLÁBER
13
Spölkorn utan við prestsetrið klauf hár og ósléttur
viðarhólmi ána, sem rann út dalinn. Þar lágu ekki gras-
bakkar að ánni, heldur viðarmóar og klappir íremst.
Yfir þær óx lyng í flesjum og. dvergbirki í sprungunum.
Áin féll í stríðum strengjum, beggja vegna við hólmann.
Þá tók við hylur, þar sem vatnið snerist í ótal sveipum,
hægt og hægt, unz það fann aftur stefnuna og leið áfram
til sjávar.
Þeiin megin árinnar, sem prestsetrið slóð, gekk allstór
liamar fram i hylinn. Hann hallaðist fram í ána. Djúp
sprunga hafði skilið hann frá austurbakkanum. Á hina
þrjá vegu lá hylurinn að honum. Pessi hamar var flatur
að ofan og hafði stundum verið gengið fram á liann og
stokkið yfir sprunguna. Hún var ekki breið.
Börnin frá prestsetrinu og Skógum horfðu ætíð með
forvitni og geig fram á þennan hamar. t*eim hafði verið
harðbannað að stökkva yfir sprunguna. Reyndar fanst nú
Árna að hann vera orðinn nógu gamall til að brjóta
bannið. En hann hafði samt ekki gert það.
Þennan sunnudag, sem börnin fóru til berja, sat ungur
maður fram á liamrinum. Hann hét Steingrimur og var
systursonur prestsins. Hann var hár vexli og dökkur á
brún og brá, með þykt, óhrokkið hár, sem vildi ráða sér
sjálft. Flestum þótti hann ófríður, þegar þeir sáu hann í
fyrsta sinni. En þeir, sem voru honum samtíða, furðuðu
sig á því, hve fallegur hann gat stundum orðið, þrátt
fyrir óreglulegt andlitsfall. Fað var einkum, ef vel lá á
honum. En eilt voru allir sammála um. Það voru augu
hans. f*au voru ljómandi fögur. Hvort sem þau leiftruðu
af gletni og gleði, eða huldu sig blæju þunglyndis og
dularfullra drauma. Og það var oft.
Nú störðu þau fram í árhylinn, myjk af sorg og gremju.
Enginn hafði séð þau þannig.
— Börnin uppi í hlíðinni kölluðu hvert á annað. Öll
þóttust hafa fundið beztu berjalautina.
Smalarnir hóuðu og ómurinn barst um sólheitt loftið.
Oddfylking af grágæsum ilaug kvakandi þvert yfir dal-
inn. Hún lækkaði flugið rétt yfir hamrinum, þar sem hinn