Eimreiðin - 01.01.1919, Blaðsíða 51

EIMREIÐIN]
PJÓÐVÍSA
51
— Nei, Anna María, í mönnunum er áreiðanlega enginn
sannleikur til. Að eins þarna uppi er sannleikur — á bláa
blaðinu því — að eins þar inni er sannleikur — í rykugu
bókunum þeim.
Upp frá þeim degi sat Anna María yfir stóru, þykku
bókunum.
Frá morgni til kvölds sat Anna María yfir stóru, þykku
bókunum, er hljómaði frá grænkandi grund:
Stattu’ upp, rósin mín,
stattu’ upp, brúðan mín,
stattu’ upp, kæra vina,
ástkærasta yndið mitt, yndið mitt, yndið mitt!
En vangar Önnu Marí.u urðu þynnri og þynnri með
degi hveijum.
Það var í maí, þegar kirsiberjablómin hníga.
Hringing barst frá gömlu dómkirkjuklukkunni. Hring-
ing barsl yfir bæinn, út á fjörðinn.
Grænt var úti fyrir öllum dyrum.
Hlerar voru fyrir öllum búðargluggum.
Hvislað var á götunum. Far fóru gamalmennin, er þerðu
tárin af kinnum sér:
— Hugsaðu þér, að eins tvítug og lík á fjöl! Hugsaðu
þér, að eins tvítug og liðið lík á fjöl.
Fegurstu dætur bæjarins, með langar, svartar slæður,
gengu á undan svarta vagninum og hvísluðu:
— Nú er sú fegursta dáin. Nú er sú glóhærðasta lík
á fjöl.
Og þær hvísluðu:
— Gat svo sem nokkur maður viljað vinna Önnu Maríu
mein? Gat það verið, að nokkur gæti fengið af sér að
Ijúga að Önnu Maríu?
Og hvíslað var mann frá manni í þyrpingunni:
— Eg trúi því nú ekki, að það hafi verið brjóstveiki,
sagði einn.
— Nei, það var eitthvað, sem hún hafði að bera, hún
Anna María, sagði annar.
4