Eimreiðin - 01.01.1919, Blaðsíða 50

50
PJÓÐVÍSA
[EIMREIÐIM
Og þær gengu þöglar brott og hvísluðu:
— í*að gengur eilthvað að henni Önnu Maríu.
Og fólkið í bænum sagði, er það sat að miðdegisverði:
— Anna María er hætt að láta sjá sig úti. Hún lokar
sig inni. Pað hlýtur eilthvað að ganga að henni.
Veturinn kom, það frysti, ísalög komu.
Og Kristín kom og kallaði:
— Anna María, það er komið svell.
En Anna María svaraði ekki.
Og Kristín ýtti í Grétu og sagði: Spyr þú, Grétal
Og Gréta kallaði:
— Anna María, það er komið svell. Það er spegilfagurt.
En Anna María svaraði ekki.
Og Gréta ýtti í Láru og sagði: Spyr þú, Lára!
Og Lára kallaði:
— Anna María, það er komið svell. Það er spegilfagurt.
Piltarnir eru að spyrja að þér.
En Anna María svaraði ekki.
Svo hættu þær. Og alt varð hljótt.
En neðan frá vatninu hijómaði:
Stattu’ upp, rósin min,
stattu’ upp, brúðan mín,
stattu’ upp, kæra vina,
ástkærasta yndið mitt, yndið mitt, yndið mitt!
Og undir tók í hæðunum.
— Yndið mitt, yndið milt!
Anna María sat og starði á hringinn. Hún gat ekki skil—
ið það. Hún gat ekki gert sér grein fyrir því.
Henni hafði hann verið tákn eilífðarinnar.
— Af hverju ertu sýknt og heilagt að lesa, pabbi minn?
— Eg er að leita sannleikans, Anna María.
— Er þá iiokkur sannleikur til, pabbi? Er ekki alt lýgi?
Pá hóf gamli maðurinn stóra, gráhærða höfuðið sitt og
leit á Onnu Maríu. Hún var orðin ásýndum grönn eins og
skuggi, en hárið Ijómaði. Hár Önnu Maríu Ijómaði eins
og rúður Frúarkirkjunnar um sólsetur.