Eimreiðin - 01.01.1919, Síða 47

KIMREIÐINI
LJÓSIÐ
47
dökkleitt, éins og vegg. Pað var ekki um að villast: það
var bær rétt fram undan 'þeim. Nú kom hann auga á
bæjarþilin. Þeir voru komnir heim á hlað, og nú þekti
hann, að það var bærinn í Vík. Þeir voru komnir heim.
En hvernig stóð á Ijósinu i skemmuglugganum? Hver gat
verið með ljós frammi í þessum kulda? Hann slepti hend-
inni af Þórbrandi litla, til þess að Ijúka upp hurðinni, en
varð að grípa hann í fang sér um leið, því að hann æti-
aði að hníga niður. »Nú erum við komnir heim, Brandur
minn. Ertu orðinn mjög lúinn«? »Já, eg er alveg mátt-
Iaus«. Orðin komu á slitringi. Það var auðséð, að hann
var að missa meðvitundina.
Hallfreður lauk upp bæjardyrunum. Helga hrökk sam-
an, er hún heyrði, að lokið var upp. »Guði sé lof! þeir
eru komnir«. Innilegur feginleiki lýsti sér í rómnum. Hún
greip Ijósið og gekk fram í dyrnar.
»Ó, guð hjálpi mér; er drengurinn dáinn?« sagði Helga,
þegar hún sá Hallfreð haida á drengnum í faðminum.
»Nei, hann er bara lúinn. En komdu sæl, góða! Hvernig
líður ykkur?«
»Okkur liður vel. En eg var orðin svo hrædd um
ykkur, að þið munduð ekki finna bæinn«.
»Pað var ekki nema von, enda munaði litlu. Eg efast
um, að við hefðum haft okkur í bæinn, ef eg hefði ekkí
séð ljósið. Eg stefndi töluvert utan við bæinn. En hvernig
stóð á því, að ljósið var frammi?«
»Eg hefi verið lengi frammi með Ijósið, þvi að eg hélt,
að það gæti verið, að þið kæmuð auga á það, þótt dimt
væri«.
»Hefir þú staðið frammi í þessum kulda ineð ljósið?«
Pað var undrun í rómnum.
»Já, eg hefi gert það. En blessaðir flýtið ykkur nú inn
í hlýjuna. Brandi litla veitir líklega ekki af því, og ykkur
báðum, að fá einhverja hressingu eftir þetta stríð«.
Síðan gengu þau inn.
Þórbrandur litli var háttaður niður í rúm og hlúð að
honum eftir föngum.