Eimreiðin - 01.01.1919, Blaðsíða 19

EIMREIÐIN]
AÐALBLÁBER
19
»Nei, nei. Drengirnir gefa þeim ber«, svaraði hún glað-
lega. »Það liggur heldur ekkert illa á þeim«.
Hann tók hönd hennar í lófa sína.
»Þú ert væn við frænda«, sagði hann lágt.
»Hvenær ætlar þú heim?«, spurði hún.
»Jeg veit ekki«.
Hann fann sársaukann brenna sig á ný. Hvað var heini?
Að hverju var að hverfa?
Eftir stundarkorn heyrði hann Ásu spyrja aftur:
»Eigum við ekki að fara að koma heim, frændi«.
»Jú, Ása mín, nú kem eg«.
Hann reis þreytulega á fætur og hún slepti ekki hendi
hans. Svo röiti hann af stað. Ása hoppaði við hlið hans
og réði ferðinni
Það var komið kvöld. Prestkonan stóð úti og horfði
norður móana. Henni þótti Ásu litlu dveljast. En hún
var ekki beinlínis hrædd um hana. Drengirnir höfðu sagt,
að hún hefði farið til Steingríms.
Nú sá hún þau koma undan Bæjarholtinu.
»Hvað var þetta? Steingrímur var þó ekki drukkinn?«
Hann var óstyrkur og slangraði ýmist til hægri eða
vinstri. Ása litla trítlaði við hlið hans og var að tala
við hann.
»Það vildi eg, að hann hefði nú ekki fundið upp á því,
að drekka sig fullan«, hugsaði frú Kristjana og beið þeirra.
Þau héldu áfram heim í hlað. Steingrimur leit aldrei
upp. Ása var hróðug og kát.
Steingrímur hafði lofað henni því, að segja ekki frá því,
að hún hefði sest á gjárbarminn. Og hún hafði boðist til
þess, að þegja yfir því, að hann hefði grátið. Nú vissu
þau þessi leyndarmál, hvort með öðru. Það var altaf eitt-
hvað í það varið, að geyma leyndarmál.
»Skelfing komið þið seint«, sagði frú Kristjana hægt og
leit á Steingrím. Nei, hann var ekki drukkinn, en eitthvað
var hann undarlegur.
»Hvað ætli nú sé á seiði með hann«, hugsaði hún um
leið og hún tók i hönd Ásu litlu og leiddi hana inn.
2