Eimreiðin - 01.01.1919, Blaðsíða 39

EIMREIÐIN]
LJOSIÐ
39
dýrt, að fæða átta manns á honum, enda mátti.heita
ómögulegt að fá hann, því að kaupstaðurinn var að
mestu matarlaus.
Útlitið var ekki trygt. Hriðarbakki um norðrið og hvítur
skýjaslæðingur um loftið. Ef hann hvesti, var auðsæ stór-
hríð. En verið gat, að hann hengi svona yfir daginn, í
öllu falli fram i rökkur.
Hallfreður gekk inn og vakti Helgu konu sina. Helga
var milli þrítugs og fertugs; myndarkona og góðleg, en
heldur veikbygð. Hún var föl í andliti og tekin til augn-
anna. Var auðséð, að skortur og slrið höfðu gert hana
ellilega fyrir timann.
»Góðan daginn, góða min! Hvernig er heilsan?«
»Góðan daginn, vinur! Eg er með besta móti og hefi
haft lítinn hósta í nótt, og sárindin eru minni fyrir brjóst-
inu. Hvernig er veðrið?«
»Hann er Ijótur. Grár og hriðarlegur, en eg vona samt,
að hann verjist í dag. Eg er að hugsa um að ganga á
ísinn í dag og vita hvort eg get ekki slysað einn sel með-
fram rifunni, sem hann gerði í ísinn i gær. Eg held eg
láti hann Þórbrand litla fara með mér. Eg læt hann
halda í litla sleðann, ef eg kynni að fá einhverja skepnu.
Það væri gott, ef þú treystir þér til þess, að þú færir á
fætur og tækir til einhvern matarbita handa okkur og
byggir drenginn út á meðan eg er að gefa skepnunum og
bera vatnið i bæinn«.
»Já, það skal eg gera. En er vogandi að leggja á isinn
i þessu útliti? Getur hann ekki broslið á þegar minst
varir? Og þá cr ekki gaman að vera úti á ísnum«.
»f*að er ekkert að óttast. Hann hangir líklega svona í
dag, enda er ekki ólíklegt, að það standi í honum einn
dag, eftir svona langvinnar hríðar. Nú fer eg að gefa
fénu«.
Nokkurri stundu seinna kom Hallfreður inn. Var þá
orðið fullbjart af degi. þórbrandur litli sat á rúminu sínu
og var að borða brauðköku.
»Ætlar þú á ísinn í dag, pabbi?«, sagði hann um leið
og faðir hans kom inn.