Eimreiðin - 01.01.1919, Blaðsíða 38

38
IE1MREIÐIN’
Lgosið.
Saga eftir Jóhannes Friðlaugsson frá Fjalli.
Endalaus ísbreiðan það sem augað eygði, langt, langt
norður, þangað sem mættist haf og himinn. Hvít eyði-
mörk tilbreytingarlaus. Það eina, sem hvíldi augað, voru
háir og hrikalegir borgarjakar, sem risu upp eins og
bæjarturnar og fjallagnípur hátt yfir hvíta snæbreiðuná,
sem lá alt í kring. Alt hvítt, hvert sem litið var. Landið
alþakið þykkri snjóhreiðu, svo að ekki Sást á dökkan díl
neinstaðar. Skammdegishörkurnar hrösuðu saman hauður
og haf og lögðu helfjötra á alt, sem lífsanda dró. Bæirnir
meira en hálffentir og frostgrimdin svo mikil, að menn
gátu ekki varið sig kali milli fjárhúsanna. Allar sam-
göngur lagðar niður að heita mátti. Menn treystu sér
varla milli bæja, nema í lifsnauðsyn. Pótti nóg að líkna
skepnunum. Frostnæðingurinn læddist inn um hverja rifu
og smugu á bæjunum, svo að fólkið gat ekki haldið á
sér hita við dagstörfin; og hélan svo þykk á gluggunum,
að hálfrökkur var í baðstofum um hádaginn. Það var
einn morgun snemma á þorra. Látlausar hríðar og frost-
hörkur höfðu staðið dag eftir dag.
Hallfreður í Vik var snemma á fótum þennan morgun
og gáði til veðurs. Daginn áður hafði' kipt sundur ísnum
á miðjum firðinum og var ekki óhugsandi, að eitthvert
slangur af sel væri í rifunni eða meðfram henni. Hall-
freður hafði oft aflað vel til búsins af sel, þegar ís hafði
verið á flóanum, því að hann var mjög laginn með byssu.
Það hafði oft verið aðalbjörgin seinni partinn á veturna,
og svo mjólkin úr kúnum. Búið var litið og börnin mörg,
en áhugi að verjast skuldum. Og oft hafði verið þörf, en
nú var nauðsyn, að afla einhvers til búsins, því að lítið
var orðið um matbjörg í bænum. Haustið hafði alveg
brugðist með fiskaflann og kjötið af þessum fáu skepnum,
sem hann hafði lógað um haustið, var að mestu búið.
Þá var ekkert eftir, nema þurr kornmaturinn, og það var