Eimreiðin - 01.01.1919, Blaðsíða 23

EIMREIÐIN|
AÐALBLÁBER
23
Hann vissi ekki hvort var. En nú var ekki lengur þögn
og eyði í sál hans.
Hann gerði í laumi blýantsmjmd af hlíðinni. Hún varð
betri, en liann hafði þorað að vona.
Nú komu fleiri myndir,
Hann sá þær stíga fram í næturkyrðinni. Andvakan
varð heimur, sem hann átti einn og elskaði. Hann hlakk-
aði til þess að sofna á kvöldin og vakna aftur löngu á
undan ölium og njóta vökudrauma sinna.
Hann átti nú orðið dálítið safn af blýantsmyndum, sem
enginn fékk að sjá Hann var sæll, þegar hann sat í ljós-
bjarmanum og skoðaði þessar litlu myndir, sem áttu að
verða málverk. En þess á milli kvaldi eíinn hann.
Var þetta ekki sömu tegundar og skáldskapur hans og
sönglist? Hann var orðinn tortrygginn gagnvart sjálfum
sér. En jafnframt fann hann glögt, að þessi nýja ástríða
lét ekki vísa sér á bug að óreyndu. Hún var sterkari en
svo. Hann varð að fá vissu sína.
Þegar voraði lagði hann af stað út í heiminn, til þess
að reyna hvort hann gæti orðið málari.
Presthjónin stóðu úti á hlaðinu, þegar hann reið úr
garði. Þau voru alvarleg og horfðu á eftir honum, svo
langt, sem auðið var,
»Guð gæfi, að eitthvað gott lægi nú fyrir honum«, sagði
frú Kristjana.
»Jeg vona það«, mælti presturinn stillilega. »Það er í
fyrsta sinni, sem mér hefir fundist hann vera fullorðinn
maður«.
»Betur að svo væri«, svaraði hún lágt.
Inni i stofunni stóð Ása litla skælandi úti við gluggann.
Til hvers átti hún nú að flýja, þegar öllum þótti hún ot
hávær eða forvitin?
Steingrímur frændi hennar var sá eini, sem aldrei hafði
sagt að hún væri óþæg.
Á næstu jólum kom bréf frá honum.
Presthjónin sátu við borðið, sem var hlaðið bréfum og
blöðum. Þau lásu aftur og aftur það, sem Steingrímur