Eimreiðin - 01.01.1919, Blaðsíða 22

22
AÐALBLÁBER
IEIMREIÐIN
Eins og hún vildi segja honum eitthvað. — Hvað gat
það verið?
Hann vaknaði til fulls, en myndin hvarf ekki. Hann
sá glögt hverja hríslu og hvern slein og bláan himininn
yfir brúninni efst. En nú heyrði hann ekki lengur lækinn
niða, eins og meðan hann var milli svefns og vöku. Það
var heldur ekki von.
Hann brosti. Honum leið svo undarlega vel.
»Þetta væri fallegt málverk«, hugsaði hann. Og um leið
var eins og hann væri snortinn rafmagni.
»Málaðu þetta«, hvíslaði einhver rödd. »Það er það, sem
þú átt að gera«.
»Nei, nei« svaraði hann. »Það get eg ekki. Hvernig ætti
eg að geta það?« En hann vissi samt, að röddin hafði
rétt að mæla.
Hann átti að mála þetta. Hann átti að mála!
Var hann annars að verða truflaður? Hvers vegna sá
hann svona glögt þessa yndislegu mynd? Hvers vegna var
sagt, að hann ætti að mála hana?
Hann var orðinn tvítugur, og hafði alls ekki Jært að
mála. En hann teiknaði mætavel. Það vissi hann. Máske
að hann gæti enn orðið málari. — Hvaða heimska.
Hann hafði nú lika einu sinni ætlað sér að verða skáld
— og einu sinni tónsnillingur. Hvað hafði orðið úr því
öllu? — Ekkert.
Þessir barnalegu draumar hans höfðu eytt tíma hans
og gert honum erfitt fyrir um önnur störf. Nú var nóg
komið af því.
Hann var búinn að vega þær tilraunir og finna þær
einskis nýtar.
En myndin hvarf ekki að lieldur. Litir hennar og ljós-
brigði fylgdu honum allan næsta dag og niðurinn i lækn-
um lét i eyrum hans.
Hann var glaður og svipléttur. Það hafði hann aldrei
verið síðan sumrinu áður.
Var hann nú loks að finna sjálfan sig, — eða voru
þetta nýir táldraumar?