Eimreiðin - 01.01.1919, Blaðsíða 54

54
FRESKÓ
[EIMREIÐIN
leiddist kannske. Viljið þér eta kvöldverð með mér núna?
Nú býð eg yður það sjálf«.
Hverju álti eg að svara? Eg sagði henni upp alla sög-
una, að eg hefði engin föt, er til þess væru hæf.
Þetta heflr nú ef til vill verið auðmýkjandi játning, en
eg fyrirvarð mig alls ekkert.
Hún sýndist verða himinfallin.
»Hví símið þér ekki eftir farangri yðar? Þjónn yðar í
Róm gæti búið það út og sent yður það strax«.
Eg hló hátt.
»Náðuga frú«, sagði eg, »eg hefi engan þjón í Róma-
borg, og eg á engin spariföt, hvorki í Rómaborg né ann-
arsstaðar. Eg hélt að herra Hollys hefði sagt yður það,
að eg er svo fátækur, að eg hefði orðið að svelta heilu
hungri, ef þér hefðuð ekki falið mér þetta verk, að mála
danssalinn yðar«.
Hún náfölnaði. Þá sá eg að hún notaði ekki andlitsliti.
Hörundsliturinn, þessi viðkvæmi roði, er eðlilegur.
»Eg — — mér kom þetta ekki til hugar«, stamaði hún,
eins og einhver sekt hefði verið sönnuð upp á hana, —
»ég skal — þér getið — þér skuluð fá eins mikla peninga
og þér viljið —«.
»Þér verðið að fyrirgefa, náðuga frú«, sagði eg, og hún
heflr víst séð, að mér mislíkaði, »mér er engis vant. Eg
sagði yður að eins satt og rétt frá þessu, af þeirri ástæðu,
að ef þér hefðuð ekki vitað orsökina, hefðuð þér ef til
vill haldið að eg lítilsvirti vinsemdarboð yðar. En þér
skulið ekki kaupa föt handa mér, eins og þessum borða-
lögðu hérna fyrir framan. Ef yður getst ekki að þessum
fötum mínum, þá getið þér ekki lagfært það með því að
gefa mér önnur ný. En altaf mun eg verða yður þakk-
látur fyrir þetta eina ár, sem eg hefi unnið hér í næði og
lifað laus við þær ábyggjur, sem öreigann elta«.
Hún svaraði engu. Eg laut henni — mjög djúpt — og
gekk hægt út úr herberginu.
Sannast að segja fanst mér ég hafa unnið sigur i þess-
um viðskiftum. Mér hafði lánast að hafa »le beau röle«
í samtalinu, og eg verð að segja, að það er töluverður