Dagblaðið Vísir - DV - 20.06.1985, Qupperneq 34

34
DV. FIMMTUDAGUR 20. JtJNl 1985.
Tfðarandinn Tíðarandinn Tíðarandinn Tíðarandinn Tíðarandinn
inum engu að siður prýðilega
sótó'®rfsSr?ior
tíska5'i * * * * *
\tz
|3$rlSGSS|s§yjE^SE|P i 'Hlfb**' I
i Pessi stúlka notar svörtu kisu
1
; gleraugun sem eru vinsæl hjá
^ kvenfólki. Snúran er svipuð og
kennslukonur notuðu hér á ár-
um áður.
ih'

Sagan bak við sólgleraugun
Menn höfðu snemma grun um
að sólin væri ekki allskostar góð
fyrir augun. Sagan segir að keisar-
inn Neró hafi ðtt emerald nokkurn
sem hann brá fyrir augu sér tii að
verjast sólargeislunum. Hann var
semsagt viðkvæmur fyrir mikilli
birtu karlinn og hefur líklega haft
steininn fyrir augunum þegar hann
horfði ó Róm brenna. En það er nú
önnur saga.
Það var maður að nafni Daza
DaValdes sem skrifaði fyrstu rit-
gerðina um gleraugu og jafnframt
um litað gler, árið 1623. DaValdes
starfaði á þessum tíma við marg-
frægan rannsóknarrétt á Spáni.
En það hafa líklega verið eski-
móar sem gerðu fyrstu sólgier-
augun. Þeir þurftu vitanlega að
verjast snjóblindu á ferðum sínum
og settu á sig hlifar úr tré. Þessar
htífar voru með láróttri rifu sem
sást nokkuð vel í gegnum.
Á 19. öld og upp úr siðustu alda-
mótum var síðan farið að greina
geisla sólarinnar og þá fóru menn
að öölast meiri vitneskju um litað
gler. Farið var að útbúa gler sem
hrinti f rá sér óæskilegum geislum
sólarinnar og jafnframt fór að
sjást almennilega i gegnum glerið.
Á þessum tíma var þróuð sú
aðferð við að lita gler sem í
meginatriðum er notast við i dag,
þ.e. að húða glerið með sérstakri
járnblöndu.
Á siðustu árum hefur svo tækn-
inni fleygt fram og gler orðið til,
sem dökknar eða lýsist eftir birtu-
magni.
Og þannig standa málin i dag.