Dagblaðið Vísir - DV - 21.06.1986, Blaðsíða 19

DV. LAUGARDAGUR 21. JÚNÍ 1986.
19
Frá Shadows-tónleikunum í Reykjavík.
DV-myndir GVA
uppsetningu tækjabúnaðar til
sjónvarpsupptökunnar var fyrstu
spurningunni varpað fram.
- Hank, er það rétt að þú heitir
alls ekki Hank heldur Brian eins
og félagi þinn Bennett?
Hank: Það er alveg hárrétt, hvar
grófstu það upp?
- Það er atvinnuleyndarmál, en
af hverju skiptirðu um nafn?
Hank: Það var nú af ósköp ein-
faldri ástæðu, ég átti tvo góða vini
sem báðir hétu Brian og til þess
að komast hjá algjörri ringulreið
uppnefndum við hver annan og ég
var kallaður Hank.
- Mig langar til að leggja fyrir
ykkur nokkrar spurningar fyrir is-
lenska aðdáendur ykkar sem eru
búnir að bíða eftir því að fá að sjá
ykkur í 25 ár og sumir lengur.
Hank: Hvar viltu byrja?
- Á byrjuninni.
Hank: Við Bruce fórum saman til
London 1958 með ferðatöskur,
grammófón, tvo gítara og rúm 6
pund til þess að slá i gegn.
Bruce: Þú mátt ekki gleyma því
að við vorum búnir að slá í gegn.
Hank: Já, við vorum heimsfrægir
í hverfmu okkar í Newcastle. Við
spiluðum saman í skólahljómsveit.
Bruce: Þetta var stórgóð skiffle-
grúppa sem hét The Railroaders.
- Hvernig gekk ykkur svo að slá
í gegn?
Bruce: Við spiluðum skiffle á
þekktu kaffihúsi þar sem margir
frægir söngvarar stigu sín fyrstu
spor en það virtust ekki gilda sömu
reglur um hljóðfæraleikara.
Hank: Við drógum fram lífið á
snúðum og pakkasúpum og það fór
nú ekki beint vel með heilsuna.
Bruce: Þetta var þó ekki allt svo
bölvað. Þarna kynntumst við
mörgum listamönnum, fengum
meira að segja að leika með á plötu
með hljómsveit sem hét The Five
Chesternuts. Sú plata er víst hvergi
til í dag.
Hank: Og meðal þeirra sem litu
inn og spiluðu voru Jet Harris og
Tony Meehan sem urðu síðar stofn-
endur Skugganna ásamt okkur.
Duttu í lukkupottinn
Bruce: Um þetta leyti var Cliff
Richard að verða vinsæll meðal
unglinganna og eftir að við höfðum
kynnst honum fengum við stöku
tækifæri til að koma fram með
hljómsveitinni sem lék undir hjá
honum.
Hank: Og svo duttum við í lukku-
pottinn, Cliff fór í sína fyrstu
hljómleikaferð, bauð okkur og
fleiri hljóðfæraleikurum með, þar
á meðal Jet Harris, og á meðan á
ferðinni stóð bættist Tony Meehan
í hópinn og þar urðu Skuggarnir
til.
Bruce: Við kölluðum kvartettinn
fyrst The Drifters en þá kom í ljós
að það var til amerisk hljómsveit
með sama nafni og hún fór í mál
við okkur.
- Hvernig fór?
Hank: Við töpuðum og þá datt
Jet oná nafnið sem við berum enn
þann dag í dag.
- Hversu lengi voruð þið ein-
göngu undirleikarar hjá Cliff?
Hank: Ekki lengi. Við byrjum að
leika með Cliff ’59, förum með hon-
um til Bandaríkjanna ’60, fyrsta
breska hljómsveitin sem fékk slíkt
tækifæri. Venjulega voru söngvar-
ar sendir einir í slíkar ferðir en við
vorum orðnir vinsælir hjá krökk-
unum heima og umboðsmennirnir
reiknuðu með að við myndum gera
lukku fyrir vestan.
Bruce: Og við gerðum það.
Seinna sama ár slógum við svo í
gegn í eigin nafni með plötunni
Apache.
- Var mikið um svona unglinga-
hljómsveitir, með þessari hljóð-
færaskipan, á þessum árum?
Hank: Alls engar, við vorum
fyrstir og einir, en fljótlega fóru
að spretta upp hljómsveitir sem
voru beinar stælingar.
Hér urðum við að gera hlé á sam-
talinu því það þurfti að farða þá
félaga fyrir sjónvarpsupptökuna. í
því gekk Brian í salinn, sagðist
ekki þurfa förðunar með, á sér
væru engin ellimörk og síðan sett-
ust þeir við borð, myndavélarnar
byrjuðu að suða og Einar lét spurn-
ingunum rigna yfir þá. Hank,
Bruce og Brian svöruðu því sem
fyrir þá var lagt, sögðu smásögur
af ferlinum og léku á als oddi og
ekki minna þegar hlé var gert á
upptökunum og nokkrum af vin-
sælustu lögunum þeirra skotið inn
í viðtalið. Strax að lokinni upptök-
unni fór Brian aftur upp á hótelher-
bergið sitt til að hvílast fyrir
tónleika kvöldsins og tilkvnnti
jafnframt að hann myndi ekki taka
þátt í beinu útsendingunni á rás 2.
Bruce: Hver var að tala um elli-
mörk?
- Eigum við að halda áfram með
spjallið?
Bruce: Klukkan hvað er þessi
útsending í útvarpinu?
- Frá fimm til sex.
Bruce: Þá missum við af fótbolt-
anum, ekki eigum við að tala í
heilan klukkutíma?
Einar: Nei, þátturinn er klukku-
tími, en þið verðið inni í svona tíu
mínútur.
- Þið getið líka séð leikinn í út-
varpshúsinu.
Bruce: Við megum ekki missa af
leiknum. Norður-írar eru síðasta
von okkar Breta í þessari heims-
meistarakeppni.
Hank: Þeir tapa fyrir Brasilíu.
- Hvað með enska landsliðið,
það er ennþá með, ekki satt?
Hank: Strákarnir eru slappir
núna, ég hef enga trú á liðinu.
- Það var nú ekki meiningin að
tala um fótbolta heldur ykkur.
Bruce: Það tala allir um fótbolta
núna, það er alltaf hægt að tala
um okkur.
- Ekki hefur mér sýnst það.
Bruce: Allt i lagi, láttu þær koma.
- Frá því að þið slóguð fyrst í
gegn og fram á þennan dag hafa
aðdáendur ykkar fylgst vel með
ferli ykkar og kunna flestir skil á
því sem þið hafið tekið ykkur fyrir
hendur á þessum árum.
Hank: Já og yfirleitt betur en við.
Taugaveiklaðir eins og tán-
ingar
- Ein spurning um fyrstu árin.
Hvernig var að standa á sviði þá
og heyra unglingana hylla ykkur?
Hank: Það er ólýsanleg tilfinn-
ing. Ég get ekki hugsað mér að
vera tónlistarmaður án þess að
halda tónleika og komast þannig í
beint samband við þá sem hafa
gaman af því sem við erum að gera.
- Eru íslenskir áheyrendur frá-
brugðnir enskum?
Hank: Þeir voru alveg frábærir
og tóku okkur einstakiega vel.
Bruce: Svo kemst maður líka í
betra samband við áheyrendur í
svona klúbbi heldur en í stórri
hljómleikahöll, maður sér andlitin
og getur talað beint við þá.
- Og þeir við þig?
Bruce: Já, eins og til dæmis á
fyrstu tónleikunum hérna, þá voru
víst einhverjir búnir að bíða of
lengi og orðnir heldur hátt uppi
og vildu endilega ræða málin hér
og nú á milli laga.
Hank: Einn sagði mér að hann
ætti allar plöturnar mínar og allar
myndir sem hefðu verið teknar af
mér, en því miður væri ég ekkert
líkur mér. Ég sagði honum þá að
ég ætti líka myndir og plötur með
honum og hann væri bara alveg
eins, þá fór hann.
Hank: En svo við höldum áfram
að tala um tilfinninguna af því að
halda hljómleika þá hefur fylgt því
alveg sérstök tilfinning að koma
til íslands. Við höfum haldið hljóm-
leika um allan heim og víða oftar
en einu sinni en við vitum oftast
að hverju við göngum, þekkjum
okkar fólk og hvernig það kemur
til með að taka okkur. En þessi
heimsókn, þetta er alveg eins og í
gamla daga, við rennum blint í sjó-
inn, nýr staður, nýir áheyrendur,
sem eiga einhverja gamla endur-
minningu um okkur eins og við
vorum þá - hvemig taka þeir okk-
ur? Það er gaman að gera lukku
undir slíkum kringumstæðum. Þú
mátt bera tónleikagestum þakklæti
okkar fyrir undirtektirnar því við
vorum taugaveiklaðir eins og tán-
ingar fyrsta kvöldið.
- Hver er leyndardómurinn á bak
við velgengni Skugganna?
Bruce: Vinna, við höfum á hverju
ári síðastliðin tíu ár spilað inn á
eina stóra plötu og farið i hljóm-
leikaferð að auki. Við byrjuðum til
dæmis í janúar á nýjustu plötunni
okkar og nú erum við að halda
hljómleika. Þetta árið erum við
búnir að vera að án hvíldar í hálft
ár.
Einar: Við verðum að fara að
koma okkur upp í útvarp. en eitt
fyrst. Fats Domino var hér á ferð-
inni um daginn og mig langar til
að tengja heimsóknirnar saman
með gamalli plötu þar sem þið spil-
ið lagið hans, ím Walking.
Hank: Gerðum við það? Ekki man
ég eftir þvi.
Einar: Ég er með plötuna hérna.
Ég skal spila hana fyrir ykkur.
Bruce: Guð minn góður, það get-
ur ekki verið að þetta séum við.
Hank: Jú, jú, hlustaðu bara.
Bruce: Við höldum ekki einu
sinni takti.
Hank: Það var nú sitt af hverju
sem við kunnum ekki þá.
Bruce: En við gátum spilað. Við
höfum alltaf getað spilað.
Bruce: Farið þið bara, við ætlum
að horfa á svolítinn fótbolta og svo
komum við á eftir.
Bruce: Að sjá þetta, þeir eiga
ekki sjens í þessa Brasilíumenn.
Hank: Sko, þarna er Pat Jenn-
ings, hann er góður.
- Er hann ekki á ykkar reki?
Hank: Jú, hann er að minnsta
kosti kominn yfir fertugt.
- Það er með ólíkindum að hægt
sé að vera afreksmaður í svona erf-
iðri íþrótt svona lengi.
Hank: Það er nú það sem skilur
hinn sanna listamann frá öðrum,
sama hvort það er í íþróttum eða
öðru. Það er að kunna sitt fag,
stunda það samviskusamlega og,
þegar aldurinn færist yfir, réttar
staðsetningar, í faginu og í lífinu
sjálfu.
Viðtal: Sverrir Gauti Diego.