Dagblaðið Vísir - DV - 27.06.1992, Side 22

22
LAUGARDAGUR 27. JÚNÍ 1992.
Sérstæð sakamál
Níræður en vökull
John Daley.
Veitingahúsið sem Mary bauö Beatrix til hádegisverðar í.
Hann var beinn í baki, grannur
og með skýr, blá augu, gamli her-
maðurinn í einkennisbúningnum
og með heiðurmerkin sem gekk
eftir bakka Thamesár í London.
Heiðursmerkin hafði hann fengið
þegar hann var ungur maður og
tók þátt í bardögum sem flestir
höfðu nú gleymt nema hann sjálfur
og þeir fáu sem enn voru á lífl af
þeim sem barist höfðu við hlið
hans.
John Daley yrði niræður á næsta
afmælisdegi sínum en hann var við
góða heilsu og hafði nú um langt
skeið búið á heimili fyrir gamlar
stríðshetjur í einu hverfa höfuð-
borgarinnar, Chelsea.
Það var vor í lofti þennan dag og
hann naut góða veðursins við ána
eins og hann hafði svo oft gert áð-
ur. En skyndilega vakti það athygli
hans að ung kona stóð skammt frá
og ræddi við tvo unga menn. Hún
var vel klædd og snyrtileg en þeir
aftur á móti síðhærðir, skeggjaðir
og ósnyrtilega klæddir.
„Þessi ungdómur!" hugsaði her-
maðurinn gamli sem gætti þess
ætíð að einkennisbúningurinn
hans væri eins hreinn og óað-
finnanlegur og væri hann að fara
á hersýningu.
Um hríð horfði Daley á ungu
mennina tvo en gekk svo áfram.
Þá hafði hann litla hugmynd um
að hann ætti eftir að koma viö sögu
eins umtalaðasta morðmáls í Lon-
don um langt skeið.
Þunglyndi
og heilaæxli
Unga konan, sem stóð á bakka
Thamesár þennan dag og ræddi við
ungu, ósnyrtilegu mennina tvo, var
Beatrix Rutherford, þrjátíu og eins
árs. Hún hafði um hríð þjáðst af
slæmu þunglyndi. Vinir hennar og
kunningjar voru í litlum vafa um
hvað því ylli. Unnusti hennar hafði
nýlega snúiö við henni baki nær
fyrirvaralaust og hún hafði tekið
það mjög nærri sér. Hin ástæðan
kom ekki í ljós fyrr en síðar, það
er við krufningu, en þá varð ljóst
að Beatrix hafði þjáðst af heilaæxli
og var sjúkdómurinn kominn á al-
varlegt stig.
Skömmu eftir að Beatrix og unn-
usti hennar hættu að vera saman
fluttist hún úr íbúðinni sem hún
hafði búið í í Chelsea og tók á leigu
íbúð í norðurhluta London. Jafn-
framt hætti hún að mestu að um-
gangast vini og kunningja sem
höfðu miklar áhyggjur af henni.
Ein vinkvenna hennar, Mary
Middleton, reyndi þó að halda sam-
bandi við hana og tók leigubíl að
húsinu sem hún bjó nú í. En þegar
hún kom til Beatrix kom hún að
henni sitjandi á rúmstokknum og
hélt hún um höfuðið. Af og til vein-
aði hún af sársauka.
Mary kallaði strax á lækni. Hann
var þeirrar skoðunar að Beatrix
þjáðist af slæmu mígreni og sagði
henni að koma til sín næsta dag til
rannsóknar. Áður en Mary fór
bauð hún vinkonu sinni til hádegis-
verðar í veitingahúsi í Chelsea
næsta sunnudag.
En Beatrix kom aldrei til læknis-
ins og sýndi sig heldur ekki í veit-
ingahúsinu.
Óhugnanleg aðkoma
í ljós kom að Beatrix hafði góða
og gilda ástæðu fyrir því að koma
ekki á læknastofuna og þiggja ekki
hádegisverðarborðið. Tveimiu-
dögum síðar fannst hún látin í
íbúðinni sem hún bjó í. Ekki var
þess nein merki að sjá að henni
hefði verið kynferðislega misboðið
en dánarorsökin var bæði óveuju-
leg og helþrungin. Hún hafði látist
eftir miklar innri blæðingar og af
því að bijóstkassinn á henni var
Beatrix Rutherford.
Tom Drover.
mölbrotinn. Brotin rifin höfðu
stungist inn í ýmis líffæri svo ljóst
var að ekki hefði tekist að bjarga
henni þótt hún hefði komist á
sjúkrahús.
„Hver í ósköpunum gæti hafa
gert svona nokkuð?" spurði Paul
Torry lögreglufulltrúi þegar hann
hafði séð skýrslu læknanna. „Ekki
þekki ég neitt verkfæri sem getur
valdið slíkum áverkum. Það er eins
og hún hafi dáið eftir að á hana
féll mikill þungi. Þetta minnir í
raun á aftökur á miðöldum.“
Lögreglan varð einskis vísari þar
til óvæntur gestur gekk inn á lög-
reglustöð í Chelsea fáum dögum
eftir lát Beatrix. Það var John Da-
ley og að venju var hann í einkenn-
isbúningnum og með heiðursmerk-
in.
Hann hafði lesið um morðið í
blöðunum og lýsti því nú yfir við
lögregluna að hann hefði borið
kennsl á ungu konuna. Nokkrum
dögum áöur hefði hann séð hana á
tali við tvo heldur ósnyrtilega unga
menn á baka Thamesár. John sagð-
ist geta lýst ungu mönnunum
tveimur.
Vantrúen...
Lögregluþjónarnir litu á gamla
manninn. Þeir sýndu honum bæði
vinsemd og virðingu en voru þó
heldur vantrúaðir á að hann hefði
rétt fyrir sér. Var hann viss um,
spurðu þeir, að hann gæti lýst
mönnum sem hann hefði aðeins
séð í fáein augnablik nokkrum dög-
um áður?
John Daley leit á þá skærbláum
augunum. „Ungi maður,“ sagði
hann við lögregluþjóninn sem orð-
að hafði vantrú lögreglumann-
anna. „Þegar ég var ungur gekk
fólk vel til fara og lét klippa sig.
Þessir tveir ungu menn, sem ég sá
við ána, minntu í senn á förumenn
og leikara í kúrekamynd. Þess
vegna man ég svo vel eftir þeirn."
John Daley gaf nú lýsingu á
mönnunum og hún var síðan send
til allra lögreglustöðva í borginni
og ekki leið á löngu þar til ljóst var
hveijir það höfðu verið sem staðið
höfðu á tali við Beatrix Rutherford
umræddan dag.
Mennimir reyndust vera Joe
Sharwood, þrítugur, og Tom Dro-
ver, tuttugu og fimm ára. Báðir
voru kunnir trúarofstækismenn.
Hófst nú leit aö mönnunum og
fundust þeir fljótlega.
Óvenjulégur
aðdragandi
Sagan, sem þeir Sharwood og
Drover höfðu að segja, var þannig
að jafnvel reyndustu rannsóknar-
lögreglumönnum var brugðið. Og
hún varð til þess að málið fékk
umfjöllun í öllum helstu blöðum
höfuðborgarinar og víðar.
Tvímenningamir sögðust fyrst
hafa kynnst Beatrix Rutherford
fyrir utan diskótek en fyrir framan
slíka staði hefðu þeir oftast verið á
kvöldin. Væri það vani þeirra að
taka þar tali það fólk sem af dans-
stöðunum kæmi til þess að reyna
að rífa það úr höndum myrkra-
höfðingjans svo þeir gætu snúið því
til betra lífs.
Yfirleitt sögðu þeir að fólk hefði
ekkert við þá viljað tala. En þegar
þeir sneru sér að Beatrix gaf hún
sig á tal við þá. Hún gaf þeim þá
skýringu á því að hún hefði yfirgef-
ið diskótekið svo snemma kvölds
að hún hefði ekki verið búin að sitja
þar lengi þegar hún hefði fengið
mikinn höfuðverk. í raun fundist
að höfuðið á sér væri að springa.
Hún bauð nú þeim Sharwood og
Drover heim til sín og eftir það
vom þeir stöðugir gestir í íbúð
hennar. Stundum voru þeir um
nætur hjá henni og sváfu þá á gólf-
inu en stundum komu þeir til henn-
ar snemma morguns eftir að hafa
verið á ferli mestalla nóttina viö
að reyna að snúa fólki frá villu síns
vegar.
Síðasta heimsóknin
Engir af vinum eða kunningjum
Beatrix, sem hún var nú nær alveg
hætt að hitta, höfðu minnstu hug-
mynd um að hún umgengist þá
Sharwood og Drover. En tengsl
þeirra við hana urðu stöðugt sterk-
ari.
Sunnudag einn bauð Beatrix
þeim að boröa hjá sér hádegisverð.
En áður en þeir komu var hún
komin með óþolandi höfuðverk og
þá greip hún til þess ráðs, sem
henni hafði þótt duga best, að fá sér
viskí. Og hún var einmitt með
viskíglas í hendinni þegar trúarof-
stækismennirnir tveir komu.
Sharwood þreif glasið úr hendi
hennar. Að svo búnu fóru tvímenn-
ingarnir aftur. En þeir komu aftur
næsta morgun og þá sat Beatrix
enn með viskíglas í hendinni. Hún
var reið og fór að munnhöggvast
við þá. Reióin breyttist svo í móður-
sýki og loks fór hún að hrópa og
bað þá um að koma aldrei aftur til
sín.
„Lækningin"
„Okkur var ljóst,“ sögðu þeir
Sharwood og Drover, þegar þeir
voru beðnir að lýsa því sem næst
gerðist, „aö djöfullinn haföi tekiö
sér bólfestu í henni. Og það var
skylda okkar að reka hann út.“
Drover sagði svo frá því hvemig
þeir félagar hefðu talið best að gera
það. Þeir hefðu tekið Beatrix, kast-
að henni í gólfið en síðan hefðu
þeir byrjað að trampa á henni og
því hefðu þeir haldið áfram „þar
til djöfullinn var farinn úr henni“.
Þá hefðu þeir lyft henni af gólfinu
og lagt hana á rúmið.
Þeir félagar töldu sig þá hafa gert
vel og fóru úr íbúðinni. Þeir sögð-
ust ekki hafa vitað aö þeir hefðu
orðið Beatrix aö bana fyrr en þeir
hefðu lesið um morðið í blöðunum.
Dómurinn
Máhð var tekið fyrir í Old Bailey-
sakamálaréttinum og þár lýstu þeir
Sharwood og Drover yfir því að
þeir væru hvorki sekir um mann-
dráp né morð.
Ákæruvaldið hélt hins vegar fast
við sem fyrr að um morð hefði ver-
ið að ræða og bæri að refsa fyrir
verknaðinn sem slíkan. Og kvið-
dómendur reyndust saksóknaran-
um sammála. Báðir fengu sakbom-
ingarnir langan fangelsisdóm. En
áður en þeir voru færðir til fangels-
isins létu þeir í ljós þá ósk að þeir
fengju að stunda biblíulestur með-
an þeir sætu inni.
Þar meö lauk þessu umtalaða
morðmáli sem hefði ef til vil aldrei
verið upplýst hefði ekki tæplega
níræður fyrrverandi hermaður af
gamla skólanum haldið vöku sinni,
eins og hann gerði á yngri ámm
þegar hann vann afrekin sem hann
fékk heiðursmerkin sín fyrir.