Dagur - 24.12.1946, Blaðsíða 28

TEFLT I TVÍSÝNU
(Framhald af bls. 9)

Allir útgerðarmenn og skipaeigendur
hafa fyrir löngu fengið reynslu fyrir
því að það borgar sig að tryggja
skip sín og farm hjá Sjóva.
Alla getur óhapp hent.
Hún bauð þeim kaffi með sér. Þeir þáðu
það með þökkum. Þegar hún ætlaði að hella
í bollana aftur, voru ritin komin fyrir stút-
inn. Hún fékk sér prjón, en var dálítið
skjálfhent þegar hún stakk honum inn í
stútinn.
„Þér kunnið að búa til kaffi, frú,“ sagði
Henriksen.
„Já, finnst yður það ekki bragðgott?"
— Nú var leitinni haldið áfram og næst
farið upp á háaloft. Þar var fullt af fatnaði
og öðru dóti flóttamanna. Og þar var
geymdur í kassa lögregluþjónsbúningur,
sem stundum hafði þótt gott að grípa til.
Frú Myklebust var óstyrk. En nú var engu
líkara en þeir væru slegnir blindu. Þeir
fundu ekkert grunsamlegt á háaloftinu.
Ef til vill hafa vonbrigðin valdið því, að
þeir fóru aftur að espa sig.
„Nú er yður bezt að segja okkur frá öllu
hreinskilnislega. Að öðrum kosti verðið þér
send til Grini, en börnin tekin frá yður
• og sett á barnaheimili."
„Það verður að hafa það. F.g veit ekkert.
Maðurinn minn segir mér ekki neitt. Ef eg
spyr, svarar hann aðeins: ,,Þú átt ekki að
vera að skipta þér af þessu.“ Og eg hefi um
nóg að Iuigsa, með tvö lítil börn.“
„Viljið þér sverja, að þér segið nú satt?“
„Nei, eg sver aldrei."
— Það var verið að höggva eldivið niðri
í kjallaranum. Frú Myklebust vissi að það
mundi vera húseigandinn. Hún var ekki
lengi að hugsa sig um. Hún skauzt niður,
hljóp um hálsinn á honum og hvíslaði:
„Biddu O. að gera manninum boð um að
flýja strax til Sví])jóðar.“
Henriksen Iiafði heldur ekki verið seinn
á sér. Hann miðaði skammbyssunni á hús-
eigandann og hrópaði:
„Upp með hendurnar! Hvað var hún að
segja?“
„Ekkert."
„Það er skammt héðan til Grini!“
„Veit eg það.“
„Hvað eruð þér að gera niður í kjallara?"
spurði hann frú Myklebust, og beindi
skammbyssunni að henni, þegar húseigand-
inn vildi engu svara.
„Leggja í miðstöðvarofninn."
„Þér ljúgið! Snautið upp!“ sagði Henrik-
sen — og um leið rak hann steyttan hnefann
í síðuna á henni.
Henni var erfitt um gang upp stigann,
vegna hugsana sinna, þó frekar en höggsins:
„Nú verður húseigandinn tekinn og mað-
urinn minn fær ekki skilaboðin."
Einn fjölriti hafði fundizt, í viðbót við
allt annað. Þrír lögregluþjónar fóru með
„bannvöruna". Henriksen varð einn eftir á
verðinum.
— Frú Myklebust hafði falið alla lykla, til
þess að hún yrði ekki lokuð inni.
En hvernig átti hún nú að koma boðum
til mannsins síns? — Hún barðist fyrir lífi
hans. z
■9 Henni datt ráð í hug.
26
JÓLABLAÐ DAGS