Dagur - 18.12.1954, Blaðsíða 7

JÓLABLAÐDAGS
7
}já, eins og þær eru enn í dag, æfin-
lega og alls staðar til bölvunar, að
sumra dómi. Þó held eg að meíri
hluti hreppsbúa hafi ekki kennt
hreppsnefnd um þetta. En það var
svoleiðis þá, eins og nú, að þeir
óánægðu voru háværari en þeir
ánægðu. Margt var um þetta kveðið
af hagyrðingunum. Og kann eg
þennan vísuhelming:
Þinghúsið til fjandans fór
fyrir vanhyggnina.
En ltúsið var reist aftur á sama
grunni. Mátti nota aftur mestallan
viðinn og mikið af þakjárninu. —
Nú voru dyr ekki hafðar að aust-
an, heldur að vestan. Og nú voru
engir gluggar að'austan, því að álit
margra var að vindurinn hefði brot-
izt inn um austurglugga og dyr og
átti nú að fyrirbyggja að það end-
urtækist. Og nú var húsið krækt
niður með sverum járnum, sem fest
voru í jarðfasta steina. Árni Stefáns-
son í Litla-Dal vann það verk. En
yfirsmiður við byggingunu var Stef-
án Jóhannesson í Stóra-Dal. Eftir
að búið var að endurbyggja húsið
var kveðið:
Var nú flestallt velhugsað,
valinn bezti smiður.
Hreppsins mestu höldar það
hnýttu og festu niður.
Og einnig var kveðið:
Þó allra fjanda ærist lið
og ólgi strandahlekkur,
o n 7
þá mun standa þinghúsið
þar til landið sekkur.
Þetta endurbyggða hús stóð svo
til 1934, er norðurálma þessi, sem
nú er, var byggð. Þá var það
rifið.
Eftir að þinghúsið var byggt á
Kirkjuhólnum varð það aðalsam-
komuliús sveitarinnar. Þar voru
sjónleikir sýndir og leiksvið hajEt í
syðri helmingi, en áhorfendasvæði
að norðun. Glímur voru þar æfðar,
þótt oftar væri nú glímt á hólnum
norðan við húsið. Og svo dansinn.
Einn bóndi er átti harmoniku hélt
þair „ball“ og seldi á tíu aura inn-
ganginn. En lausamanni einum
þótti inngangurinn of hár, svo að
Siggeir Sigu rpáIsson.
hann liélt einig jball“ og seldi inn-
gang á 5 aura. Voru þetta kölluð
„5-iaura böll“ og „tíu aura böll“.
Þóttu þetta ágætar skemmtanir og
var dansað af miklu fjöri í 7—9
tíma. — Engin upphitun var í hús-
inu. Var því oft kalt á vetrarfund-
um.
Margt fleira mætti um þetta
segja. En margir Eyfirðingar
muna vel eftir samkomum og
fundum sveitarinnar eftir 1910, og
segi eg því ekki meira um það nú.
Þó vil eg minnast þess, að veturinn
1933—’34 var norðurstafn þinghúss-
ins opnaður og leiksviði slegið upp
norðan við húsið. Var það einfalt
þil með pappaklæðningu. Var því
þar eins kalt eða kaldara en í þing-
húsinu. En á þessu leiksviði var
Spanskflugan sýnd og veitti mörg-
um góða skemmtun. Einnig var
karlakór æfður þennan vetur og
söng hann á leíksviðinu og þótti
takast vel söngurinn. Þótt kalt væri
þarna, var aðstaðan betri, rýmra um
leikendur og áhorfendur. Gat var
liaft í leiksviðsgólfið fyrir hvíslar-
ann og hálfskermur fyrir. Þegar
hvíslarinn var setztur í sæti sitt
.hvíldu fætur hans á freðinni jörð.
Sótti því kuldi á fæturna. En hvísl-
arinn hitaði sér á riansgólfinu, eftir
leik, svo að kuldinn kom ekki að
sök. Það kom sér líka betur fyrir
sveitina, þvf að’ hvíslarinn var nú-
verandi oddviti, Benedikt á Hálsi.
Spurt hefur verið, hvort hið
fallega og rúmgóða hús, Sólgarður,
yrði tii að auka menningu sveitar-
innar. Og sú spurning vakir sjálf-
sagt í hugum okkar nú. Eg álít að
það sé gæfumerki að húsið stendur
á grunni sem er einn clzta ræktunar-
blettur svcitarjirnar. Því ræktun
landsins og ræktun fólksins skulu
vera þcir hornsteinar, sem heimilið
stendur á. Það er ekki á vajdi okkar
eldra fólksins að svara því hvort
þettta hús verður til menningar-
auka. Svarið cr á valdi unga fólks-
ins. Og eg trúi því að æska þessarar
sveitgr sé svo heilbrigð að hún láti
reynsluna svara spúrningunni ját-
andi.