Dagur - 18.12.1954, Blaðsíða 9

JÓLABLAÐ DAGS
9
kynjaður talinn. Amraa hans var
undan dönsku nauti frá Hnausum
í Húnavatnssýslu. Mun þetta kúa-
kyn hafa komið hingað í Eyjaí jcirð
að vestan með frú Steinunni, konu
skólameistara, og þótti lánast vel.
Kálfurinn ólst nú upp í fjósinu og
hirti Sigtryggur hann vel. Gaf lion-
um nýmjólk, nærri að vild og tókst
snemma með þeirn góð vinátta. Sá
rauði dafnaði vel og þyngdist lengi
vel um eitt pund á dag. Sigtrvggur
gaf horium nalnið Víkingur, sökurn
váxtar hans og áður en langt lcið,
vdr ákveðið að hann skyldi fá að lifa
og hafður til kynbóta.
Fyrsta sumarið gekk hann irieð
kúrium. Næsta sumar var hann
fíúttur í Garðsárdal í Öngulsstaða-
hrcppi, ásamtt öðrum nautkálli er
Aitstri hét og var þingeyskur. Voru
þeir jafrialdrar. Næsta vetur voru
þeir enn hafðir í fjósi og var nú
orðlnn ærinn stærðarmunur þeirra.
I>(i fannst Sigtryggi að vitsmunur-
inn væri enn meiri. Kvað hann
Austra hafa verið heimskan en Vík-
ing vitran. Kom það þó betur fram
sfðar.
Víkingur var mikill vexti og
fallegur, silkigl jáandi á skrokkinn
og hinn glaðíegasti. Rólyndur var
hann þó, en athugull. Vildi hann
hafa húsbónda sinn og herra sem
næst sér og gaf það til kynna með
ýirisu móti. Lét hann ánægju sína
óspart í ljósi þegar Sigtrvggur
kembdi honum og snyrti. Sérstaka
ánægju hafði hann af því, er Sig-
trýggur skóf á honurn hornin og
fægði á eftir með sandpappír. Sat
Sigtryggur þá á jötustokknum og
talaði við hann, en Víkingur jórtr-
aði og hallaði hausnum og hag-
ræddi eftir því sem nreð þurfti. Bar
siiemma á því að boli skyldi nokk-
uð af því sem Sigtryggur sagði við
hann og hann var jafnan fús að
hlýða skipunum hans.
Nautin tamin eins og hestar.
Á meðan bolarnir, Víkingur og
Austri voru enn á unga aldri,
tamdi Sigtryggur þá eins og hesta.
Var Víkingur' jalnan ljúfur og eft-
irlátur, þcVtt hann væri nokkuð
galsafenginn á þeim árum og vildi
bregða á leik ef svo bar undir. Þótti
það furðuleg sjón að sjá Sigtrygg
nota nautin fyrir reiðskjóta. Kom
það jafnvel fyriraðhann reið á Vík-
ingi en teymdi Austra. Gat hann þá
átt það til að fáta spretta úr spori.
Eitt sinn að vorlagi var Sigtrygg-
ur að sækja nautin í svokallaða
Akramýri. Þar voru þau á beit,
tjóði uð. Lagði hann við þau eins
og liesta, gerði tvítéyming á Vík-
ingi og brá sér á bak, en teymdi
Austra, og reið heimleiðis. Þetta
var á þeim tíma, 'er ahnerint var
verið að hreinsa túnin. 'Þegar kom
hcim á tún, fór hann þar um, sem
kverifólkið var að hreinsa og lét
greikka sporið. Leizt stúlkum ekki
á blikuna, hentu frá sér hrífunum
og hlupu s\'o hart sem þær komust
heim. En Sigtryggur hélt leiðar
sinnar og mun hafa skemmt sér vel,
enda leikurinn til þess gerður. F.n
ekki linntu stúlkurnar hlóðunum
fyrr en þær voru komnar inn í bæ.
Víkingur losnar í fjósi.
Það bar við senr oftar, áð gestur-
einn kom að Möðruvöllum. Boli
. var þar í fjósi, ekki fjarri. Þegar
gesturinn gekk þar fram hjá, stakk
Víkingum hausnum út um glugga
og bölvaði ógurlega. Hraðaði að-
komumaður för sinni heim að bæn-
um og sagði frá.
Stúlkur einar voru þá heima \ ið.
Varð þeim það þegar Ijóst, að boli
mundi laus í fjósinu. Lét hann nú
svo dólgsfega, að enginn þorði
nærri að koma. Rak lrann hausinn
öðru hvoru út um gluggann og rak
upp öskur, á milli þess að hann
skeytti skapi sínu á stoðum og jöt-
um 1 jóssins. Var nti Sigtryggur sótt-
ur. Hann einn hafði hirt bola og
handl jatlað frá upphafi og tæplega
mun öðrum hafa þótt fýsilegt að
opna Ijósdyrnar eins og á stóð.
Sigtryggur hraðar sér nú. Opnar
hann fjcásið og segir um Jeið:
„Farðu á básinn þinn, skömmin
þín.“ Víkingur horfði þegjandi á
Sigtrygg nokkur augnablik. Svo
labbaði hann rólegur meðfram
básaröðinni og-á sinn bás. Gekk þá
Sigtryggur til hans og batt hann og
mun að sjálfsögðu hafa klappað
honum að skilnaði eins og hann var
vanur að gera.
Valinn sem kynbótanaut.
Um þessar mundir var Naut-
griparæktarfélag Möðruvallasóknar
stofnað. Fór þar mikið orð af Vík-
ingi, sökum \its og vænleika.
Mesi n mun þó hafa ráðið kyngæði
hans. Þá þegar var ákveðið að fá
hann fyrir kynbótanaut á félags-
svæðinu. Einnig var ákveðið að hafa
hann á Möðruvöflum.
Það kom því í hlut Sigtryggs að
leiða Víking milli bæja og leysa
hann þegar þurfti. Var til þess tek-
ið, hvað þetta feiknastóra og kröft-
uga naut var hlýðið húsbónda sín-
um og auðsveipt. Það bar og við að
menn sáu Sigtrygg sitja á baki og
hafa nautið fyrir reiðskjóta.
Strákar glettast við bola.
l'áum mun hafa þótt fýsilegt að
glettast við þá félaga. Þó bar það
við að piltar tveir, sem mættu þeim
á lörnum vegi, gerðu nokkrar til-
raunir að lífga Víking upp. Vildu
þeir \ita, Irvernig honum færi að
lirista af sér slenið. Héldu þeir sig
í nokkurri fjarlægð og létu þar öll-
um illum látum. Sigtryggur kallaði
til þeirra og bað þá hætta, en þeir
i