Dagur - 18.12.1954, Blaðsíða 12

12
JÓLABLAÐ DAGS
Við Græ nutjörn
I rásöguþáttur eítir lijörn Egilsson á Sveinsstöðum.
markvisst. Gerðist þá það tvennt í
einu, að boli, sem aðeins einu sinni
áður liafði verið sleginn með svip-
unni, tók ægilegt viðbragð, og Sig-
tryggur, sem var viðbúinn að neyta
aíJs síns og var hraustmenni að
burðum, tók í böndin af öllum
kröftum. Skipti það enguni togum
að boli lá á skörinni. Spratt hann
fljótt á fætur og var nú bæði kaldur
og reiður. Tók lrann þegar á rás og
þýddi ekki að letja hann ;i heimleið-
inni. Sigtryggur liélt í böndin, en
þóttist sjaldan hafa komi/.t í verra
en að fylgja honum eftir. Þegar
lieim kom, lékk boli hinn be/ta við-
urgjörning og varð ekki meint af.
En Sigtryggi varð ekki svefnsamt
Jressa nótt. Því að þegar hættan var
liðin hjá og hugurinn orðinn rórri,
leituðu ótal liugsanir á, iun Iiin öm-
urlegu endalok vinar hans ög fé-
Jaga, cf svona giftusamlega hefði
ekki leki/.t um björgunina. Margar
ferðir í misjöl'uu færi og veðri l’óru
þeir saman eltir Jrctta, en aldrei
sagðist Sigtryggur hafa leitt vin sinn
út á ótryggan ís eftir þetta.
Þegar tigna gesti bar að garði.
Þegar tigna gesti bar að garði á
Möðruvöllum, cins og oft bar við,
sýndi skólameistari þeim búið, sem
var stórt og rekið mcð myndarbrag
að þeirra tíma hætti. Við þau tæki-
færi var oft kallað á Sigtrygg og
hann lreðinn að leysa Víking af
básnum og sýna hann gestunum.
Þótti mönnum mikið til lians konra.
Með aldrinum \ arð hann geysi stór,
en alltaf íramúrskarandi fallegur
og vel hirtur. Sumir urðu hræddir
við þessa tröllauknu skepnu, en J)að
var reyndar óþarfi. Víkingur var
hinn spakasti, í fylgd með Sigtryggi.
Meðal hinna virðulegu gesta, sem
skoðuðu þennan fræga kynbótatarf,
var Þórhallur 15jarnason biskup.
Lauk lrann miklu lofsorði á Víking
og skoðaði Iiann í krók og kring.
r
SAGA SÚ, sem hér fer á eftir er
hvorki löng né nrerk, en hún segir
frá einkennlcgu atviki í fjallaferð.
Sá galli er á lrenni, að aldrei verður
]>að sannað, að hún sé rétt sögð, Jrví
hestar mínir og hundur bera ekki
vitni. Sú er þó bót í máli, að ef
einhverjir kynnu, að gruna mig um
skrum, geta þeir lesið lrana eins og
Jiverja aðra skáldsögu.
Vorið 1946 réðist eg varðmaður
við Jökulsá austari. Við vorum
tveir saman o<>' náði varðsvæði okk-
O
ar frá Keldudalsá allt til Hofs-
jökuls. Varðgirðing liggur með
1 Iéraðsvötnum að austan og síðan
mcð Jökulsá fram Austurdal, að
Hvítá, sem er all langt fyrir framan
Annað sinn kom Hannes Haf-
stein að Möðruvöllum. Vildi liann
líka sjá bola, og var Jrað að sjálf-
sögðu ieyft. Þóttist hann aldrei hafa
séð annan eins nautgrip, en ekki
kærði hann sig um að fara höndunr
um Víking.
Á meðan við Sigtryggur rædd-
umst við og hann rifjaði upp sög-
una af Víkingi, varð mér það Ijóst,
að hið vitra og glæsilega naut á
Möðruvöllum á enn, að hálfri öld
liðinni, lulla tryggð og vináttu hins
aldna manns.
Hann fer mjúkurn höndum um
myndina, sem tekin var á héraðs-
sýningunni á Akureyri. Þessa mynd
má ekki skenrma. Hún er ekki ein-
ungis mynd af afburðaskepnu að
stærð og gjörfulleik. Þetta er mynd
af mállausum vini.
Erlingur Davíðsson.
byggð. Þar fyrir framan, liggur
girðingin vest'an árinnar upp
Keldudalsmúla og Jraðan beina
stefnu að Jökulsá aftur, Jrar sem
hún fellur austur með Illviðris-
hnjúkum. Eins og sést á íslands-
uppdrætti, fellur Jökulsá eystri
mikið til austurs og norðausturs
frá Illviðrishnjúkum. Á nrilli varð-
girðingarinnar og Jökulsár er því
væn sneið af Hofsafrétt, cða unr 10
til 12 km. á breidd, þar sem það er
breiðast. Þetta svæði áttum við að
verja með oddi og egg og hver
sauðkind, sem komst inn á Jrað átti
dauðann vísan. Þó áttunr við að
passa, að fé rynni ekki upp á öræfin
vestan við girðinguna, alla leið
vestur fyrir Ásbjarnarvötn.
Fyrri hluta sumars var Björn
Árnason bóndi í Kritlrólsgerði með
mér í verðinum og vorunr við sanr-
an til 12. ágúst, jrá þurfti lrann að
lara lreim til að heyja, en í stað lrans
kom Stefán Rósantsson bóndi í Gil-
h'aga. Þegar við fluttunr í vörðinn
24. júní, var tjaldað við Keldudalsá
og vorum við þar unr tíma, nreðan
ekki var kominn nógur gróður uppi
á fjöllunum. 15. júlí fluttum við
okkur franr í Orravatnarústir og
lröfðum þar hæli það sem eftir var
um sumarið. Varzlan gekk vel þetta
sumar. Við þurftunr ekki að skera
neina kind og vörðunr fénu að
'konrast upp á öræfin. Erfiðast var
að verja Keldudalinn. Ærnar frá
LitluhJíð skildu ekki meininguna,
lrvers vegna þær máttu ekki vera
þarna. Þarna vildu Jrær vera, því að
sauður man hvar lamb gengur.
17. september voru fvrstu göngur
gerðar á Hofsafrétt og fluttum við
varðmennirnir J>;i ofan í byggð.