Dagur - 18.12.1954, Blaðsíða 14

14
JÓLABLAÐ D AGS
en þá, að ,/milli manns og hests og
hunds, hangir leyniþráður“. Ekki
get eg gert mér grein fyrir því nú,
hvað eg hugsaði lengi, en endirinn
varð sá, að eg sigraðist af værum
og draumlausum svefni. Einhvern
tíma um nóttina vaknaði eg, og þá
var myrkfælnin gersamlega horfin.
Eg gægðist upp í gatið á mæninum
til þess að vita, hvort dagsbrún væri
komin, en svo var ekki, og þá sofn-
aði eg brátt aftur.
Klukkan 7 um morguninn lagði
eg af stað frá Rústakof'a. Það var
suðaustan gola og heiðskírt, en dá-
lítið frost, sennilega 3 til 4 stig. Út-
sýn var dásamlega fögur, eins og
jafnan er í góðu skyggni á þessum
slóðum. í norðaustri bar Torfufells-
hnjúk og Nýjabæjarfjari við him-
inn, en Tungnafellsjöku-1 og Bárð-
arbungu í suðaustri. í suðri og suð-
vestri var Hofsjökull tiltölulega
nærri og Illviðrishnjúkur við rætur
hans „eins og risar á verði“. í vest-
urátt var Bleikálaháls, Ásbjarnar-
fell og Sáta, en í norðvestri bar
keilumyndaðar fjailstopp yfir há-
sléttuna. Það var Mælifellshnjúkur.
Eg tók stefnu á Illviðrisihnjúka, fór
yfir Nýræktina, Klasana, Bleikála-
polla og Svörturústir. Eg þræddi
ýmsar álóðir og fór kunnuglega, því
að eg þekkti hvern grasblett og
hverja melöldu. 'Þotta állt saman
var fyrir mínum sjónum eins og
heimaland smalamannsins. Eftir
tveggja stunda ferð var eg kominn
upp að Grænutjörn. Hún er rétt við
Jökulsá. þar sem hún fellur austur
með IHviðrishnjúkum. Vatnið í
Grænutjörn er með ýmsum litum.
Stundum er það kolmórautt, en oft-
ast er það grænleitt. Þetta orsakast
af því, að úr tjörninni að suðaustan
'liggur síki eða öllu heldur skurður
suður í Jökulsá og þegar hækkar í
ánni blandast jökulvatn upp-
sprettuvatninu í tjörninni. Varð-
girðingin liggur að tjörninni að
norðlan vestanvert við miðju. A
milli Jökulsár og Grænutjarnar er
eiði, 600 metra breitt, og er girt
yfir það.
Eg fór í gegnum h'lið á girðing-
unni norðan við tjörnina og var
kominn nokkra faðma vestur með
tjörninni. Þá heyrði eg alilt í einu
að Lubbi gaf hljóð af sér í nokkurri
fjarlægð og sá eg þá, að hann var
niðri í vök úti á miðri tjörn. Tjörn-
in var ísi lögð, en þó nokkrar vakir
í hana að vestan verðu. Hann koinst
með íramfæturna upp á ísinn, en
þá brotnaði ísinn niður. Þá reyndi
hann annars staðar og það fór eins,
en hann gafst ekki upp, reyndi á
nýjum og nýjum stað og fór hring-
inn, en allt kom út á eitt og vökin
stækkaði álltaf. Eg revndi að at-
huga, hvar Lubbi væri stytzt frá
landi og sýndist að J:>að mundi vera
frá girðingarendanum við tjörnina
að sunnan. Hestarnir voru allt í
einu komnir á stökksprettt vestur
fyrir tjörnina, yfir grýtta og hola
móa. Eg hafði ýtt við Jreim ósjálf-
rátt, ])ví að eg var að hugsa annað.
Eg hugleiddi J)að mér til mikillar
Skelfingar, að gamlir bændur í Vest-
urdai höfðu sagt mér, að öll stöðu-
vötn á austurparti Hofsafréttar
væru væð, nema Grænatjörn. Eg
spurði sjálfan mig: Át.ti það fyrir
mér að ligg'ja að verða sá ólánsmað-
ur, að mega hlusta á angistarvein
hundsins, án þess að fá að gert? En
svarið kom líka í hugann: Nei.
Það verða einhver ráð. Á skammri
stundu var eg kominn að girðingar-
endanum og fór að rífa*mig úr föt-
unum. Eg' var óvanalega fljótur að
húgsa, Jjví að hreyfing mun hafa
komi/.t á blóðið. Ekki þótti mér ráð-
legt að lara út í tjörnina alveg ber,
en ekki hafði eg önnur föt en þau,
sem eg var í, nema sokka. Eg ákvað
að vera í lopaleistum, brókinni, sem
var prjónabrók, og milliskyrtunni.
Milliskyrtan var Jaó engin milli-
skyrta, því að eg er aldrei í nær-
skyrtu, en hún var góð, saunnið tir
Ihveitipokalérefti, sem eg lie'ld að sé
hlýjasta og ódýrasta léreft í heimin-
um. Lubbi var á að gizka 50 til 60
metra frá landi. Það var nú farið að
heyrast lítið í honum og óttaðist eg
að hann færi að sökkva. Eg æddi út
‘í tjörnina. Það var grunnt við bakk-
ann, og varð eg því feginn, en dýpk-
aði j'aifnt og þétt. ísinn var ekki
sterkari en það ,að þægilegt var að
brjóta hann með höndunum. Eg
tók stefnu á auða vök nokkuð stóra
skammt frá hundinum. Þegar eg
kom út í hana tók vatnið undir
hendur. Eg greip sund eftir vökinni
til þess að flýta ferðinni. Þá var eftir
ísspöngin milli vákanna. Eg bar fæt-
urna fyrir mig og kannaði dý]/ið.
Eg náði niðri, en vatnið flaut yfir
ax'lir. Það gekk greiðlega að brjóta
ísspöngina og Jjá undraðist eg hvað
vökin hjá Lubba var orðin stór.
Ekki gat Lubbi synt eftir þeirri
rennu, sem eg hafði brotið, því að
ísbrotin lágu J)ótt saman ofan á
vatninu. Eg varð því að leiða hann.
Og 'þá var eg kominn upp á bakk-
ann aftur eftir Jtessa ónotalegu ferð.
Eg var dofinn upp að mitti og mig
svimaði. Mér fannst eg ekki geta
k'lætt mig í fötin svona haldinn og
tók Jiað ráð, að hafa Jiá tilburði, sem
eg hefði verið tukthúsmaður fyrir
í Austurstræti. Eg hljóp aftur og
fram á nærfötunum í stefnu frá
norðvestri til suðausturs. Mitt í
Jressum hamförum varð mér litið á
hundinn, og sá eg að hann var verr
kominn en eg. Hann gat ekki stað-
ið, lá á hliðinni og teygði frá sér
haus og fætur. 'Eg hafði lítinn tíma
ti! að sinna honum, Jjví að eg mátti
ekki stanza. Eg sá þó ráð. Eg bylti
honum til og ban-kaði hann dálítið
í ihverri umferð, þegar eg hljóp hjá
ihonum. Þegar eg var búinn að
'blaupa í 5 eða 10 mínútur varð
skyndilega breyting á líðan minni.
Eg fór að skjálfa, og minnist þess
ekki, að hafa fengið jafn kröftugan
skjálfta, fyrr eða síðar. Eg skalf eins
1
I