Dagur - 18.12.1954, Blaðsíða 13

JÓLABLAÐDAGS
13
Verðinum var þá lokið, en þó gert
fáð fyrir að farnar yrðu eftirlits- og
eftirleitarferðir um haustið. Nokkr-
uni dögunt seinna hitti eg Sigurð
Jónasson varðstjóra og bað hann
mig þá að fara eftirlitsferð upp á
íjöllin í siambandi við ^einni göng-
ur á Hofsafrétt. Eg hét að fara og
mátti ráða mann með mér. Sigurð-
Úr benti mér á, að reyna aðfá Hrólf
borsteinsson, bónda á Stekkjarflöt-
tim. Eg hafði engan fyrirvara, með
að útvega fylgdarmanninn og þegar
til átti að taka, gat Hrólfur ekki
komizt að 'heiman og eg gat ekki
fengið neinn annan í grennd. Eg
afréð því á síðustu stundu að fara
einn.
Laugard'aginn 28. september,
klukkan hálf fimm síðdegis lagði eg
af stað í þessa ferð, frá Merkigili.
Eg var með tvo hesta, annan undir
kliftöskum, og hund. Eg halði ver-
ið hundlaus uni sumarið og hafði
lítið með hund að gera, því mitt
varðsvæði var næst jöklinum. En
nú þótti mér betra að liafa liund og
fékk lánaðan hund á Merkigili.
Hann fylgdi mér vel, því eg hafði
notað hann veturinn áður. Hund-
urinn hét Lubbi og var kominn á
efri ár þegar Jsessi saga gerðist.
fíann var nokkuð stór og vel í skinn
kominn, grár að lit og loðinn. Hann
hafði lítil tindrandi augu og réði
sér ekki fyrir gleði, þegar til hans
var talað. Takmarkalaus hollusta
og tryggð við húsbóndann skein þá
úr þessum fallegu augum. Lubbi
Vár allgóður fjárhundur, en þótti
nokkuð eltinn, þegar hann var
sendur í fjarlægð. Hann mun frem-
ur sjaldan liafa farið út úr heima-
landinu og skorti því klókindi í
ferðálÖgum eins og síðar kom á
d'aginn.
Eg hélt með'föruneyti mínu fram
Aústurdal, sent ’leið liggur að
Djúpagilsvaði, en svo heitir vað á
Jökulsá, nokkru norðar en varð-
fínan liggur vestur yfir ána. Djúpa-
gilsvað er nokkuð gott vað J)ó stór-
grýtt sé. Ain er rcið þar nenia í
stórflóðum, þó hún sé óreið utar í
dalnum. Eg reiddi Lubba vestur
yfir ána, því að hann var óvanur
að synda stórvötn, og kunni lrann
j)ví vel, enda hafði hann geig af
vatnsfalli Jjessu. Það var mikið farið
að rökkva þegar komið var fram á
Keldudal, en veður var stil'lt og gott,
skýjað loft og suðvestan aiidvari.
En áfram var haldið, þó að skugg-
arnir.færðust yfir — upp sniðgöt-
tunar í Grenshvammi, sem er í
botni Keldudails, og var þá kornið
upp ;i hálcndið. En Jrá gránaði gam-
anið, því að hvítt var a-f snjó, Jró
rautt og hvítt væri í byggð og varð-
'mannagöturnar sáust ekki. I.eiðin
lá nú yfir gróðurl,\usar mclöldur,
sem voru hver annarri líkar, og Jrví
vont að rata í dimmu. Pínulítil
íönd af nýju tungfi gægðist fram á
milli skýjanna öðru hvoru, en ekki
var gagn að því glotti. Samfýlkingin
Jrokaðist áfram rétta stefnu el'tir
auðninni, unz komið var að Runu-
kvísl fyrir sunnan og vestan Reyðar-
fell. kar fórurn við í gegnuin hlið á
varðgirðingunni og lögðum inn á
dauða svæðið, til Jress að liá að
Rústakofa, sem er cigi alllangt Jrar
sunnar og austar. Og loksins voru
síðustu skrefin stígin heim að kof-
anuin klukkan 12 á miðnætti. l’að
var dauðajrögn, sem ekki var rofin
af neinu, nema hófataki hestanna,
ekkert mannamál, enginn ihnur al
heitu kafli. Það sá ekki neitt. 1 lim-
ininn og lwít jörðin rann saman í
eina óaðskil janlega heild. Það sá
ekki einu sinni móta fvrir Nýrækt-
inni sunnan við Rústakvíslina, sem
rennur hjá kofanum. Nýræktin var
sandorpin víðis- og valllendisliesja,
alsett grænum toppum, scm vaxið
höfðu upp al hrossataðshrúguin
varðhestanna síðustu sumurin.
Varðmennirnir gáfu nafnið.
Rústakofi stcndur á mel við norð-
austurjaðar Orravatnarústa og dreg-
urnafn af þeim: Kofinn var bezta
•skýli Jsegar saga Jaessi gerðist, hlýr
og trekklaus. Eg hafði tekið að mér
að endurreisa hann um sumarið,
viðaði hann vel og gekk eins vel frá
öllu í sambandi við Jrað og eg hafði
vit á. Sjálfur kofinn rúmar 5 til 6
hesta, en auk Jaess er meters hár
bálkur í vesturenda hans og er
mátulegt pláss fyrir tvo rnenn að
liggja þar, með hund til fóta. Bálk-
ur Jressi er afþiljaður og náttúriega
clyr upp í afhýsið. Mér datt stund-
um í hug, að Jietta væri eins konar
hjónaherbergi á þessu heimili. Um
sumarið heyjaði eg 5 bagga af stör
í Rústunum og fiutti heim að kof-
antnn, lil þess að geta gefið hestun-
um í luetum, að áliðnu sumri og í
'haustlerðum. Þegar eg fór að gá að
heyinu, sá eg að stormur hafði feykt
J>ví og brotið rúmstæðin, sem voru
J)ar hjá. En nóg var J)ó eftir, til/að
gela hestunmn og gera góða sæng í
hjónaherberginu. Eg bar inn hey,
scm eg þurfti, lét inn hestana og
skaut loku fyrir dyr. Þegar eg fór
að hreiðra um mig uppi í komp-
unni tók eg eftir því, að Lubbi
kunni illa við sig frammi í kofan-
u.m, Hann labbaði sitt á hvað, fitj-
aði upp á trýnið cf hestarnir
hreylðu sig og síðast lagði hann
framfæturnár upp í herbergisdyrn-
ar. Eg' halaði hann J)'á upp í afhýsið
og cftir það var hann ánægður.
Þcgar eg var búinn að borða og
lagztur til hvrldar, íór eg að hugsa.
Eg var einn uppi á Ijöllum nærri
dagfeið frá mannabyggð. Eg hafði
aldrei áður gist einn á fjölktm, og
J)að settist að mér eimhver ólmgnan-
legur geigur. Eg komst að jreirti
niðurstöðu að eg væri myrkfælinn.
eg hafði J)ó sjaldan orðið var við
slíkt, síðan eg komst til fullorðins-
ára. Eg hélt niðri í mér andanum
og hlustaði. Ekki heyrði eg andar-
drátt frá Lubba, en eg heyrði hest-
ana matila heyið frammi í kofanum
og aldrei hef eg fundið það betur