Dagur - 18.12.1954, Blaðsíða 22

22
JÓLABLAÐDAGS
Hann efndi Iieit sitt
Smásaga eftir Eirík Sigurðsson.
er nokkuð langt á milli bæja, er á þeirri
leið stórt og allhrikalegt gil, sem mun
vera nefnt Tröllkonugil (ef eg man
rétt). Gil þetta má teljcst sæmilegt yf-
irferðar að björtum degi og þegar auð
er jörS, en hcldur mun það vera óhugn-
anlegt'ýfirferðar í myrkri, og að vetrin-
um gétur það orðið ófáert með öllu,
eftir því sem mér var tjáð.
Að Engidal kom eg nálægt miðjum
degi, og var mér þegar tekið opnum
örmum og veittur hinn bezti beini.
Er 6g hafði borið upp erindið, var
mér tjáð, að mjög væri óvíst hvort tak-
ast mætti að finna kindurnar nema með
fullkominni smölun. Þetta var þó reynt,
en baí ekki árangur. Hlaut eg því að
fara heim aftur við svo búið, þótt mér
þætti slæmt.
Kvaddi eg nú hið gestrisna og
skemrtitilega fólk og hélt af stað. Var
þá komið undir rökkur. Hraðaði eg mér
nú séfn mest eg mátti, því að eg vildi
hafa dágsskímuna inn yfir Dalaskriður,
sem þó varla tókst.
Bar nú ekkert til tíðinda fyrr en eg
er kominn inn að Hrólfsvöllum eða þar
um bil.
Þegar hér var komið fór eg að heyra
einkennileg hljóð, sem helzt líktust því
að verið væri að hvísla: Maggi, Maggi,
svo ískrandi ónotalega. Eins og nærri
má geta greip mig allmikill geigur er
eg heyrði þetta hljóð. Hér gat ekki verið
um neinn venjulegan mann að ræða,
sem gæfi frá sér þetta óhugnanlega
hvískur, hér hlaut eitthvað annað og
Verra að vera á seiði. Var ekki einmitt
líklegt að sjálfur Þorgeirsboli væri hér
kominn, og þetta óhugnanlega hljóð
væri frá húðinni sem sagt var að hann
drægi jaínan á eftir sér?
Eg tók nú að hlaupa til að reyna að
komast undan þessari óvætt, en því
meir sem eg herti hlaupin, því skýrara
varð hið ámátlega hvísl eða ískur. Eg
hægði því bráðlega ferðina og hugsaði
ráð mitt. Og þá kom mér í hug frásögn
af tveim myrkfælnum mönnum, er eg
heyrði í bernsku minni.
Annar maðurinn þóttist sjá stórskor-
inn og ófrýnilegan mann rétt á hælum
séi', sem þó reyndist vera hans eigin
skuggi, honum fannst einhver vera að
berja í annan hæl sinn ,en það reyndist
vera laus bót á hans eigin skó er í hæl-
inn slóst. Báðir þessir menn voru að-
framkömnir af hræðslu og þreytu, er
þeir náðu bæjum, eftir því sem sagan
segir. Þannig getur illa farið, ef heil-
I.
„Þrír yfir. Við stóðum sögnina,11 sagði
cg um leið og eg tók síðasta slaginn á
hjartakónginn.
Við vorum fjórir að spila „bridge“ á
heimili Hjartar kaupfélagsstjóra. Hlýtt
og notalegt var í stofunni, og við allir í
góðu skapi. Einkum lék Hjörtur við
hvern sinn fingur.
„Og þá höfum við unnið rúbertuna,“
mælti hann. „Sagði eg ykkur ekki þetta,
að þið mynduð ekki hafa roð við okkur
Þorsteini lækni.“
„Við sjóum til hverjir vinna næst,“
sagði Friðrik kennari drýgindalega.
En Guðmundur sagði ekkert. — Tog-
brigð hugsun kemst ekki að, t. d. fyrir
trylltri hræðslu eða öðru slíku.
Eg nam nú alveg staðar og fór að líta
í kringum mig, en auðvitað sá eg ekki
neitt, sem ástæða væri til að óttastt.
Nú datt mér í hug, hvort ekki væri
hugsanlegt að þetta hljóð eða hvískur
gæti staðið að einhverju leyti í sam-
bandi við sjálfan mig, t. d. mínar eigin
hreyfingar.
Að rannsókn lokinni kom í ljós, að
þetta óhugnanlega hljóð var hvorki frá
Þorgeirsbola eða öðrum „afturgöngum11
— sem til hafa orðið í heimi þjóðtrúar-
innar — heldur frá mínum eigin mol-
skinnsbuxum, sem voru nýlegar og all
skálmavíðar, nerust því skálmarnar
saman og gáfu frá sér þetta einkenni-
lega hljóð.
Ymsum kann nú að finnast þessi fró-
sögn ótrúleg, t. d. það, að eg skyldi ekki
strax taka eftir því, hvaðan hljóðið
kom. Þessu er því til að svara, að þegar
skyndilegur ótti grípur menn, jafnvel
af hinum minnstu eða ómerkilegustu
ástæðum, kemst heilbrigð hugsun
sjaldnast að fyrr en seint og síðar meit'
eins og fjölmörg dæmi sanna, þótt ekki
verði hér rakin.
Eftir að eg hafði gengið úr skugga
um, að allt var með eðlilegum hætti og
því ekkert að óttast, hélt eg áfram ferð-
inni heimleiðis án frekari viðburða.
arinn hans hafði selt illa í síðustu Eng-
landsferð.
Þá birtist kona kapfélagsstjórans í
dyrunum með dúk í hendinni.
„Ert þú nú komin til að skakka leik-
inn?“ spurði kaupfélagsstjórinn glettn-
islega.
„Já, eg var að húgsa um það. Má eg
koma með kaffið núna og tefja ykkur
svolítið frá spilunum?" sagði hún.
„Jó, ágætt. Við vorum einmitt að
ljúka rúbertunni.“
Hún lagði dúkinn á borðið.
Allir horfðu þeir á eftir henni, or hún .
leið með mjúkum hreyfingum út úr
stofunni. Myndarleg kona hún Hildur.
Víst um það.
Og svo var rabbað yfir rjúkandi kaffi.
Þrír óttum við heima í þorpinu, en
Friðrik var hér á ferðalagi. Flann var
kennari uppi í dal.
„Gjörið svo vel, gjörið svo vel.“
Kaupfélagsstjórinn rétti brauðið á báð-
ar hendur.
„Hafið þið lesið nokkra góða bók
núna undanfarið?" spurði kaupfélags-
stjórinn.
„Eg var að ljúka við að lesa bók, sem
heitir: „Niður með vopnin", svaraði
Friðrik. „Mér þykir hún ágæt. Hún
sýnir ljóslega, að allar styrjaldir eru
villimennska."
„Er það nú ekki óþarflega sterkt að
orði komizt?“ svaraði Guðmundur.
Honum varð hugsað til stríðsgróðans.
„Nei, það er bláber sannleikur og
ekkert annað en sannleikur,“ sagði
Friðrik með áherzlu. Hann var cinlæg-
ur friðarsinni.
„Eg held þetta sé rétt hjá Friðrik,"
sagði kaupfélagsstjórinn, „ef friðarboð-
skapurinn er fluttur af fullri alvöru, en
ekki undir einhverju öðru yfirskini.“
Þögn ofurlitla stund.
„Þau hafa nóg umræðuefni núna,
Reykjavíkurblöðin,“ sagði eg.
„Nú, hvað er það “ spurði kaupfé-
lagsstjórinn.
„Þetta nýja andatrúarfélag sem búið
er að stofna þar. Sálarrannsóknarfélag,
trúi eg, að það sé kallað.“
„Já, eg hef heyrt um það,“ svaraði
Friðrik.
I
á