Dagur - 18.12.1954, Blaðsíða 11

JÓLABLAÐDAGS
11
segir Sigtryggur: „Eigum við að
reyna?“ Hinn var til með það. —
Gerði Sigtryggur nú tvíteyming á
nautinu og vippaði sér á bak. Voru
nú reiðskjótarnir hvattir og varð
þetta langur stökksprettur. Lauk
honum við kíl einn. Var þá Víking-
ur kominn á undan. Er þetta ótrú-
leg saga, en sönn. Ekki var boli
mjúkur ásetu, en honum skilaði
ótrúlega vel. Lagði hann landið
undir sig í alarlöngum stökkum.
Ha£a það sjálfsagt verið ósvikin
„nautastökk".
„Hægt af stað, hart í lilað“.
Það bar við sem oftar að messað
var á Möðruvöllum. Var það á upp-
stigningardag. Margt manna var
komið til messunnar og búið að
hringja tvisvar. Eólkiðstóð í hópum
á hlaðinu og bjóst til að ganga í
guðshúsið. Sést þá hvar kemur ríð-
andi maður sunnan og austan mel-
ana. Ekki voru mannaferðir fátíð-
ar að Möðruvöllum og sí/.t á rnessu-
degi. En þarna var reyndar enginn
kirkjugestur á ferð, lieldur Sig-
tryggur Þorsteinsson ríðandi á Vík-
ingi og fór geyst. Voru þeir að
koma frá Krossastöðum. Skipti það
engum togum, og áður en menn
áttuðu sig, hleypti Sigtryggur í hlað
og hægði ekki ferðina. Fór hann
þar sem flest var fólkið og tvístraðist
það með óhljóðum í allar áttir, en
Sigtryggur skellihló. Faðir minn,
sem var við kirkju í þetta skipti,
sagði miér þessa sögu eins og Sig-
tryggur og kvaðst aldrci hafa séð
annað eins fát á fólki á nokkru
mannamóti.
At „Gjallarhorn“ með góðri lyst.
Margan góðan bita át Víkingur
úr lófa Sigtryggs. Þótti honum jafn-
vel allt gott, ef Sigtryggur gaf hon-
um það. Einu sinni, þegar Sigtrygg-
ur var i fjéisi, kom til hans dreng-
hnokki með blaðið Gjallarhorn.
Drengurinn var Valtýr Stefánsson,
sem síðar varð ritstjóri Morgun-
blaðsins. 1 blaðinu voru péilitískar
skammir um Guðmund Hannesson.
Las Sigtryggur, en líkaði illa. Að
minnsta kosti liélt hann ekki blað-
inu til haga, því að hann braut það
saman og sagði bola að gera svo vel.
Víkingur tók við og tuggði. Var
hann ekki fljótur og ekki sást á
honum, hvort honurn líkaði betur
eða verr. En allt fór það niður.
Ekki rnundi hann, úr annars manns
hcncíi, hafa látið bjérða sér svo ólyst-
ugan mat.
A héraðssýningu.
Þegar Víkingur var þriggja og
hálfs árs var farið með hann á hér-
aðssýningu, sem lialdin var á Akur-
eyri. Hún stóð á Eyrarlandstúnínu.
Þar var margt nauta og létu þau
ófriðlega og sum þeirra voru skað-
ræðisskepnur. Stérðu þau bundin
hlið við lrlið, á rneðan dómnefnd at-
hugaði þau. Safnaðist mannfjöldi á
staðinn, bæði börn og fullorðnir.
Sumir voru hræddir við öskrin í
þeim, einkum kvenfólk og börn.
Víkingur var hinn rólegasti og lét
sig engu varða ólæti hinna tudd-
anna eða forvitni áhorfenda. En
hann fylgdist vel með ferðum Sig-
tryggs, ef hann vék sér frá, og gaf
honum nánar gætur. Annað lét
hann sig ckki varða. Þá vigtaði Vík-
ingur 1450 pund og bar af öðrurn
nautum á þessari sýningu. Enda
fékk hann fyrstu verðlaun og á öll-
um sýningum öðrum þar sem hann
var.
Sigtryggur bað stráka að skreppa
á „Schiöths bakarí“ og kaupa nokk-
ur vínarbrauð. En Jrcir urðu heldur
en ekki hissa þegar þau hurfu, hvert
eltir annáð upp í bola úr hendi
húsbónda lians. Vínarbrauð þóttu
honum afbragðsgóð.
Hætt kominn í Hörgá.
Víkingur var einu sinni hastt
korninn á ferðalagi, svo sem nú skal
greina. Það var síðari hluta vetrar,
að Sigtryggur leiddi hann lit að
Lóni. Hlákur höfðu gengið og
Hörgá rutt sig að nokkru leyti. Á
leiðinni út eftir var farið yfir
Hörgárbrú og svo, eins og leið ligg-
ur. Gekk ferðin vel og bar ekkert
markvert til tíðinda á þeirri leið.
Þegar heim var haldið, var Sig-
tryggi ráðlagt að stytta sér leið og
fara ylir ána á hylnum undan Lcini,
því að ísinn væri þykkur og rnundi
örugglega halda. Gerði hann það
og voru skarirnar traustar að sjá.
Tveir menn voru í þetta skipti með
þeirn Sigtryggi. Var nú lagt á ísinn.
Sýndist allt vera í bezta lagi. En
'þegar komið var á miðjan hvlinn,
brast ísinn. Fór Víkingur þegar á
hrokasund, en mennirnir stóðu á
skörinni, og var ritr tir vöndu að
ráða. Ekki var Víkingur neinn smá-
kálfur, er hægt væri að kippa upp
úr. Það mun hafa runnið Sigtryggi
til rifja að hugleiða endalok vinar
síns, er rólegur hélt sér uppi í
straumþungu og köldu vatninu.
Mun hann ef til vill, hér sem oft-
ar, hafa treyst handleiðslu hús-
bóndans og.ekki lagt f'ram alla orku
sína til að hafa sig upp úr vökinni.
En Sigtryggur, scm jafnan var úr-
ræðagóður og fljótur að átta sig,
sendi annan manninn, en það var
'ÞorsteinnDaníelsson.heim að sækja
reipi. Var hann fljótur og kom með
þau að vörmu spori. Þeim var
brugðið um hornin á bola, en Sig-
tryggur lagði endana um herðar sér
og tók sér stöðu við stcíran ísjaka,
er var frosinn fastur. Fékk hann
Þorsteini síðan stóra nautapískinn
og skipaði honum að slá Víking á
granirnar, eins fast og hann liefði
krafta tiil. Tók Þorsteinn sér stöðu
með svipuna í höndum'. Sveik ekki
höggið, sem bæði var niikið og
1
i