Dagur - 18.12.1954, Blaðsíða 10

10
JÓLABLAÐDAGS
töldu sig ekki í hættu sökum fjar-
lægðarinnar og héldu uppteknum
hætti.
Víkingur, sem að eðlisfari var
mjög athugull, virti strákana vand-
lega fyrir séi', en lét fyrst ekki á
neinu bera. En brátt fór hann að
ganga hraðár og smáhnippa í Sig-
trygg, svo sem til að leiða athvgli
lians að þessari skemmtun. En það
sá Sigtryggur, að félagi Ivans hafði
meiri áhuga fyrir þessum sjónleik
en hollt var og iór að óttast eftir-
leikinn. Vissi hann sem var, að eng-
inn maður einsamall gat haldið aft-
ur af slíkri skepnu, ef til alvörunnar
kæmi.
Þá kvað við nautsöskur svo liátt
og ógnþrungið, að jafnvel Sig-
tryggi brá nokkuð. I Irekkjalómun-
um tveim brá þó heldur meira, og
hefur það ef til ví11 verið þcim tii
láns. beir urðu skelfingu lostnir og
hlupu olboðslcjga, svo sem þeir
gátu. Mun hræðsk(p liafa flýtt för
þeirra, því að þeir voru horfnir lyr-
ir næsta leiti ;i svipstundu. Um leið
og þeir hurfu, tók Víkingur nokk-
uð fast í bandið og lét í ljósi óá-
nægju. Stiiltist hann þó von bráðar
og urðu ekki fleiri pörupiltar ;i ferð
þeirra í það skiptið.
Sigtryggur notaði nautasvipuna
í fyrsta sinn.
Einu sinni að vetrariagi komu
sveinar tveir að Möðruvöllum að
sækja bola. Eklci voru það þó þeir,
er fyrr greinir. Sigtryggur leggur
þegar af stað og fer sem ieið iiggur,
en sveinarnir löbbuðu á eftir. All-
djiipur snjór var á og bloti í fönn.
Boli, sem oftast réði ferðahraðan-
urrl, var nokkuð hægstígur og iét
sér ekkert liggja á. Fóru drengirnir
þá að hlaupa fram fyrir. Þetta iík-
aði bola iila. Gaf hann þeim ilit
auga og var venju fremur skap-
styggur. Bað Sigtryggur þá að ganga
á eftir og gæta þess að. láta sem
minnst á sér bera. Gerðu þeir það,
en þótti hægt ganga ferðalagið.
Snjór var bfautur, og ósköp þægi-
legt að taka hann á tána á sér og
gefa bola smásendingar. Líka var
ýmislegt það á honum, sem gaman
var að hitta. Gekk nú vel um stund.
En áður en varði höfðu drengirnir
gleymt áminningum Sigtryggs og
lilupu nú fram fýrir. Bofi viidi nú
launa þeim lambið gráa og snarað-
ist að þeim. Stríkkaði mjög á band-
inu og endaði það með því, að það
slitnaði. Þá sagðist Sigtryggur hafa
orðið hræddur um drengina. Skij)-
aði liann þeim með þrumuraust að
hlaujra hvað þeir gætu og alla leið
heim til sín. Sáu þeir þegar hvað í
hédi var og tóku sprettinn, enda var
því líkast að þcir kæmu varla við
jörðina. Víkingur tók nokkur stökk
á eftir þeiili, en varð þá skyndilega
imgiivarf. Sveinunum var borgið,
en Víkingur var kominn í mikinn
vígamóð. Eann hann það líka vel
að hann var laus. Tók liann fvrst
roku mikia í kringum Sigtrygg, sem
ekki rótaði sér. Síðan tók liann að
færa sig nær og dansaði hinn ferleg-
ásta dans og færði sig sífelit nær.
Halinn stóð beint ujip og Jiann
skók oddhvöss hornin. Ekki
varð Sigtryggur neitt hræddur á
meðan á þessu stóð, en skapið fór
að segja tii sín. Þótli honum þetta
ljótur ieikur. Skijraði hann bola að
snauta burtu og til áherzlu gaf
hann honum þungt högg nreð stóru
svijmnni, er jafnan var með í för-
inni. Alarei hafði Víkingur komizt
í kynni við hana áður og mun hon-
um hafa sviðið sárt undan. Elljóp
hann þegar burt en Sigtryggur hélt
lieim og bað jrilttana að hjáljra sér
til við að handsama Víking. Réðu
þeir ráðum sínum í skyndi og
gengu út. En þá var Víkingur kom-
inn að fjósdyrunum og gekk Sig-
tryggur þar að honum og leiddi
ihann inn. Boíi lét þá vel að hús-
bónda sínum, svo sem liann vildi
vingast við hann að nýju. Skildu
þeir góðir vinir.
En svijnmni gaf hann nánar gæt-
ur í næstu ferð og athugaði hana
vandlega, en Iiræðslulaust.
Á ferðum sínum með bola hafði
Sigtryggur ætíð stóru og þungu
nautasvipuna. Víkingur hafði sterk-
an stállhring í nös og hlekkjafesti
við. Leðurmúli var við hann, en
frekar var það af gamalli venju, en
að það hefði nokkra þýðingu. Aldr-
ei voru á honum fótbönd, eins og
stundum þarf að setja á naut og
aldrei járnstöng, sem einnig er oft
notuð.
Þáu góðgerðir á bæjum.
Stundum þáði Sigtryggur kaffi á
ferðum sínum. Var þá Víkingi gefin
góð tugga á meðan. Væri kaffið
drukkið nærri útidyrum, þurfti að
liafa bola svo nærri, að hann heyrði
málróm húsbónda síns öðru hvoru.
Var hann þá hinn rólegastti. Ef
lengra var á milli, kom Sigtryggur
Iram cða kallaði til lians út um
glugga og baðjiann að vera rólegan.
Svaraði Víkingur jafnan og var það
auðheyrt hvað hann varð feginn.
Ef aðrir töluðu til lians, anzaði
hann engu. Og þó þeir segðu sömu
orðin og Sigtryggur og líktu eftir
Jronum málróminn, virti hann þá
ekki svars eða viðlits.
Óvenjulegar kappreiðar.
Eins og fyrr er frá sagt, vandi Sig-
tryggur Víking til reiðar. Oltast
gengu þeir þó lilið við liiið á ferð-
um sínum. Ut af þessu gat þó
brugðið og mun það mála sannast
að galsi gat ldaujuð í báða. Eitt
sinn að vorlagi var Víkingur sóttur
frá Ósi. Sendimaður kom ríðandi á
rauðskjóttri 'hryssu, sem talin var
léttleikahross. Sigtryggur leysti bola
og héldu þcir síðan af stað. En þeg-
ar þeir voru komnir út á Nesið,
i
/