Dagur - 20.12.1958, Blaðsíða 2

2
JÓLABLAÐ DAGS
SÉRA BIRGIR SNÆBJÖRNSSON, ÆSUSTÖÐUM:
J ólahugleiÖing
Lúk. 2, 10—11: Ofi cnfijlUnn
safiöi við þá: Verið óhræddir, því
sjá, úfi boða yður mikinn föfinuö,
sem veitast mun öllum lýðnum;
því að yður er í dafi frelsari
fæddur, sem er hinn smurði
drQttinn, í borfi Daviðs.
Enn á heimurinn heilög jól.
Enn berast hingað notður í myrk-
ur og kulda vetrar ylgeislar írá
þeirri skammdegissól, sem engir
skuggar íá hulið og engin fjöll
byrgt að baki. Enn eignast mædd-
ur matmheimur nokkrar þær
stundir, að haldin augu opnast, og
öllum er 1 jóst, að band bræðralags
og kærleika á að knýta saman
mannanna börn. Ennþá gerast
kraitaverkin.
Þessara guðsgjafa höfum við
notið á hverju ári líís okkar. Ein-
hverjar fegurstu minningarnar,
sem í hugskotinu búa, eru þær,
sem tengdar eru jólunum, þegar
við vorum börn.
i „Þau lýsa fegurst,
er lækkar sól,
í blámaheiði
mjn bernsku jól.“
Við munum hvernig eftirvænt-
ingin og þráin eftir komu þeirra
fyllti hjörtu okkar. Vikurna.r voru
taldar og hvílíkur fögnuður þegar
hægt var að reikna í dögum. —
Margt var það i jólaundirbún-
ingnum, sem sífellt minnti okkur
á nálægð þeirra, glæddi vonirnar
og fögnuðinn, en kynnti um leið
bál óróleikans í hugurium ungu.
Lengi var timinn að líða.
„En sífellt styttist
við sérhvern dag.
Og húsið fylltist
af helgibrag.“
Að síðustu var svo talið í
klukkustundum. Ogn fór þá stóri
vísirinn hægt og sá litli virtist
gjörsamlega standa í stað. En
dropinn holar steininn. Sekúnd-
urnar urou að mínútum, mínút-
urnar að klukkustundum og loks
var biðtíminn á enda runninn.
„Að sjöttu stundu
um síðir dró.
Kveldið var heilagt,
er klukkan sló.
Þá hljóðnaði fólkið.
Eg heyrði og fann,
að ljóssins englar
þá liðu i rann.“
Þaö ríkti friður og fögnuður,
mildi og miskunnsemi, trú og kær-
leikur yfir hugum allra á helgu
jólakvöldi. Okkur fannst áreiðan-
íega hlýrra inni af þessum sökum,
og jólaljósin voru einnig bjartari
og íegurri en öll önnur, þar sem
kærleikurinn óf geislum sínum í
skin þeirra.
Gjafirnar glöddu hugann og
iylltu hann þakklæti, og þó mátti
engin þeirra verða til þess, að
skyggja á gjöfina, sem góður Guð
gat og öllum öðrum var dýrmæt-
ari. Við höfðum eignazt lítinn,
elskulegan bróður, sem okkur
þótti svo undur vænt um. Við
íundum að hann var nálægur, og
við þráðum að veita honum gleði
og auðsýna honum kærleika. Þeg-
ar svo mamma eða amma sagði
okkur að það gætum við bezt með
því að vera góð og hlýðin börn og
sýna mildi og mannúð, kærleika
og hlýju öllu og öllum, hvernig var
þá hægt að hryggja þennan bezta
bróður með því aðbreytaöðruvísi?
Þess vegna var reynt af alúð, og í
ljós kcm, að nú var þetta auðveld-
ara en endranær, þar sem bróðir-
inn góði, fyrirmyndin fagra, var
hjá okkur og hjálpaði okkur og
studdi veika viðleitni okkar.
Við fundum sárar en ella til
með þeim, er sorgin særði og
aumkuðum eirdæglega alla þá, er
við böl bjuggu og við erfiðleika
áttu að etja, vegna þess að við
vissum að hann tók sárast til allra
þeirra. Og við þráðum heitt að
verða svo stór og sterk að geta
boðið öllu böli mannheims byrg-
inn og linnt þrautir, grætt sárin og
þerrað burt öll sorgartárin.