Dagur - 20.12.1958, Blaðsíða 14

14
JÓLABLAÐ DAGS
lákur nú hreykinn mjög, er hann
hafði svo greiðlega komið fyrir
þessari ægilegu sendingu, steig á
ljak hryssunni og reið í spretti fram
að Þormóðsstöðum til að segja föð-
ur míhurn tíðindin. Réð hann sér
varla fyrir monti eftir þetta afreks-
verk. Man ég það glöggt, að ég af-
bar ekki að hlusta á söguna til
enda, heldur hljóp liam og grét
örlög folaldsins. En Þorláki var
ekki né)g að segja föður mínum
fréttirnár, heldur reið hann rak-
lciðis frá Þórmöðsstöðum út að
Núpufélli, sömu erinda, til Jó-
hannesar hreppstjóra, en hann
lagði engan triinað á frásögn Þor-
láks og taldi hana aðeins gaspur.
Þegar Þorlákur var farinn, fór Jó-
hannes þó að liugsa meira um þetta
og lét bráðlega aðgæta hvort nokk-
ur hæfa gæti verið í þessu. Þá sást
hryssan hlaupa hneggjandi tit og
suður með árgilinu. Árla morguns
daginn eftir sendi liann htiskarla
sína út á Núpáreyrar til þess að
vita, hvort þeir fyndu þar nokkurt
folald rekið. Furídu þeir folaldið
þar á eyruríum og fluttu það heim
að Núpufelli. Reyndist það vera
frábrugðið ciðrum folöldum að því
leyti, að það hafði tvenna bóga og
var sexfætt.
Viku síðar kom Þorlákur í Selja-
hlíð að Núpufelli til Jóliannesar
og baðst hjálpar af honum. Kvað
harírí heimili sitt bjargarlaust að
heita mætti. Jóliannes brást illa við
beiðninni óg kvaðst honum eríga
lijálp veita, mætti hann sleikja um
beinin á andsk........ sín végna,
J)ví að hann helði fleygt mörg þús-
urídum dölurrí úr pyrígju sinni, er
liann fargaði folaldinu. Það hefði
verið konungsgersemi, og ef harín
Irefði haft vit á J)ví að lofa því að
lifa, vaéri hann orðinn einhver efn-
.iðasti Iróndirín í sveitinni. F.n úr
J)\í að liann hefði farið svona
heimskulega að ráði sínu, ætti hann
enga hjálp skilið að fá. Varð Þor-
lákur frá að hverfa við svo búið, en
einhverjir góðir ine.nn hjálpuðu
honum, svo að hann komst af með
lífsbjörg fram á fráfærurnar. Lýk-
ur hér frásögn Þuríðar.
Eftir því sem ég hef komizt næst,
hafa þessir atburðir gerz.t vorið
1841. Margar fleiri sögur sagði Þur-
íður okkur. Ég tók sérstaklega eftir
J)ví, hvað hún var stálminnug. Við
1 r °
(Framhald af bls. 6.)
þrátt fyrir allt. Hann var náttúrlega
lítilmenni, en hefði líklega orðið sæmi-
legur í sambúð við góða konu. Hann
var eins og ég sagði áðan betri en menn
álitu. Og hann hafði þann góða kost,
að hánn kom til dyranna eins og hann
var klæddur. Þar skildi á milli þeirra
hjónanna.“ Sigmundur Jiagnaði.
Þá sagði Hjörleifur: „Réttu þau
hjónin þér aldrei neina hjálparhönd,
meðan þú varst að brjótast áfram við
smíðanámið og hefur sjálfsagt haft lítið
handa á milli?“
Sigmundur rétti þegjandi fram báða
lófana móti vini sínum.
Hjörleifur hristi höfuðið með fyrir-
(Framhald af l)ls. 7.)
fasta svefni. Harín sagði þá: „Við
skúlum ekkert skipta okkur af
Jiessu og Sizt reyna að vekja þig,
enda væri J)að líklega ekki hægt.
Það er kannski vcrið að hjálpa okk-
ur eitthvað til.“
Viku síðar cn þessúm viðburðum
lauk, var ég orðirírí algerlega
Jrraútalaús óg hef verið þáð síðarí,
eða í Jn já og hálfan mánuð. Liða-
gigtin er líka horfin að mestu. Þess-
ari sögu ef ríú lokið. Mér líður vel,
létum gömlu konuna segja okkur
söguna af sexfætta lolaldinu
tvisvar sinnum og bar vel saman í
bæði skiptin.
Þorlákur var Nikulásson Magn-
ússonar og táiinn vera kominn af
Nikulási Þorsteinssyni, klaustur-
haldara á Munkaþverá, d. 1591.
Þorlákur var fæddur 1796, dó 1851.
Kona lians hét Friðfinna Friðfinns-
dóttir, ekki veit ég um fæðingarár
herínar, en hún lézt 1855.
Gleráreyrum 3, Akureyri.
litningu. „Það hefur sannast á frænku
Jrínni, eins og fleirum, að })ar sem mest
er um blíðmæli og sætleiksbros, þar er
úlfurinn hulinn undir sauðargærunni.“
Svo sátu þeir um stund, án þess að
mæla orð og störðu fram fyrir sig.
Báðir voru að hugsa um það sama:
Hvað það væri annars undarlegt, að
alltaf skyldi vera til fólk, sem leitað-
ist við að leggja byrðar á þá, sem minni
máttar væru, en svo væru aftur aðrir,
sem væru eins og skapaðir til þess að
létta byrðar bágstaddra og valda
heillaríkum straumhvörfum í lifi
þeirra.
Svo stóðu þeir vinirnir á fætur og
gengu út í blíðviðrið.
þótt ég hafi lítið vínríuþol, óg ég er
mjög þákklátúr, segir Magnús áð
lokum og kveður. Fg J)akka hon-
um frásögnina og óska höríum alls
velfarnaðar.
F.kki vcit ég, hvort ságarí hans
Magríúsar cr jáfn auðskilin og hún
er eiríföld og sönn. Fn hún getur
verið til umhúgsunar á meðan trú
og vísindi eru að leita að hinni
réttu lausn á Jrví, seirí við ni'i köll-
um dularfull fyrirbæri.
- GÓÐ UMSKIPTI
- DULARFULL LÆKNING
1
T