Dagur - 20.12.1958, Side 30

30
JÓLABLAÐ DAGS
Ég var líka einu sinni á „Hektor“
með Jakobi skipstjóra Jakobssyni. Þá
bar svo við, að okkur hrakti undan ís
inn á Norðurfjörð á Ströndum. Skipið
festist í ísnum og við sáum fram á, að
við yrðum að hýrast þarna lengi. Svo
fór, að vistir þrutu. — Fleiri skip lágu
þarna föst í ísnum og var eins ástatt
fyrir þeim öllum. Vistirnar voru þrotn-
ar. Varð það að ráði, að meiri hluti
hverrar skipshafnar legði land undir
fót og færi gangandi til Eyjafjarðar. —
Þrír menn skyldu vera eftir á hverju
skipi, og skyldu þeir gæta þeirra og
verja eftir beztu getu. Ég var einn
þeirra, sem heim skyldi ganga. Við
fórum í smá hópum. í mínum hópi
voru um 20 manns. Áður en við hófum
gönguna, fékk hver okkar beinakex-
köku og kaffigutl með. Of-fylli þyngdi
því ekki göngumennina! Það var víst
og satt. — Hjá Guðmundi í Ófeigsfirði
fengum við skráp í skó. Tróðum við
skrápnum í vasa okkar og jafnvel inn
á okkur, milli fata. Við gengum oftast
inn fyrir fjarðarbotna og óðum ár og
læki, sem þá voru í vexti. Veðurheppn-
ir vorum við, en aur og bleyta var á
vegum, svo að þung var færðin. Alls
staðar var okkur vel tekið, en þó sér-
staklega á tveim bæjum. Við börðum
að dyrum að Víðidalsá um kl. 2 að
næturlagi. Þar var margt fólk í heim-
ili. Ég held allt að 20 manns. Er ekki að
orðlengja það, að fólkið gekk úr rúm-
um sínum og eftir svo sem hálfa klst.
vorum við háttaðir í hlýjum rúmum
heimilismanna. — Eins minnist ég við-
taknanna hjá Ragúel bónda, föður Jó-
hanns kaupmanns á Akureyri. Þær
voru svo framúrskarandi. — Þess vil
ég geta, að við skiptum okkur niður á
bæina, þegar þess var nokkur kostur.
Eins forðuðumst við að níðast á fátæk-
um heimilum. Einu sinni bar okkur þó
að fátæklegum bæ. Við kvöddum dyra
og kom húsfreyjan sjálf út til okkar.
Tók hún okkur hið bezta og bauð okk-
ur strax inn, og vann okkur hinn bezta
beina. Ekki var þó hægt að segja, að
vel stæði þar á. Húsbóndinn, maðurinn
hennar, lá mjög þungt haldinn í
lungnabólgu. — Gestrisnin íslenzka á
sér vart marga líka! — Nú skal þessi
ferðasaga ekki orðlengd. Þess eins skal
getið, að eftir 9 daga göngu komum við
heim til Eyjafjarðar, og töldum okkur
sæla þess. ... Jú, annars, einu má ég
ekki gleyma. — Sigurhjörtur bóndi á
Urðum hafði einhvern veginn fi'étt til
okkar, og vissi, er við vorum á leiðinni
yfir Heljardalsheiði. Sendir hann okk-
ur þá hesta, og urðum við því meira en
lítið fegnir. Viðtökurnar á Urðum
gleymast ekki.
Manstu, Kristján, hverjir voru með
þér á þessu sögulega ferðalagi?
Ekki allg. — Þessa man ég:
1. Björn Helgason frá Hrísey. D. 4. júní
1923. Faðir Ingibjargar ljósmóður á
Akureyri.
2. Einar Jónsson úr Svarfaðardal. —
Hann og Björn Helgason voru miklir
göngugarpar og könnuðu jafnan ár
og læki fyrir hópinn.
3. Aðalsteinn Jörundsson frá Hrísey.
Tengdafaðir Guðm. Guðlaugssonar á
Akureyri. Mikill léttleikamaður.
4. Björn Einarsson Jónssonar (sjá nr.
2), nú á Siglufirði.
5. Jón Jónsson, faðir Abels og Tryggva,
sem margir Svarfdælingar kannast
við. Hann gekk alla leiðina á járnuð-
um klossum (12—15 pd.).
6. Thcódór Jónsson frá Kofa. Býr á
ísafirði. Vann þar lengi á skipa-
smíðastöð.
7. Guðmundur Sigurðsson, nú á Hjalla
við Dalvík. Blindur.
Hér lauk samtali okkar Ki'istjáns. Ég
þakka honum fyrir það, sem hann hef-
ur sagt mér og bið hann um meira
næst, en því svaraði hann fáu. Hann
biður „Dag“ að flytja kveðju sína til
allra gamalla samstarfsmanna sinna á
sjónum, og ekki sízt ferðafélaganna.
Kveðjunni fylgir innileg ósk hans um
GLEÐILEG JÓL til þeirra
Að lokum vil ég geta þess, að Krist-
ján er að mestu hættur sjósókn, en
stundar nú landvinnu. Kona hans, Þór-
ey Friðbjörnsdóttir, sem enn er á lífi,
er myndar- og dugnaðarkona. Eiga þau
gott og myndarlegt heimili í Nýjabæ.
Þau eiga 3 uppkomin börn: Dóttur,
gifta á Siglufirði. og tvo sonu, og er
annar þeirra stýrimaður. — Hafið kall-
ar enn. Ungir menn heyra og hlýða og
fylla í skörðin, sem eldri kynslóðin
skipaði með miklum heiðri. Hafið er
gullkista okkar.
Ægir blái, Snælands sonum
sýndu frægðarmynd.
Heill þér! Bregztu ei voruni vonum,
vertu’ oss bjargarlind! (Stgr. Th.).
GLEÐILEG JÓL!
BÓNDINN
OG BREZKI
EIERINN
a &
Milli Reykjavíkur og Hafnar-
fjarðar er jörð, sem Arnarnes heitir.
Þegar brezka varnarliðið var að
koma sér hér iyrir, fékk það auga-
stað á Arnarnestúni fyrir tjaldstæði.
I Arnarnesi bjó þá einsetuinaður
og brást hann illa við kornu og er-
indi Breta. Þeir skeyttu því engu
og reistu tjaldbúðir sínar þar á
túninu, svo sem þeir höfðu ætlað.
Bóndi hafði þá í heitingum. Harin
talaði ensku reiprennandi og var
nokkuð kjarnyrtur við það tæki-
færi.
Þegar hinir brezku hermenn
höfðu gist cina nótt á Arnarnestúni
og vöknuðu af værum blundi um
morguninn var óþefur mikill í lofti
jafnt úti sem inni, sem þeim var
lítt bærilegur.
Bóndi hafði ekið skarni á hóla
um nóttina, nýrri mykju, og meðal
anriars breitt ltana umhverfis tjöld-
in, svo að hvergi var hægt að stíga
niður fæti. Fyxirliðinn réðist nú að
bónda með óbóta skömmum og
hótunum, en hann sinnti því engu
og hélt áfram að teðja tún sitt.
Eftir fáa dága tóku hermennirnir
tjöld sín upp og héldu á brott.
Þannig rak einyrkinn í Arnar-
nesi brezka herinn á flótta.