Dagur - 20.12.1958, Blaðsíða 31

JÓLABLAÐ DAGS
31
MAG.NÚS ÁRNASON:
Gullnistið, sem týndist
Svo bar við í Hólasókn í Eyjafirði
kringum 1875, að hópur af ungu
fólki fór í grasaferð í Sölvadal. Far-
ið var um Hólahjalla.,
Meðal fólks þessa var stúlka ein,
nýlega flutt í sveitina,, j.úlíana Jóns-
dóttir að nafni. Hún \ ar lét’t í lund
og skemmtileg í viðmóti, en talin
fremur fljótfær. Hún var í bol eins
og þá yar títt.
Ferðin gekk vel og bár ekkert til
tíðinda á leiðinni.
Grösin voru' tínd við næturdögg.
F.n þegar sól skein í heiði var hvílzt
og einnig farið í leiki, því að lund-
in var létt. En eitt sinn ,þegar leik-
ur stóð sem hæst, varð Júlíana þess
vör, að hún hafði tínt gullnisti,
gömlum ættargrip, sent hún bar á
sér og þótti mjög mikils um vert.
Leit var þegar hafin, en án árang-
urs. Stúlkan var mjög sóxgmædd og
gleðskapur féll niður og.brátt hélt
fólkið heimleiðis. Mikið var rætt
um hið liorfna nisti.
Nokkru eftir þetta giftist Júlíana
Jóni nokkrum, skagfirzkum manni,
og voru þau síðan á mörgum bæj-
um í Saurbæjar- og Hrafnagils-
hreppi, oftast í húsmennsku. Ár-
ið 1907 áttu þau heima í Ölvers-
gerði í Saurbæ.
Eitt sinn í ktddaveðri að vetri til
kom jón heim úr ferðalagi og \ ildi
kona lians taka vel á rnóti honuin,
setur pott á hlóðir og glæðir eld-
inn. í pottinn setti hún svo sviða-
ost súran, vænan bita. svö að nota-
legra yrði í munni. Fljótt glaðnaði
undir pottinum og ætlaði konan þá
að færa ostinn upp úr. Brá lienni
Iteldur en ekki í brún er hún fann
ekki ostinn. Hugði hún að einhver
hefði gerzt fingralangur og krækt
í bitann. Rann henni í skap gekk
til baðstofu og sagði tíðindin. Þá
var hlegið og fékk hún eklu önnur
svör. Þá reiddist húsfreyjan fyrst
fyrir alvöru og var hún gus.tmikil,
er hún gekk fram úr baðstofunni
og skellti lnirð svo fast á hæla sér
að luisið skalf.
Þá datt fúin fatadrusla niður úr
baðstofustrompnum. Einhver tók
hana til handaigagns. Þá iéll eitt-
hvað á gólfið. Þegar betur var að
gáð, var þar kornið gullnistið góða,
sem týndist á grasafjalli fyrir utn
það bil 3,0 árum.
Það kom í Ijós, að hin fúna flík,
sem troðin hafði verið upp í bað-
stofustrompinn í Ölversgerði, var
gamli bolurinn hennar Júlíönu, er
húivbar í grasaferðinni í Sölvadal,
þótt naumlega væri hann þekkjan-
legur. Ættargripurinn liafði leynzt
þar öl 1 þessi ár milli fóðurs og ytra
bo.vðsins.
Furðulegt má þ.að lieita, að gamli
bolurinn og gullnistið, sem eitt
sinn prýddi hina ungu konu í Evja-
firði, skyldu eiga'30 ára santleið og
aldrei \erða viðskila \ ið eigandann
í mörgum búferlaflutningum bæja
og sveita á milli, og ennfremur það,
að nistið skilcli nokkru sinni finn-
ast. En mikil var gleði Júlíönu
húsfreyju. er gamli ættargripurinn
lá á ný í lófa hennar.
Heimildarmaður minn að þess-
ari frásögu cr Júlíus heitinn Gunir-
iaugsson frá Hvassafelli og fleiri.
- LJÓSIN
SLOKKNUÐU
(Framhald af bls. 27.)
burtu og skerpir vitundina um
veruleik næturinnar, þá kemur
þetta aftur yfir mig.
Gakktu út í rökkurkyrrð kvölds-
ins. Þú munt linna til sællar full-
nægingar í vissunni um, að hið
ókunna er enn þarna, óbreytt af
sókn og þróun mannverunnar um
þúsundir ára. Við höfum ekki glat-
að liinum heiminum. Hann er
Jrar enn og bíður okkar. Við þurf-
um aðeins að endurheimta hann.
Finna hann á ný.
(JJelgi Valtýsson pýddi.)
List með hraði.
Tveir hópar (eða fleiri) keppa.
Sendir hvor um sig fram til keppni
„listamenn“. Stjórnandi ieiksins
hvíslar dýraheiti eða nafni á ein-
hverjum hlut að hvorum kepp-
anda. Þeir flýta sér til sinna manna
og byrja jafnsnemma á að teikna
jvað, sem stjórnandinn hvíslaði. Um
leið og hópurinn sér, livað Jrað er,
sem keppandinn teiknar, þá kaiiar
hann upp orðið — alljr í einu — og
hefur sá flokkur unnið, sem fyrr
verð.ur með Jrað rétta. Næst eru svo
send.ir fram aðrir ,.listamenn“,
þangað til allir hala keppt.
Ha, ha!
Þátttakendur sitja í hring. F.inn
byrjar og segir: ,,Ha.“ Sá næsti seg-
ir: „Ha, ha,“ og Jrannig gengur ]>að
hringinn, að hvcr og einn bætir við
einu ha-i. En Jretta verður að gerast
með alyörusvip. Sá, scm hl.er eða
brosir, er úr leik.