Dagur - 23.12.1959, Síða 9

JÓLABLAÐ DAGS
9
HÓLMGEIRÞORSTEINSSON:
Reynitrén í Möðrufellshrauni
(Flutt á Eyfirðingamóti í Reykjavík 1943.)
í Eyjafirði er til svokallað
Miiðrufellshraun. Það er að vísu
ekki eldhraun eins og hér gerast,
heldur er iþað talið vera lram-
hrun úr f jallinti fyrir ofan.
I hrauni þessu er stórbjörgum
hrúgað allavega sarnan með skútum
og gjótum og dálitlum rjóðrum á
milli.
iÞar er skjól fyrir forvitnum aug-
um og eyrnm. — Þar er því gott til
leynifunda.
í hrauninu uxu fyrir löngu síðan
tvö undurfalleg reynitré — þau
einu er til voru í framfirðinum. En
svo voru þessi tré einu sinni tekin
upp með rótum og fíutt til Akur-
eyrar og gróðursett aftur þar.
En fólkið í sveitinni var ekki
ánægt með að vita ekki um Jrað,
hvernig trén hefðu komið í ihraun-
ið,hver hefði sáð fræjunum og Ihver
alið önn fyrir þeim, J>ar til þau
voru orðin hærri en tennur búfjár-
ins náðu. Utm Jretta vissi enginn né
þekkti forsögu þessa fagra gróðurs.
— Þetta hlaut að vera eitthvað dul-
arfullt. Og þar sem Jrekkingin
þraut tók hið skapandi ímyndun^r-
afl við.
Um lausn þessarar gátu rnyndað-
ist svo ævintýri, sem var í samræmi
við hugsunarhátt fólksins í Eyja-
firði, trú þess og vonir.
í stuttu máli er ævintýrið á þessa
■leið: Fyrir löngu síðan voru í
Möðrufelli ung meyja og ungur
sveinn, sem unnust hugástum. En
þau urðu að fela ást sína fyrir
mönnum, Jjví að hún var í mein-
um. Hraunið varð því griðaskjól
þeirra. Þar gátu þau hitzt og notizt.
í litlu rjóðri milli afarstórra steina,
sem nefnt var kirkjan — því að Jrar
var kór og áltari, — hafa þau kropið
unt kyrra, bjarta nótt, og við altar-
ið, sem ekki var með höndum gert,
hala þau verið vfgð hvert öðru til
eilífs trúnaðár. Þar hefur unga
unnustan grátið Iiöfgum tárum
sorgar — og unaðar, og kvað enn
mega sjá tár liennar glitra á burkn-
unum, sem vaxa í hraungjótunum.
En ávöxturinn af ást Jreirra varð
ekki dulinn til lengdar, því að unga
brúðurin bar liann undir brjóstum
sér.
En mennirnir áttu sín lög og sína
dómstóla. Og samkvæmt þeint lög-
um var ást þessara ungu elskenda
svívirðileg — því að þati voru syst-
kin. — Og dómstólarnir dæmdu
Jtau til Mfláts. — Líkamir Jreirra,
ihlið við hlið, voru svo dysjaðir í
hrauninu, Jtar sem hið stutta en
heita ævintýri .þeirra hafði gerzt.
Þannig endaði hinn sýnilegi Jrátt-
ur harmleiksins.
En fólkið í sveitinni undi ekki
þessum málalokum. 1 hugum þess
lá grunur unt að lög mannanna
væru máske ekki alvís né dómar
Jteirra óskeikulir. F.n það vissi að til
var annar dómstóll, æðri öllum öðr-
um, sent öll mál urðu að koma fyr-
ir, hvort sem þeim var áfrýjað
Jrangað eða ekki. — Eram lyrir
Jrann æðsta dóm hlaut því mál
hinna ógæfusömu elskenda frá
Möðrufefli einnig að koma.
Og framrni fyrir þeim æðsta
dómi krupu nri þau, sem sek voru
fundin fyrir dómi mannanna.
Æðsti dómarinn spurði ekki unt
ltvað Jrau hefðu afbrotið við lög
mantianna. Hann spurði aðeins:
Hafið þið elskað, og liefur kærleiki
ykkar verið djúpur og óeigingjam,
og hverju hafið Jrið fórnað lians
vegna? — En æðsti dómarinn þurfti
ekkert svar, hann þckkti öll þeirra
málefni, án málsskjala.
Og dómarinn allra dómara tók
Jtau í faðnr sinn og sýknaði þau af
ákæru mannanna. Og til að gefa
mönnunum sýnilegt tákn dóntsnið-
urstöðu sinnar, tók ltann tvö lítil
fræ og gróðursetti þau með eigin
hendi á leiðunt systkinanna frá
Möðrufelli. Upp af þessum fræjum
spruttu svo tvö fögur reynitré í
Möðrufellshrauninu.
Þannig svaraði gamla, eyfirzka
fólkið lyrir sitt leyti spurningunni
uni tilkontu reyniviðartrjánna.
| A VEIÐUM.
Eitt sinn var Montgomery marskálkur á rádýraveiðum í Bretlandi i
i með nokkrum Vinum sínum. Skytturnar dreifðu sér um veiðisvæðið, og =
= skothvellirnir glumdu lengi dags. i
Er veiðimennirnir voru komnir heirn um kvöldið, leit marskálkurinn |
| frá einum til annars, þurrkaði svitann af enninu og spurði:
— Erum við hérna allir? i
i — Já, já, við erum allir komnir.
— Guði sé lof, sagð-i Montgomery, þá hefur það verið rádýr, sem ég |
i skaut!
Z s
rillMIMMMMIIMMMMIIIIMIIIIIIMMMMMIMMmMIMIMMIIIIIMIIMMMIMMIMMMIMIIIIIMMIMMMMMIMIIIMIMIIMMIMMMMIMIMMIIIMIIMMIMMMIMlí
>