Dagur - 23.12.1959, Qupperneq 24

24
JÓLABLAÐ DAGS
hlöðunni. „En daman?“ spurði gest-
urinn. „Guðrún ganria i Garði,“'
svaraði hann sér. „Nei, hún heitir
hara Þura,“ sagði pabbi. Gesturinn
varð auðsjáanlega hissa af ónefn-
inu, en sagði þó að það væri gott
nafn. „Ekki fannst biskupi," sagði
pab!>i, „hann fann að því við prest-
inn, að hafa skírt krakkann þetta,
þegar hann visiteraði og sá nafnið
í kirkjubókinni.“ ,,Ég skal nú tala
við biskup," sagði sá fíni og hló.
„Hún er 11 ára,“ sagði pabbi. „Eins
og Fríða mín,“ sagði 'hinn. Ég hafði
staðið eins ogbergnumin og horft á
þennan fína, falLega mann, en nú
fannst mér vera búið að tala nóg
um ekki merkiiegri persónu en mig
og dró mig inn í hlöðuna.
Fyrir nokkrum mínútum síðan
hafði ég lient heyi í strákana og
lúskrað þeim dugiega, en nú hafði
ég annað að hugsa um. „F.n dam-
an-“ hafði hann sagt. Hann hafði
kallað mig dömu, ég hafði haldið
að það væru bara fínar stúlkur, sem
væru kallaðar dömur. Ég hafði allt-
af verið kölluð stelpa í allt annað
en vingjarnleguim tón, og nú fór
eitthvað að rumskast í meðvitund
minni, einhver skfma um innri
verðleika eða sjálfsvirðingu, iíklega
varð ég að fara að hætta öllum
strákapörum og fara að verða
kvenleg, sem mér hafði alltaf
fundizt Ihálfgert skammaryrði. Svo
'var þetta með nafnið, sem var eilíft
umtalsefni gesta, eiginlega ekkert
nafn, bara hálfnafn gáfaðrar og
glæsilegrar konu af fínni ætt og ég
liafði alltaf fundið að jafnvel nafn-
ið ihálft var mér það of gott og ég
hlaut að kafna undir því. Þessa
sögu um hiskupinn hafði ég ekki
heyrt fyrri. Og nú kemur þessi fíni
maður úr Reykjavík og ætlar að
rétta hlut minn og tala við sjálfan
biskupinn.
Og óg gekk hægt og tígúlega út
úr hlöðunni. Pabbi var kominn
artöldu séu oftar glæsilegri útlits.
Rerfrævingarnir hafa aldrei þróað
með sér þá lineigð að skreyta sig
með litprúðúm blómum. Þeir eru
einkar látlausir, livar sem á þá er
litið. Eggin sitja á opnurn fræblöð-
unum, sem skipa sér þétt saman í
svonefnda köngla. En eigi að síður
eiga barrtrén sína sérstæðu töfra,
svo sem græna vetrarbúninginn,
barrið, listræna greinasetningu og
spengilegan vöxt, sem hafa orðið til
þess að lyfta helgi og unaði jólanna
í æðra veldi. Og í ]>eim löndum,
þar sem snjór fellur, fer barrtrján-
um nreð ágætum vel hinn mjall-
hvíti kkeðahjúpur, sem veðradís-
irnar steypa oft yfir þau. Auk þess
hafa engar trjátegundir haft jafn-
mikla bagræna þýðingu fyrir
INGIMAR ÓSKARSSON:
RISAFURAN
aldursforseti jarðlífsins
Sú fylking jurtaríkisins, sem
skírð hefur verið Barrtré eða Ber-
frævingar, er ekki síður athyglis-
verð en fylking Dulfrævinganna,
enda þótt einstaklingar hinnar síð-
heim með gestina. „Það er kominn
smalatími," sagði Jönni, og við af
stað. Ég gleymdi því, að ég var
„dama“ og hljóp ofan Ærhúshólinn
á eftir JÖnna, yfir túngirðinguna,
festi kjólinn minn á steini, og reif
upp í hann. Hljóp þúfu af þúfu og
stökk y.fir skurðinn. Htý og mjúk
haustgolan feykti heyinu úr hárinu
á mér, og fyllti vit mín unaðslegum
ihni af íjalldrapa, víði og lyngi og
allar hégómlegar hugsanir viðruð-
ust af mér. Það var dásamlegt að
vera 11 ára stelpa og sinala kvíaám.
norrænar þjóðir og barrtrén. Þær
500 tegundir (eða ríflega það), sem
til eru af berfrævingum, hafa að
vfsu tekið sér bólíestu um allar
jarðir, en mynda hvergi jafn víð-
áttumikla og samfellda skóga eins
og í kaldtempraða belti norður-
hvelsins, og sennilega hefur svo
verið um tugmilljónir ára, að und-
anskildum svæsnasta jökultíman-
um. En sá tími hefur einmitt gert
okkur íslendinga afskipta þessum
vænlega trjágróðri. Og engin leið
fyrir fræ barrtrjánna að komast
hingað á land að nýju. En þegar
neyðin er stærst, þá er hjálpin næst.
Hjálpandi hönd mannsins hefur
fyrir nokkru byrjað að greiða hér
fyrir nýjti landnámi barrtrjánna í
samræmi við skógfræðilega þekk-