Dagblaðið Vísir - DV - 16.09.1995, Blaðsíða 22

LAUGARDAGUR 16. SEPTEMBER 1995
Peter og Aletta Feltham höfðu um
langt skeið beðið þess að komast í
sumarleyfið. Ástæðan var fyrst og
fremst sú að þau ætluðu sér að fara
í hinn heimsfræga Kr”ger-þjóðgarð,
stórt verndarsvæði villtra dýra í
Suður-Afríku.
Það var steikjandi hiti janúardag-
inn sem þau komu að Lissabon-foss-
um og þau fóru aö koma sér fyrir.
Þau gerðu sér ljóst að með því að
hafast við í tjaldi um nóttina voru
þau að taka nokkra áhættu því
þama var mikið um villt dýr.
Tveggja ára dóttir hjónanna,
Irene, fékk að leika sér meðan tjald-
inu var slegið upp en móðirin, Al-
etta, hafði bannað henni að fara
nokkuð frá. En það var margt
áhugavert að sjá og skyndilega sáu
foreldrarnir að Irene litla var horf-
in. Aðeins vora nokkrar mínútur
síðan hún hafði sést og þvi gat hún
varla hafa farið langt. En hróp og
köll báru ekki árangur. Það var sem
jörðin hefði gleypt litlu stúlkuna.
Þegar klukkutímaleit hafði reynst
árangurslaus óku þau Peter og Al-
etta að stóram búðum nokkuð frá og
báðu um aðstoð. Meðal þeirra sem
fóru til leitar með þeim þaðan voru
tveir dugmiklir leiðsögumenn,
Chris de Koker og Frik Kellerman.
Jafnframt ók kona nokkur að hliði
þjóðgarðsins til að biðja um frekari
aðstoð.
60 manns að leit
Þeir Koker og Kellerman héldu
upp með Lissabon-fossum, annar að
vestan en hinn að austanverðu, þvi
þeim þótti líklegast að Irene litla
hefði haldið upp að þeim. En leit tví-
menninganna bar engan árangur.
Það dimmir skyndilega á þessum
slóðum og skammt lifði dags svo að
leitin stóð ekki lengi. En ákveðið
var að hefja hana aftur strax í dög-
un.
Andrúmsloftið í búðunum var
þungt þetta kvöld. Þar eð ekkert
hafði sést til Irene litlu voru miklar
líkur á að hún hefði fallið í eina af
mörgum gjám sem era á svæðinu
þar sem hún hvarf, ellegar þá að
hún hefði orðið einhverju viUidýri
að bráð.
í aftureldingu lögðu sextíu manns
upp til leitarinnar. í hópnum voru
reyndir lögreglumenn, leiðsögu-
menn og bændur. En hvergi sást til
Irene.
Ein var sú hætta sem leitarfólkið
vissi ekki um. í frumskóginum
þama hafðist við eftirlýstur morð-
ingi, Karel Toerien, en frá því í
október árið áður hafði hann hafst
við á laun í litlum heUi skammt frá
Lissabon-fossum.
í fimm ár hafði Toerien búið með
konu sinni, Katrínu, og tveim böm-
um þeirra og virtist hjónabandið
ganga vel. Karel var vegavinnumað-
ur en Katrína þjónustustúlka hjá
embættismanni.
En kvöld eitt kom Karel að konu
sinni í rúminu með einum vina
þeirra hjóna. Hann varð ofsareiður,
hljóp fram í eldhús, sótti hníf og
stakk ástmann konu sinnar
nokkram sinnum en síðan hana.
Ástmaðurinn hélt lífi, þótt hann
væri mikið særður, en Katrína lést.
Skelfingu lostinn yfir verknaðin-
um og skelfdur yfir því að verða
handtekinn og líklega líflátinn flúði
Karel af vettvanginum. Hann komst
undan i myrkrinu og síðan hafði
enginn séð hann. Ástæðan var sú að
hann fór í Krúger-þjóðgarðinn, fann
hellinn við Lissabon-fossa og settist
að í honum. Hann var í hellinum
um daga.en um nætur veiddi hann
sér fisk eða smádýr til matar í skjóli
myrkurs. Þetta var erfið lífsbarátta
en Karel tók hana þó fram yfir fang-
elsivist eða líflát.
Barnsgrátur
Þegar Karel var á gangi við foss-
ana kvöldið sem Irene litla hvarf
heyrði hann skynd’lega hljóð sem
honum fannst vera barnsgrátur.
Hann ætlaði ekki að trúa sínum eig-
in eyrum en gekk á hljóðið og kom
þá í snarbratta brekku, um áttatíu
metra háa, sem endaði niðri við ána.
hann þá ákvörðun að koma henni í
öruggar hendur. Hann setti hana á
háhest og gekk síðan af stað með
hana til búða sem hann vissi um. En
þegar hann stökk fram af bakka, um
hundrað metra frá búðunum, stóð
hann skyndilega augliti til auglitis
við menn úr leitarhópnum, þrjá lög-
regluþjóna.
Járnaður
Karel afhenti mönnunum stúlku-
bamið og skýrði fyrir þeim hvar
hann hefði fundið hana og hvernig
hann hefði bjargað henni. Hann
vonaðist til þess að mennimir bæra
ekki kennsl á hann. Þeir hlustuðu
með athygli á sögu hans en svo tók
einn þeirra fram handjárn og skellti
á úlnliði hans. Lögregluþjónninn
hafði borið kennsl á sakamanninn
eftirlýsta.
Aletta Feltham var frá sér numin
af gleði þegar hún fékk Irene litlu
aftur. Hún hafði þegar talið hana af.
Hún ætlaði að fara að þakka svert-
ingjanum unga, sem hafði bjargað
henni, en sá þá að hann var járnað-
ur. Hún spurði um ástæðuna og var
þá sagt að hann væri eftirlýstur.
Haft var samband við hitt leitar-
fólkið og því sagt að frekari leit væri
óþörf. Þegar náðst hafði í Peter Felt-
ham og honum hafði verið sögð öll
sagan sagði hann: „Maðurinn bjarg-
aði lífí dóttur minnar og ég mun
gera allt sem ég get til að bjarga lífi
hans.“
Þegar Felthams-hjónin komu aft-
ur til Pretóríu réð Peter Feltham
góðan lögmann og honum tókst að
fá saksóknara til að breyta morðá-
kærunni í manndrápsákæra. Jafn-
framt fékk lögmaðurinn Karel lát-
inn lausan gegn tryggingu, enda
ábyrgðist Peter Feltham hann fram
að réttarhöldunum.
Karel fékk þegar starf á heimili
Felthams-hjónanna en ýmsir höfðu
á orði að þau færa frekar með hann
sem einn úr fjölskyldunni en hús-
þjón.
Réttarhöldin yfir Karel Toerien
hófust flórum mánuðum eftir að
hann fann Irene litlu í þjóðgarðin-
Um. Verjandi hans lýsti yfir því að
hann hefði misst stjóm á sér þegar
hann kom að konu sinni í rúminu
með öðram manni. Hann hefði fyllst
afbrýðisemi og væri það ástæðan til
manndrápsins. Saksóknari sagðist
fyrir sitt leyti geta fallist á þessa
skýringu og því færi hann aðeins
fram á mildan dóm.
Óvenjuleg málalok
Dómurinn var mildur. Við upp-
kyaðningu hans sagði dómarinn:
„Ég skil þá aðstöðu sem kona sak-
bomingsins kom honum í og ég skil
viðbrögð hans. Þau skýra það sem
hann gerði en afsaka það ekki. Hins
vegar ber á það að líta að sakborn-
ingur bjargaði lífi Irene Feltham og
kom henni í öraggar hendur þótt
hann vissi að það gæti kostað hann
frelsið og jafnvel lífið í gálganum.
Ég tel ekki að hann geti orðið sam-
félaginu hættulegur.“
Svo leit dómarinn á Karel og
sagði: „Far þú heim með Felthams-
hjónunum og sinntu því starfi sem
þú hefur verið í. Ef þú brýtur engin
lög næstu tvö árin þarftu ekki að
hafa áhyggjur af því að þér verði
refsað fyrir það sem þú hefur hér
orðið að svara fyrir.“
Eftir nokkra þögn lauk réttarhöld-
unum á nokkuð óvenjulegan máta.
Irene litla, sem hafði fengið að koma
með foreldrum sínum, hafði gert sér
grein fyrir því að svo gæti farið að
Karel fengi ekki að koma heim aft-
ur. Þegar henni var nú ljóst að hann
fengi að koma heim á ný reif hún sig
lausa frá mömmu sinni, hljóp fram
gólfið til dómarans, tók um háls
hans, kyssti hann á kinnina og
sagði: „Þakka þér fyrir.“
„Dómarinn leit á hana og sagði.
Nú er þessi dagur fullkomnaður.
Passaðu vel upp á hann Karel og þá
er ég viss um að hann passar þig
vel.“
Irene.
Um tíu metrum fyrir neðan þann
stað þar sem hann stóð kom hann
auga á litla stúlku sem hélt þar
dauðahaldi í runna.
Flóttamaðurinn sá þegar í hve
miklum lífsháska litla stúlkan var.
Hann sótti reipi sem hann átti,
fikraði sig niður til hennar, brá
reipinu um hana og sagði síðan á
sínu máli: „Moenie roer niet“ en
það þýðir: „Ekki hreyfa þig.“ Stúlk-
an, sem hann taldi enskumælandi,
sagðist þó skilja hann þegar hann
spurði hana hvort hún gerði það.
Karel sagðist þá ætla að fikra sig
upp aftur en síðan myndi hann
draga hana upp. Irene litla beið á
meðan og nokkum mlnútum síðar
var henni borgið. Hún var að vísu
með nokkrar skrámur en Karel fór
með hana í hellinn sinn þar sem
hann þvoði henni. Svo gaf hann
henni að borða.
Karel var ljóst að hann var kom-
inn í mjög erfiða aðstöðu. Hjá hon-
um var lítil stúlka sem hafði greini-
lega orðið viðskila við foreldra sína.
En hvernig gat hann komið henni til
þeirra án þess að taka þá áhættu að
einhver bæri kennsl á hann og hann
Lissabon-fossar.
Chris de Koker.
Karel Toerien.
Peter og Aletta Feltham.
yrði handtekinn? Hann gerði sér
hins vegar vel ljóst hvernig foreldr-
um stúlkunnar liði. Hvað ætti hann
að gera? Ekki gæti hana bara læðst
að einhverjum búðum og lagt hana
þar því hún yrði í hættu ef hún
fyndist ekki strax. Þá gæti hann
vart tekið þá áhættu að fara með
hana inn í búðir eða til einhverra
sem á vegi hans yrðu.
Hugsanir af þessu tagi sóttu að
Karel alla nóttina. Þegar dagaði gaf
hann litlu stúlkunni morgunmat
sem hann hafði stolið þegar hann
braust inn hjá kaupmanni. Svo tók
sérstæð sakamál
Hún hvarf í frumskóginum