Þjóðviljinn - 31.01.1981, Blaðsíða 22

22 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Heígin 31. jan.
I.' febr. Í98l.’*<
Þaö reynist mörgum erfitt að
tengjast stórum fjölskyldum og
veltur þá á miklu hversu góðar
móttíkur maður fær. Er ég fór
mina fyrstu ferð að Höfða á
Vatnsleysuströnd til að hitta afa
og ömmu eiginmanns mins, hitti
ég einnig i fyrsta sinn þann mann
sem við með trega kveðjum i dag,
Jón Guðbrandsson. En um þetta
leyti bjuggu Jón og kona hans
Asta Þórarinsdóttir að Höfða og
hjá þeim foreldrar Astu, Guðrún
Þorvaldsdóttir (er lést vorið 1971)
og Þórarinn Einarsson (en hann
lést vorið 1980).
Guðrún og Þórarinn höfðu búið
að Höfða til ársins 1959 að þau
bregða búi og Jón og Asta taka
við. Jón og Asta bjuggu fram að
þessum tima i Reykjavik og var
atvinna Jóns aðallega bifreiða-
akstur. Svolitinn búskap höfðu
þau hjón eftir að þau fluttu að
Höfða, en alltaf stundaði Jón
vinnu útlfrá. Þau ár sem ég
þekkti til vann hann við bifreiða-
viðgerðir hjá Varnarliðinu á
Keflavikurflugvelli.
Þó gömlu hjónin væru hætt
búskap og Jón og Asta tekin við,
bjuggu Þórarinn og Guðrún i
Höfða i skjóli dóttur sinnar og
tengdasonar til dauðadags.
Það leyndi sér ekki að gott var
að koma til fólksins i Höfða. Þar
rikti glaðværð og hlýhugur til
allra er þar komu og fór maður af
þeirra fundi áhyggjulaus fyrir
framtiðinni hvað við kom tengsl-
um við þetta fólk. Jón átti ekki
sist þátt i að taka manni vel, bæði
með hlýju sinni og glaðværð.
Það var einnig aðdáunarvert að
kynnast þeirri umhyggju sem
hann bar fyrir tengdaforeldrum
sinum, svo sem að ferðast með
þau til fjölskyldu og vina og gæta
þess að þau fylgdust með öllu sem
var að gerast eftir þvi sem mögu-
leikar voru á. Þórarinn átti þvi
um sárt að binda er Jón varð að
leggjast á sjúkrahús i byrjun
siðastaárs, nokkrum vikum áður
en hann sjálfur lagðist banaleg-
una.
Jón var vel kynntur i sveit sinni
og var þar i ýmsum trúnaðar-
störfum. T.d. var hann formaður
sóknarnefndar og söng i kirkju-
kórnum, enda unni hann mjög
söng og góðri tónlist.
1 Kálfatjarnarkirkju áttu þeir
samleið Jón og tengdafaðir hans
á meðan heilsa Þórarins entist.
Þórarinn söng i kirkjukórnum og
var hringjari við kirkjuna i mörg
ár.
Jón var sterkur trúmaður og
hjálpaði það honum i hinum
erfiðu veikindum hans,- þar kom
einnig til hans stóra og sam-
MINNING
Jón Guðbrandsson
Höfða, Vatnsleysuströnd
Fæddur 23. ágúst 1918 —
dáinn 20. janúar 1981
heldna fjölskylda. Ég hygg að
vandfundin sé hliðstæða að slikri
samheldni.
Ég minnist þess er ég heimsótti
hann á sjúkrahús fyrir tæpu ári
siðan og hann beiö úrskurðar
veikinda sinna, að hann lét þau
orð falla að hann óskaði einskis
fremur en að þurfa ekki að biða
lengi eftir að leggja upp i hina
hinstu för, ef úrskurðurinn reynd-
ist á þann veg.
Jón kom mér fyrir sjónir sem
ákaflega ljúfur og prúður maður
sem tók öllum vel er i návist hans
voru. En væri á einhvern hátt
gert á hans hlut eða fjölskyldu
hans gat hann verið fastur fyrir.
Jón og Asta einguðust 7 börn, 6
dætur og 1 son. Þau eru Guðrún
Jóna, Þórunn Bjarndis, Guðbjörg
Kristin, Anna, Gróa Margrét,
Ingigerður og Jón Ástráður.
Barnabömin eru orðin 15 talsins
og eitt barnabarnabarn. Alltaf
var fullt hús af börnum i Höfða
enda hændust öll börn að þeim
Astu og Jóni.
A siðastliðnu sumri hresstist
Jón svo að þau hjón fóru í
heimsókn til Ingigerðar dóttur
sinnar i Sviþjóð, sem þar býr með
fjölskyldu sinni. Þessi ferð varð
til mikillar ánægju fyrir alla
fjölskylduna.
Ekki get ég lokið svo þessum
fátæklegu orðum að ég minnist
ekki á Astu. Hún er mikilhæf kona
sem staðið hefur við hlið manns
sins ibliðu og striðu og sýnt hetju-
lund og mikinn dugnað.
Ég hef ekki farið út i uppruna
og ætt Jóns Guðbrandssonar; til
. þess eru aðrir betur fallnir.
Er ég lýk þessum hugleiðingum
um kynni min af vini okkar, koma
i huga mér orð er ég eitt sinn
heyrði. Þau voru einhvern veginn
á þá leið að dauðinn er ekki
eingöngu sorg heldur á vissan
hátt gleði og þökk.
Guð blessi minningu Jóns
Guðbrandssonar.
Benedikta G. Waage.
Aðalmanntal
1981
Dreiflngu manntalseyðublaða á nú
að vera lokið alls staðar.
Þeir, sem hafa ekki fengið eyðublöð
i hendur, eru vinsamlega beðnir
að afla sér þeirra á skrifstofú
sveitarstjórnar.
/
I þéttbýii á höfuðborgarsvæði
og á Akureyri eru eyðublöð einnig
fáanleg á lögreglustöðvum.
HAGSTOFAN.
Aðalfundur
Framfarafélags Breiðholts III
verður haldinn i Fellahelli mánudaginn 9.
febrúar 1981 kl. 20.30.
Gestur fundarins:
Borgarstjóri, Egiil Skúli Ingibergsson.
Dagskrá:
Venjuleg aðalfundarstörf
Lagabreytingar
Stjórnin.
Lokið er jarðvist mins kæra
tengdaföður. Hún varði sextiu og
tvö ár. Sextiu og tvö ár, hugsar
maður. Þvi gátum við ekki
fengið að njóta hans lengur?
Svarið liggur ekki þessa heims,
hér ræður sá máttur er okkur er
æðri. Tilgangur felst i öllu, þó
stundum sé erfitt að koma auga á
hann og sársaukafullt geti verið
að sætta sig við það sem orðið er.
Það var á erfiðum stundum sem
þessari sem gott var að eiga Jón
Guðbrandsson að. Þess vegna er
svo erfitt að það skuli einmitt
vera hann sem við nú kveðjum.
En hér kemur einmitt að svo
miklu haldi að hafa fengið að
kynnast manninum, Jóni Guð-
brandssyni, þvi hann var fyrst og
fremst maður búinn öllum þeim
bestu kostum sem manninn mega
prýða.
Honum var trúin svo sterk og i
henni fann hann svörin sem oft er
ákaft leitað. Allt hans lif ein-
kenndist af þvi að rétta hlut litil-
magnans, hjálpa þeim er hjálpar
voru þurfi, hugga þá er sorg-
mæddir voru.
Að gleðjast á góðum stundum
var fáum betur gefið en Jóni, og
átti þar sönggleðin stærstan hlut,
en Jón Guðbrandsson og söngur
var nokkuð sem ekki varð aðskil-
ið og fengu margir að njóta þess
gegnum það mikla kórstarf er
hann sifellt var þátttakandi i frá
barnsaldri i drengjakór Dóm-
kirkjunnar og allt fram á það sið-
asta i kirkjukór Kálfatjarnar-
kirkju, sem honum var svo kær,
og ber hið mikla starf hans þar
bestan vott þess.
Jón Guðbrandsson fæddist þann
23. ágúst 1918 i Sólheimum i Lax-
árdal. Foreldrar voru Guðrún
Helga Jónsdóttir frá Hömrum,
látin fyrir nokkrum árum.og Guð-
brandur Jónasson frá Sólheimum
en hann lifir son sinn i hárri elli.
Þeim Guðrúnu og Guðbrandi
varð 9 barna auðið og var Jón
þriðji elstur i þeim stóra syst-
kinahóp, en þau voru auk hans,
Asta Guðrún, látin fyrir tveimur
árum, Ingólfur, búsettur i Kópa-
vogi, Ingigerður Salóme er heldur
heimili fyrir aldraðan föður
þeirra, Elin, búsett i Kópavogi,
Eyjólfur Georg, látinn fyrir
nokkrum árum, Jónas Kristinn,
búsettur i Reykjavik, Guðbrand-
ur Gunnar, búsettur i Kópavogi,
og Kristin, en hún lést barn að
aldri.
Jón fluttist til Reykjavikur árs
gamall og ólst þar upp. Ungur að
árum kynnist hann starfi séra
Friðriks i KFUM og séra Friðriks
Hallgrimssonar, auk þess sem
hann byrjar starf i skátahreyf-
ingunni ásamt Ingólfi bróður sin-
um. Það má ætla að einmitt þessi
trúar- og mannræktarstörf ásamt
uppeldinu sé það sem leggur
grunntóninn að þvi llfi og starfi
sem svo mjög einkenndi Jón Guð-
brandsson alla tið.
Eins og áður er vikið að gerist
Jón svo félagi I drengjakór Dóm-
kirkjunnar við stofnun hans og
upp frá þvi verður söngurinn svo
snar þáttur i öllu lifi hans.
Fermingarárið hefst svo brauð-
stritið við almenn verkamanna-
störf. Hann veröur verkstjóri við
byggingu Ræsis i Reykjavik og
veitti siðan smurstöð fyrirtækis-
ins forstöðu um árabil og fengu
þar forystuhæfileikar hans að
njóta sin sem svo oft siðar meir.
Arið 1939 kvænist Jón eftirlif-
andi konu sinni Astu Þórarins-
dóttur frá Höfða á Vatnsleysu-
strönd. Þau Asta og Jón eignuðust
7 börn, er öll nú kveðja ástkæran
föður, en þau eru Guðrún Jóna,
maður Karl Hirst, Þórunn Bjarn-
dls, maður Páll Gestsson, Guð-
björg Kristin, áöur kvænt Gunn-
ari Engilbertssyni, Anna, maður
Friörik Georgsson, Gróa Mar-
grét, maöur Hákon Guðmunds-
son, Ingigerður, maður Stefán
Eggertsson, og Jón Ástráður,
kona Elin Bjarnadóttir. Barna-
börnin eru mörg orðin og fjölgar
stöðugt. Þau Jón og Asta bjuggu i
Reykjavik fyrstu 20 árin og vann
Jón þar hin ýmsu störf, lengst af
keyrði hann sinn eigin bil á Þrótti
og hjá Steypustöðinni. Arið 1959
flytjast þau suður að Höfða og
taka þar við búskap af foreldrum
Astu. Samhliða búskapnum
stundaði Jón akstur fyrir frysti-
húsið i Vogum. Slðustu 10 árin
vann Jón siðan á bifreiöaverk-
stæði varnarliðsins á Keflavikur-
flugvelli. Jónhafði alla tið mikinn
áhuga á félagsstörfum og varði
hann miklum tlma til þeirra.
Til að nefna nokkuð þá stofnaði
hann ásamt dóttur sinni Kristinu
Skátafélag Vatnsleysustrandar-
hrepps og var félagsforingi þess
um árbil, formaður Verkalýðsfé-
lags Vatnsleysustrandar þar til
það var sameinað Verkalýðs- og
Sjómannafélagi Suðurnesja,
starfaði þá áfram þar, var meðal
annars fulltrúi sins félags á ASl -
þingum, nú siðast i vetur, þá orð-
inn fársjúkur. Störf i barnavernd-
arnefnd Vatnsleysustrandar-
hrepps svo og Dýraverndunarfé-
laginu, einn af stofnendum Lions-
klúbbsins Keilis og þar virkur fé-
lagi siðan.
Þó störf Jóns útávið bæði við
brauðstritið og félagsmálin tækju
mikinn tima þá var alltaf timi
fyrir heimilið, en það var einmitt
á þeim vettvangi sem ég kynntist
honum best og þar vissulega naut
hann sin og átti Ásta þar stóran
hlut að máli. Fyrir mér hefur
Höfði og nú.siðan flutt var i nýja
húsið, Bergsstaðir verið sem ,,vin
i eyðimörkinni” þvi þar hefur
alltaf rlkt svo sérstakt andrúms-
loft. Ásta tengdamamma sistarf-
andi svo allir mættu nú hafa það
sem best (ég minnist þess núna
að ég hef aldrei séð hana verk-
lausa) og Jón tengdapabbi tilbú-
inn að setjast með gestum i stofu
og ræða málin, enda hefur alltaf
verið gestkvæmt á þeim bæ af
mjög skiljanlegum ástæðum
þeim er til þekktu. Jón heilsaði
ávallt og kvaddi að gömlum is-
lenskum sið og varð mér eitt sinn
hugsað er við heilsuðumst að það
þyrfti hraustan mann til að heilsa
tengdapabba, svo þétt tók hann
utan um mann.
Það hefur verið skrifað annars-
staðar áður að ekki þekktist hið
margumrædda kynslóðabil að
Bergsstöðum og eru það orð að
sönnu. Mörg eru þau orðin barna-
börnin sem dvalist hafa lengur
eða skemur á „ströndinni” hjá
afa og ömmu og fyrr meir langafa
og langömmu, en foreldrar Astu
dvöldu hjá þeim Jóni, fyrst i
Höfða og slðar Bergsstöðum, til
siðasta dags. Guðrún lést fyrir
allnokkrum árum en hinn aldni
höfðingi Þórarinn i Höfða lést i
april á siðasta ári. öllum er til
þekktu er vel kunnugt með hvaða
hætti Jón og Asta hlúðu að gömlu
hjónunum gegnum árin og var
ekkert of gott svo þeim mætti liða
sem best i ellinni. Mikill handa-
gangur gat orðið i öskjunni á
þeim stundum þegar öll börnin og
barnabörnin voru samankomin á
„ströndinni” og voru þá Asta og
Jón i essinu sinu enda miklar
barnagælur auk þess að hafa
ávallt lagt mikla áherslu á sam-
heldni f jölskyldunnar. Þeim
stundum er að sjálfsögðu ekki
lokið að komið verði saman á
„ströndinni”, en þar er nú stórt
skarð, sem Jón var, sem minn-
ingarnar verða notaðar til að
fylla, og þær eru sem betur .fer
margar og góðar. Auk þess hafa
margir bestu kosta Jóns og Astu
erfst til barna þeirra svo merkinu
mun verða haldið á lofti.
Mikil stoð var Asta Jóni alla tið,
studdi við bakið á honum i hans
mikla starfi og milli þeirra var
sannarlega um gagnkvæma ást
og virðingu að ræða sem aldrei
barskugga á. Ekki sist kom þetta
svo skýrt i ljós I veikindum Jóns
það rúma ár er þau vörðu, en
undir það siðasta fékkst hún vart
til að vikja frá sjúkrabeði hans og
var þar er kallið kom, en dæturn-
ar höfðu skipst á að vaka yfir
föður sinum ásamt móður sinni
dag og nótt er nær dró endalokun-
um.
Margir urðu til að sýna Jóni og
Ástu sérstaka vinsemd i þeim
erfiðleikum er fylgdu veikindum
Jóns eftir að hann hætti að geta
unnið. An þess að kastað sé rýrð á
neinn, þá varð ég oft var við hinn
mikla þakkarhug er Jón bar til
vinnufélaga sinna uppi á velli fyr-
ir þá miklu vinsemd sem þeir
sýndu honum meðþeim hætti sem
það var gert. Þakkir eru færðar
læknum og hjúkrunarliði Land-
spítalans fyrir þeirra umönnun.
1 lok þessara fátæklegu minn-
ingarbrota koma mér I hug orð
hins aldurhnigna föður Jóns
þegar honum var sagt lát sonar.
Eftir nokkra þögn og trega and-
varpaði hann þungtog sagði siðan
með hægð; „þetta var nú alltaf
svo náið með okkur Nonna min-
um”. Það eru einmittþessi orð
sem við öll er Jón þekktum getum
tekið undir. Hann var vinur I raun
og samband hans við aðra var
alltaf svo náið. Far þú i friði kæri
tengdapabbi, þakka þér allt sem
þú varst mér og minum, þú hefur
átt góða heimkomu. Megi heim-
urinn gefa okkur fleiri þina lika.
Það er samstilltur hópur sem nú
drúpir höfði i djúpum söknuði og
sorg.
P.
Y örubílstjóra-
félagið
Þróttur
50 ára
Þann 13. febrúar n.k. minnist Vöru-
bilstjórafélagið Þróttur 50 ára afmælis
sins með samkomu i félagsheimili Fóst-
bræðra og hefst hún kl. 20 með borðhaldi.
Þeir félagar Þróttar, núverandi og fyrr-
verandi, sem áhuga hafa á að taka þátt i
fagnaði þessum, vinsamlega hafi sam-
band við skrifstofu félagsins og tryggi sér
miða fyrir 6. febr. n.k.
Vörubilstjórafélagið Þróttur.