Þjóðviljinn - 08.08.1981, Blaðsíða 12

12 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Helgin 8.-9. ágúst 1981
STARFSFÓLK
óskast til ef tirtaldra starfa:
VERKAMANNASTARFA
LAGERSTARFA
V E RKSMIÐ J U ST ARF A
SKRIFSTOFUSTARFA
OG FLEIRA
Einnig vantar starfsmann i sölu- og skrif-
stoíustarf með staðsetningu i Garðabæ.
Umsóknir sendist starfsmannastjóra, er
veitir nánari upplýsingar.
SAMBAND ÍSL.SAMVINNUFÉIAGA
STARFSMANNAHALD
Húsnæði óskast
2—3ja herbergja ibúð óskast til leigu.
Upplýsingar gefur Þórarinn Guðnason.
Simil—40—09.
Verzlunarmannafélag
Reykjavíkur
LISTSÝNING
í tilefni 90 ára afmælis Verzlunarmanna-
félags Reykjavikur hefur stjórn félagsins
ákveðið að efna til sýninga á myndverkum
félagsmanna sinna.
Stjórnin vill þvi hvetja þá félagsmenn,
sem hafa hvers kyns myndsköpun að fri-
stundavinnu, að taka þátt i sýningunni.
Sýningin verður haldin i Listasafni ASÍ,
Grensásvegi 16, frá 19. september til 4.
október n.k.
Félagsmenn, iátið skrifstofu félagsins vita
og aflið ykkur upplýsinga i sima 26344 um
nánara f yrirkomulag.
Verzlunarmannafélag Reykjavíkur
RANNSÓKNARAÐ RÍKISINS
Verkfræðingur -
Raunvísindamaður
Rannsóknarráð rikisins leitar eftir verk-
fræði- eða raunvisindamenntuðum manni
tii starfa, m.a. að gerð langtimaáætlunar
um þróun rannsóknarstarfsemi i þágu at-
vinnuveganna. Æskileg grundvallar-
menntun á sviði verkfræði og raunvisinda.
Góð ritfærni og hæfileiki til samvinnu
mikilvægir kostir.
Umsóknir með upplýsingum um menntun
og starfsreynslu berist skrifstofu
Rannsóknaráðs rikisins fyrir 30. ágúst nk.
Eiginmaður minn
Ólafur t>. Kristjánsson,
fyrrverandi skólastjóri,
verður jarðsunginn frá Þjóðkirkjunni Hafnarfirði, þriðju-
daginn 11. ágúst klukkan 13.30.
Þeirsem vilja minnasthins látna eru beðnir að láta félög
og liknarstofnanir njóta þess.
Kagnhildur G. Gisladóttir.
Sigrún: Eins og aö eignast barn sem maður myndi Jórunn: Leikhúsið er okkar lifselexfr. Ljósm: gel.
aldrei láta frá sér. Ljósm: gel.
nokkrir hurfu til starfa i Iðnó og
Þjóðleikhúsinu, Alþýðuleikhúsið
ruddi þeim braut. Þess má minn-
ast að 21 leikari hefur stigið sin
fyrstu spor sem atvinnuleikari
hjá AL.
Sigrún: Fjármálin voru erfið,
það voru ekki greidd nein æfinga-
laun og lág sýningarlaun. Þannig
er hægt að vinna 2—3 mánuði, en
svo verður fólk aö fara og fá sér
aðra vinnu. Leikarar verða að lifa
og sjá fyrir sér eins og aðrir.
Spurningin var alltaf: lifir leik-
húsið áfram næsta vetur? Það
var stefnan að leyfa sem flestum
að komast að til að leika, sem
vissulega getur verið gott, en
hefur þann galla að peningarnir
sem inn koma dreifast á marga,
öryggið er ekkert og engin sam-
fella i listsköpuninni, þegar alltaf
kemur nýtt og nýtt fólk til starfa.
Það sem okkur vantar núna er
tækifæri til að vinna saman svo að
lisitin blómgist.
Jórunn: Ef við litum á efnis-
valið þessi þrjú ár fyrir sunnan,
þá eru verkin nokkuð sitt úr
hverri áttinni. Við spyrjum
okkur, hvernig er hægt að skapa
samhengi i listsköpuninni, skapa
okkar stil og þjóna um leið áhorf-
endahópnum ?
Fyrsta skilyröi er auövitað að
fólk geti helgað sig þessari vinnu
án stöðugra áhyggna af lífsaf-
komunni og þurfi ekki að rjúka i
einhverja „arðbæra” vinnu til að
bjarga sjálfu sér og fjölskyldunni
frá gjaldþroti. Það gefur auga
leið að þaö þarf mikilhæfan leik-
ara sem getur hoppað upp á svið
með löngu millibili og leikið eins
og engill. Viö verðum að geta
unnið samfellt ef útkoman á að
vera góð.
Súru eplin
Sigrún: Siðastliðinn vetur urðu
ákveðin timamót við það að fá
Hafnarbió og þar með erum við
komin að þriðja þætti sögunnar.
Okkur varð ljóst aö leikhúsið var
orðiö mikið bákn og gifurlega
timafrekt að taka allar ákvarð-
anir á stórfundum. Leikhúsráðið
varð til, sem samanstendur af
leikhússtjórum og fulltrúum leik-
ara, alls fimm manns, auk þess
sem framkvæmdastjórinn situr
fundina. Hugmyndin var að
skapa eins konar ventil, sem
stöðugt endurnýjast. Þennan
vetur uröu lika til hópar innan
hússins, sem hver og einn bar
ábyrgö á sinni sýningu, lika fjár-
hagslega.
Jórunn: Það er súrt epli að bita
i, en alþýöuleikararnir velja og
hafna, gera það upp við sig hvort
þeir eru tilbúnir til að fórna leik-
húsinu tima sinum og jafnvel að
búa við sult og seyru, eða hvort
þeir vilja heldur halda á aðrar
slóðir. Þannig hefur þetta verið
undanfarið.
Við stefnum að þvi að festa hóp-
ana i sessi, einn er þegar fastmót-
aður, sá sem setti upp „Pældiði”
þau eru búin aö æfa upp nýtt verk.
Annar hópur er að verða til og það
errúm fyrir þann þriðja. Vonandi
gengur dæmið upp, þvi það er fer-
legtað leikhús með þennan áhorf-
endafjölda skuli arðræna sina
eigin leikara og reyndar okkur öll
sem þar vinnum, þvi leikararnir
eru jú leikhúsið.
Þetta er sigursaga!
— Hvernig stendur á þvi að fólk
leggur á sig alla þessa vinnu, inn-
réttar hcilt leikhús og leikur á
fullu fyrir lítið sem ekkert kaup?
Sigrún: Ég var fyrr i vor á
fundi alþjóða leikhússtofnunar-
innar, þar sem m.a. var fjallaö
um frjálsa leikstarfsemi. Ég var i
hóp sem ræddi um sjálfstæða
leikhópa. Þar,voru sagðar mis-
jafnar sögur, en viðast hvar er
háð hörð barátta fyrir viðurkenn-
ingu. Þegar ég sagði frá Alþýðu-
leikhúsinu, þv^að við værum með
300 sæta leikhús, hefðum sýnt 190
sýningar á siðasta leikári og
fengið 30.000 áhorfendur, spurði
fólk, hvernig er þetta hægt? A
eftir komu gamalreyndir leikhús-
menn til min og sögöu: Þetta er
sigursaga! Alþýðuleikhúsið
hlýtur að verða viðurkennt.
Hvers vegna leggjum viö allt
þetta á okkur? Af þvi aö við ætl-
um og erum reyndar búin að
byggja upp okkar eigið leikhús
ekki sist vegna þess að þetta leik-
hús á sér mikinn hljómgrunn
meðal leikhúsunnenda. Það má
likja AL við það að eignast barn,
sem maður myndi aldrei láta frá
sér, af þvi að maður sér von i
barninu.
Jórunn: Einnig vegna þess að
við höfum lært þetta fag og viljum
vinna við það. Við höfum okkar
hugmyndir um leikhús, það er
okkar lifselexlr!
Frá Heródesi
til Pílatusar
— Þið talið um viðurkenningu
og eigið þá við aö yfirvöld sjái
sóma sinn i að styrkja Alþýðu-
leikhúsiö almennilega, ekki satt?
Sigrún: Við höfum gengiö frá
Heródesi til Pilatusar ár eftir ár
og gert grein fyrir þörf okkar á
fjármagni. Alltaf rekumst viö á
þetta sama, ákveðna hræöslu hjá
ráðamönnum. Viö fáum vinsam-
legar móttökur, en svör t.d.
borgaryfirvalda eru: við viljum
ekki annað atvinnuleikhús. En við
erum atvinnuleikhús sem hefur
fjölda manns i vinnu.
Það er gömul saga að nýtt leik-
hús tekur ekki áhorfendur frá
þeim sem fyrir eru, heldur eykst
aðsóknin og áhuginn. Hvað er þá
eðlilegra en að þriðja atvinnu-
leikhúsiö komi upp? Hvað hefur
ibúum borgarinnar fjölgað mikið
frá þvi að Iönó var gert að at-
vinnuleikhúsi seint og um siðir?
Um tugi þúsunda. Er nokkuð
undarlegt þó að kallað sé á nýtt
atvinnuleikhús? Hvað um fólk
sem rikið er að mennta sem leik-
ara, ]>arf það ekki vettvang til aö
starfa á? Þar að auki, fyrir þjóð
sem hefur leikhús i hávegum og á
sennilega heimsmet i leikhús-
sókn, ætti það að vera augljóst aö
tilvera frjálsra leikhópa er nauð-
syn, jafnt leiklistinni, áhorfend-
um og þeim sem að listinni vinna.
Að neita að viðurkenna þessa
staðreynd er menningarleg
blinda, og sist vilja íslendingar
láta slikt á sig sannast. I þessu
máli mætti taka mið af þvi, sem
gerist t.d. á Norðurlöndunum, en
þar fá frjálsir leikhópar álitlegan
stuðning frá rikinu.
Þjónum líka
landsbyggðinni
Jórunn: Alþýðuleikhúsið hefur
sett alls 12 verk á svið, þar af
frumflutt 5 ný islensk verk. Niu
þeirra hafa farið i leikför um
landið. Leikhúsiö hefur alltaf
miöað starfið við það að þjóna
lika landsbyggðinni. Leikmynda-
teikniarar fá þau einu fyrirmæli
að miðá leikmyndina viö að hún
sé flytjanleg.
Sigrún: Það vita allir að leikhús
stendur aldrei fjárhagslega undir
sér. Ef svo ætti að vera yrðu mið-
arnir að vera miklu dýrari og það
þýddi að fólk hefði ekki efni á að
sjá sýningarnar. En að sjálfsögðu
bjóðum við miða á sama verði og
hin leikhúsin.
Jórunn: Við getum auðvitað
ekki krafist án þess aðgefa á móti
og það teljum við okkur svo
sannarlega hafa gert. Við erum
búin að sýna og sanna að i AL eru
alvarlega þenkjandi listamenn að
störfum og fólk vill koma og sjá
það sem verið er að gera.
Við ætlum að lifa af
— Hvað um framtiðina i
Hafnarbiói, verðið þið ekki að
nýta húsið út i ystu æsar til að ná
upp i kostnað?
Sigrún: Hafnarbió er okkur
gifurlega dýrt og þess vegna
verður það að nýtast sem allra
best. Viö höfum skrifaö bréf til
leikfélaga úti á landi og boðiö
þeim afnot af húsinu. Eins höfum
við boðið ýmsum félögum sam-
starf. Það er hægt að halda tón-
leika i húsinu, okkur er sagt að
hljómburðurinn sé einn hinn besti
i bænum. Einnig má flytja þar
alls konar dagskrár. Það hefur
sýnt sig að unglingar sem eiga jú i
fá hús að venda hafa mjög
gjarnan sótt tónleika i Alþýðu-
leikhúsinu.
— Ef allt gengur að óskum og
þið fáið peninga til að halda leik-
húsinu gangandi, hvað verður þá
á dagskrá er haustar?
Jórunn:Við ætlum aö lifa af og
ætlum aö starfa áfram, hvernig
sem við förum að þvi. Það er
búið að æfa leikritið „Sterkari en
Superman” eftir Roy Kift, sem
fjallar um fatlað fólk og ófatlað,
það verður frumsýnt strax i
haust. Siðan fylgir leikrit eftir
dönsku skáldkonuna Vitu Ander-
sen sem heitir: Elskaðu mig.
Timinn leiðir i ljós hvað siðan
gerist. _ká