Þjóðviljinn - 17.10.1981, Blaðsíða 23

Helgin 17,—18. október 1981 ÞJÖÐVILJINN — SIÐA 23
vísnamál
Umsjón: Adolf J.
Nú er komið
hrímkalt haust
Haustiö kom meö hriö og
frosti um mikinn hluta landsins.
Þaö er allra manna mál aö
haustið hafi komið of snemma,
þaö hafi þjófstartað, eins og
sagt er á iþróttamáli.
Ei til staöar fannst nú féö,
fennti i hlaðið naustið.
Þungur skaði, þvi er séð,
þjófstartaði haustið.
A.
Þó að haustvisur Kristjáns
Jónssonar Fjallaskálds séu
flestum visnavinum kunnar og
hafi aö minnstakosti ein þeirra
birst áður hér i Vi'snamálum, þá
er eitt vist, aö sjaldan veröur
góö visa of oft kveöin:
Hllt fram streymir endalaust
ár og dagar liða.
Nú er komið hrimkalt haust,
horfin sumars bliða.
Fölna grös, en blikna blóm,
af björkum laufin detta.
Dauðalegum drynur óm
dröfn viö fjarðarkletta.
AHt er kalt og allt erdautt,
eilifur rlkir vetur.
Berst mér negg I
brjósti snautt,
sem brostiö ekki getur.
Frimann Einarsson frá Þing-
skálum ber fremur mildan hug
til haustsins og segir:
Ó, haustið föla hljóða
með húmsins svala blæ,
með glitið mána glóða
og gnúða strönd við sæ.
Nú blundar blessuö moldin
og blómin dauð og týnd.
Af hélu föl er foldin
og fjöllin snævi krýnd.
Aö sjá haustlaufin falla gefur
hug hagyröingsins tilefni til að
tjá sig. Kristinn Bjarnason frá
Ási kvað:
Fölnar viðir, fellur lauf,
frost að hliðum sverfur,
blómaprýöin drúpir dauf,
deyr og siöast hverfur.
Þó haustiö sé kalt og laufin
fölni, þá býr það samt yfir litum
i laufi og ljósbliki frá mána-
skini, og ekki má gleyma
rómatiskum hugblæ, ekki siöur
en vorsins. I kvæöi eftir Stein-
grim Thorsteinsson er þetta
fyrsta visan:
Vor er indælt, eg það veit,
þá ástar kveöur raustin.
En ekkert fegra á fold
eg leit
en fagurt kvöld á haustin.
Og fjóröa erindið i kvæöinu er
eigi siöra:
Setjumst undir vænan við.
Von skal hugann gleðja.
Ileyrum sætan svanaklið,
sumariö er að kveðja.
A björtum haustkvöldum
rennur máninn sitt skeiö yfir
himinbogann. Einar M. Jónsson
kvaö um mánann:
Enn þú heldur öruggt vörð,
ert á næturflakki,
eltir vora öldnu jörð
eins og tryggur rakki.
Gleður marga sérhvert sinn
svipurinn þinn fráni.
Þú ert gullvægt gæðaskinn,
gamli nætur-máni.
Stundvls alltaf ár og sið
ert og leiðitamur.
Allt þó breytist, alla tlð
ertu jafn og samur.
Úlfgrátt skin þitt er að sjá
eins að fornu og nýju.
Það ætti að hengja horn
þittá
heiðursmedallu.
Haustin gera sér ekki manna-
mun, þau koma i Skagafjöröinn
sem annarsstaöar og hafa þar
sina hentisemi hvernig svo sem
Skagfirðingar yrkja. Hjörleifur
Jónsson kvaö um haust:
Smári og fjóla falla I dð,
fegra ei hóla lengur.
Skýjabóli fölu frá
fögur sólin gengur.
Þannig kvaö bóndinn á Gils-
bakka i Skagafirði. Og svo var
þaö um haust, liklega I skag-
firskum fjárréttum, sem Hjör-
leifur kvaö þessa visu:
Rauð til viöar sólin seig,
sopin hinsta dreggin.
Hundurinn upp við
manninn meig,
maðurinn út i vegginn.
Jafnvel þó ekki væri haust,
haföi Hjörleifur gaman af ofur-
litiö rómantiskri ást og enda-
taflinu i þeim leik:
Meyjan sig á ballið bjó,
byrjaði dans i salnum.
Augljóst var, hún að sér dró
unga sveina i dalnum.
Þar voru mestu ósköp af
ávöxtum á borðum
eins og þeim sem Eva gaf
unnustanum foröum.
Guðsmaðurinn gifti hjón,
gekk það af i spretti,
ellefu stundum eftir nón
á þau klafann setti.
Einn um haust gengur Rós-
berg G. Snædal á vit minning-
anna og finnur þar fögur djásn:
Eiiui ég sveima undir haust,
öllum gleymi kviða,
læt um heiminn hömlulaust
huga dreyminn liöa.
Hræðist valla veður stór,
vog þó falla taki,
sá er alla ævi fór
einn aö fjallabaki.
Djásn ég finn og fögur söfn
forn er kynni sanna.
Flýtur inn á friðarhöfn
floti minninganna.
Eftirfarandi visa er gáta. Þeir
sem ráöa hana sendi ráöningu
sina i ferskeyttri visu til Þjóö-
viljans merkt Visnamál:
Dvel I fangi Drafnarhyls,
djásn i fögru safni.
Krýp á hlaði klettaþils,
kunnur I skálda nafni.
A.