Þjóðviljinn - 24.02.1989, Blaðsíða 14

L
Fym
hluti
dagbókar
Tómas R.
Einarsson
7/2
[ 60 ár hefur New York haft
svipaða stöðu í djassheimin-
um og París hafði í myndiist
fram yfir miðja öldina - þar er
gerjunin mest og þangað
streyma þeir sem ætla sér að
komast á blað í djasssögunni.
Vilji menn þreifa á púlsinum,
hlusta á þá sem eftir 5-10 ár
munu þeysa á milli evrópskra
djasshátíða, liggur leiðin til
New York. Það varð að von-
um stuttur stans á heimili sax-
ófónleikarans Sigurðar Flosa-
sonar á Long Island þegar
greinarhöfundur kom þangað
að loknu flugi.
Stefnan var tekin á Bradley’s
klúbbinn í Greenwich Village, en
það hverfi á Manhattan er gamal-
þekkt fyrir listamennsku hvers
konar og hýsir flesta djassklúbba
borgarinnar. Bradley’s er aflang-
ur bar, klæddur dökkum viði og
býður upp á mat eins og flestir
bandarískir djassstaðir. spilarar 2
eða 3 og helgast það af hæfilegum
þrengslum. Saxófónleikarinn
þetta kvöld er miðlungi þekktur í
djassheiminum, Sonny Fortune
heitir hann og lék með Miles Da-
vis upp úr 1970 (frægð manna í
þessum geira miðast gjarnan við
það hvort þeir hafi spilað með
Miles og þá hversu lengi). Hvað
var þessi maður að gera með Mi-
les? spurði ég sérfræðing minn og
gestgjafa Sigurð Flosason þegar
mér fannst hann renna sér niður
hljómbrekkuna um of að hætti
feðra sinna og ekki mjög ástríðu-
fullt. Tja, það kom í Ijós að þá
spilaði hann öðruvísi - núna væri
hann kominn heim í hefðbundinn
miðjustrauminn. Bassaleikarinn
Rufus Reid var greinilega heima-
vanari og bar óþægilega mikið af
meðspilurum sínum, Sonny og
píanistanum Vladimir Shafran-
ov, sem var rómantíska týpan í
þessum hópi, svarthærður með
hrokkið hár og í stfl við þær hug-
myndir sem ég hef búið mér til
um rússneska listamenn, grann-
leitur og hæfilega ofsafenginn.
Hann gerði sig mjög vel við svart-
an og skínandi flygilinn þótt hann
væri kannski kominn skemmst til
ljóssins af þeim þremur.
8/2
Þeir staðir í New York þar sem
djass er leikinn eru mýmargir og
ekki á færi annarra en fagmanna
að kunna skil á þeim öllum. Einn
þeirra nýrri er Indigo Blues í mið-
bæ Manhattaneyju, baðaður bláu
ljósi að sjálfsögðu. Þessa viku
spilaði þar kvartett saxófónleik-
arans Joe Henderson, hann er oft
Steve Coleman hefur spilað með Sting eins og fleiri djassmenn, en heldur úti djarfri og frumlegri sveit, The
Five Elements.
Joe Henderson
nefndur á eftir þeim John Colt-
rane og Sonny Rollins sem einn
af aðalspámönnum síðasta aldar-
þriðjungs í saxófónblæstri. Frum-
legar línur hans hafa aflað honum
margra lærisveina og hann er
lausari við klisjur en flestir blás-
arar samtímans. Hann viðhefur
fáa stæla á sviði, stendur prófess-
orslegur og eilítið álútur við
hljóðnemann, ólíkur jafnaldra
sínum, bassaleikaranum Herbie
Lewis, sem var öllu þybbnari og
ekki prófessorslegur. Hann tók
mikið á í bassaleiknum og gapti
mjög af og til í sólóum sínum líkt
og hann væri að taka á móti sínu
fyrsta barni eða jafnvel fæða það.
Þessir tveir eru báðir svartir en
hinn helmingur bandsins, píanó-
leikarinn John Ballantyne og
trymbillihn Billy Drummond
voru hvítir piltar, flínkir og efni-
iegir.
imZZT JAZZ LIVE at the ■ -
VILLAGE VANGUARD
9/2
Village Vanguard er þekktasti
djassklúbbur í heimi og þar hafa
verið teknar upp margar af
þekktustu djassplötum s.s. fræg-
ustu tríóplötur píanistans Bill
Evans, Sonny Rollins at the Van-
guard, Homecoming Dexters
Gordon, Live at the V.V. með
John Coltrane, State of the Ten-
or með Joe Henderson og margar
margar fleiri.
Þessi kjallarasalur rúmar 123
gesti samkvæmt brunamálastjóra
New York borgar, loftið er svart,
veggirnir grænir, en bekkir rauðir
sem og veggtjöld á hljóm-
sveitarpalli. Asamt ívið slitnu
yfirbragði húsmuna fær þetta
mann til að hugsa: já svona eiga
djassklúbbar að vera. Myndir af
stórmennum þessarar tónlistar-
stefnu hanga á veggjum sem og
stórvaxin brasshljóðfæri, sousap-
hones, sem Sigurður Flosason
þýddi sem illkynjaða túbu. Þessa
viku var stórsveit trommuleikar-
ans Mel Lewis að halda upp á 23
ára afmæli sitt á klúbbnum, hún
hefur spilað þar (með nokkrum
mannabreytingum að sjálfsögðu)
alla mánudaga síðan 1966. Lengi
vel var sveitin kennd við kornet-
leikarann Thad Jones og fyrr-
nefndan Mel. í upphafi var hún
aðallega skipuð hljóðfæraleikur-
Trommuleikarinn Mel Lewis
um sem urðu að vinna sveittir í
hljóðverum á daginn, en þar fékk
djasseðli þeirra takmarkaða út-
rás. í þessu bandi hafa spilað
flestir af þekktustu djassmönnum
borgarinnar og myndi æra venju-
lega blaðalesendur að telja þá
upp hér. Fyrsta lagið var All of
me, gamalkunnugt danslag í
framsækinni útsetningu Thad
Jones sem Stórsveit Kópavogs
spilaði inn á plötu fyrir örfáum
árum. Efnisskráin var valin úr
þykkum nótnabunka sem hver og
einn hafði fyrir framan sig og gaf
færi á breytingum þvf skömmu
áður en síðasta lagið skyldi hefj-
ast sást á barnum einn af þekkt-
ustu píanóleikurum bíhoppsins,
Barry Harris. Stjórnandi sveitar-
innar var snöggur til og kallaði á
hann. Barry Harris settist síðan í
píanóstólinn við dúndrandi lófa-
klapp og spilaði Just friends af
14 SÍÐA - NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 24. febrúar 1989