Þjóðviljinn - 15.09.1989, Blaðsíða 18

strandbænum Bognor Regis var mikið um að vera, því íbúar héldu upp á 60 ára kaupstaðarafmæli með karnivali og miklum hátiðarhöldum.
Af ökuferð í
sumarblíðu
um suðurhér-
uð Englands
með viðkomu
ásöfnum,
sjávarströnd
og innanum
„sveitavínu
Að aka með vinstri vitund
Á sama tíma og lands-
menn, í það minnsta þeir sem
búa á Suður- og Vesturlandi,
hafa lifað eitt vætusamasta
og sólarminnsta sumar um
langtárabil, eigafrændurokk-
ar Irar og nágrannar þeirra á
Bretlandseyjum ekki orð til að
lýsa veðurblíðunni í sumar
sem er eitt það besta sem þar
hefur komið í mannaminnum.
Sumar á Bretlandi byrjaði
snemma í vor með mikilli hita-
bylgju og það hefur ekkert lát
verið á sól og hita þar um
slóðir í allt sumar og nú þegar
haustrigningarnar ættu að
vera byrjaðar að hella sér yfir
eyjarnar, sést ekki skýhnoðri
á himni, og ekkert lát virðist
ætla að verða á sumarblíð-
unni.
Aö vísu eru ekki allir jafn-
ánægðir með þetta eindæma
veðurfar á Bretlandi. Bændur
vilja gjarnan fá rigningu og það
strax, því hætta er á uppskeru-
bresti vegna mikilla þurrka og
íbúar stórborganna, sem búnir
eru að eyða sumarfríinu sínu úti í
sveitakyrrðinni, eru einnig orðnir
óþreyjufullir eftir ögn svalara
veðri og góðri regndembu svo
svækjan sem legið hefur yfir
London og öðrum stórborgum í
sumar nái að skolast burt.
Það er ekki úr vegi að minnast
á blíðviðrið á Bretlandseyjum,
því á þessum árstíma er algengt
að landsmenn skjótist í helgar-
ferðir til London, og þá fyrst og
fremst til innkaupa og skemmt-
unar. En England og Bretlands-
eyjar eru ekki aðeins London
ein, og enginn sem leggur leið
sína þangað í haust, ætti að láta
hjá líða að bregða sér út í sveit,
upp til Wales og Skotlands eða
niður í hin rómuðu sveitahéruð
við suðurströndina.
Undirritaður átti þess kost fyn
í sumar að ferðast í bfl í nokkra
Kominn ,,h>' m” til London, heilu og höldnu eftir ævintýraferð um
hraðbrautir og sveitavegi, nær alltaf á réttum vegarhelmingi.
Það kom hins vegar fyrir oftar
en einu sinni og oftar en tvisvar
að „hægri hættan” tók völdin,
þegar lagt var af stað eftir
eitthvert stoppið og ökumaður
ók um tíma hinn rólegasti á öfug-
um vegarhelmingi, eða þar til
einhver heimamanna vakti hann
til „vinstri vitundar”. Þessi hætta
er vissulega fyrir hendi fyrsta
daginn eða dagana en það lagast.
Etættuminni er sá spaugilegi
ruglingur sem einnig gerði nokkr-
um sinnum vart við sig að öku-
maður settist upp í farþegasætið
og skildi ekkert í því hvað var
búið að gera við stýrið og mæla-
borðið. Ef áhorfendur voru að
atvikinu þá var um að gera að
vera snöggur að hugsa, teygja sig
niður á gólfið og þykjast tína
eitthvað upp, stíga aftur sigri
hrósandi út úr bflnum og segja
upphátt: „I found it.” Ganga síð-
an hálfan hring í kringum bflinn,
setjast við stýrið og aka glað-
hlakkalegur á braut.
daga um sveitir SA-Englands,
Surrey og Sussex. Eftir að hafa
kynnst stórborginni London í
nokkur skipti, umferðinni,
manngrúanum, verslanahöllun-
um, hitasvækjunni, menguninni
og öðru því af hinu ágæta sem
heimsborgin hefur upp á að
bjóða, þá er engu líkara en mað-
ur sé staddur í öðru landi, þegar
komið er út í sveitirnar í suður-
héruðunum. Og það eftir aðeins
hálftíma til klukkutíma akstur frá
London.
Já, vel á minnst, að aka bfl á
þessum slóðum í vinstri umferð-
inni, er vissulega nokkuð frá-
brugðið því sem við höfum vanist
á síðustu tveimur áratugum í
hægri umferðinni hér heima. En
þrátt fyrir að allir hlutir snúi öfugt
við manni í fyrstu, þá er ótrúlegt
hversu fljótt gengur að venjast
breyttum aðstæðum. Það er
óneitanlega dálítið sérkennilegt
að setjast upp í ökumannssætið
hægra megin, og fela vinstri
hendinni það verkefni að sjá um
gíraskiptingar. Á stundum var
ökumaður ekki alveg klár á því
hvað hann átti að gera með við
höndina, hún var eiginlega hálf-
verkefnalaus, en fyrr en varði
hafði skrokkurinn aðlagast þeim
öfugsnúningi sem við blasti inni í
bifreiðinni.
Minjasafnið í gömlu kalknámunum er vel þess virði að vera sótt heim.
18 SÍÐA - f-:ÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 15. september 1989