Dagblaðið Vísir - DV - 21.10.1995, Síða 15

LAUGARDAGUR 21. OKTÓBER 1995
15
Skiýtnir fuglar
Rjúpnaveiðitíminn hófst um
síðústu helgi. Þetta er alltaf spenn-
andi tími í fjölmiðlum. Ekki vegna
rjúpnaveiðinnar sjálfrar heldur
vegna veiðimannanna. Spurning-
in er sú hversu margir veiðimenn
týnast á fjöllum uppi og hve fljótt
á tímabilinu. Sagan segir að veð-
mál séu jafnvel í gangi vegna
þessa. Það er að vísu ekkert grín
að tapa áttum fjarri byggð en sem
betur fer endar þetta yfirleitt far-
sællega. Óhætt er að segja að
björgunarsveitarmenn fái góða
leitaræfmgu á þessum árstíma.
Það brást ekki að leit var hafin
að rjúpnaskyttu strax á fyrsta
veiðidegi. Skyttan skilaði sér og
allt endaði vel. Ég hef mikla sam-
úð með mönnum sem viilast enda
ekki ratviss sjálfur. Rjúpnaveiði
eða fjallamennsku stunda ég lítt
þannig að ég er ekki í stórhættu
þar. Ferðist ég hins vegar í út-
lendri borg veit ég ekki hvað snýr
fram og hvað aftur og treysti því á
aðra að koma mér rétta boðleið.
Menn með dellu
Týndar ijúpnaskyttur hafa þó
engin áhrif á þá menn sem ganga
með alvarlega veiðidellu. Þeir fá
mikinn fiðring í sig þegar líður að
miðjum október. Tilhlökkunin er
svo mikil að fátt annað kemst aö 1
huga þeirra. Byssan er strokin og
pússuð, felubúningurinn tekinn
fram og mátaður og skotin talin.
Þeir sem eru lengra komnir hlaða
sín skot sjáifir, aðrir kaupa tilbúin.
Ég á félaga og tengdamenn sem
eru illa haldnir af skotveiðidell-
unni. Hjá þeim er ekkert til spar-
að. Byssumar eru af vönduðustu
gerð, sjónaukar á þá pantaðir úr
dýrum sérverslunum og einn á
jafnvel utan um sig gúmbát til
þess að komast út á vötn. Lappim-
ar á honum standa niður úr þessu
farartæki og tilsýndar er máður-
inn eins og Andrés önd þegar
hann skrýðist þessu. Tengdamenn
mínir í allar áttir hafa komið sér
upp fjallajeppum og skýra kaupin
fyrir konum sínum sem algera
nauðsyn vegna veiðanna. Mikil-
vægt sé að draga björg í bú þegar
hausta tekur.
Nýtt áhugamál
Vegna kynna minna af veiði-
mönnum fylgdist ég af nokkmm
áhuga með veiðidellu sem greip
tvo vinnufélaga í fyrra. Vissara er
að gæta nafnleyndar en fil hægð-
arauka getum við kallað annan
Per og hinn Kristmund Atla. Per
er hávaxinn og grannur en Krist-
mundur Atli heldur lægfi og þétt-
byggðari.
Síðsumars í fyrra fóru þeir fé-
lagarnir að ræða opinskátt um
byssur, veiðileyfi, veiðikort og
fiallaferðir. Þetta var nokkur
nýlunda því áhugamál þeirra voru
önnur áður. Þeir höfðu komist
yfir einhverja hólka og sóttu því
námskeið í skotfimi. Engum sög-
um fer af hittni fóstbræðranna á
námskeiðinu en svo mikið er víst
að báðir fengu þeir byssuleyfi.
Áhyggjur af stærð
rjúpnastofnsins
Mikil tilhlökkun var greinileg í
fyrrahaust en þó mátti greina að
fýrirfram höfðu þeir Per og Krist-
mundur Atli nokkrar áhyggjm- af
stærö rjúpnastofnsins og að þung-
vopnaðir myndu þeir ganga nokk-
uð nærri honum. Svo varð þó ekki'
þrátt fyrir nokkrar ferðir á fiöll.
Við talningu í jólamánuði, þegar
þeir félagar voru að ræða
jólasteikna, kom í Ijós að Per hafði
fargað þremur fuglum en Krist-
mundur Atli var með hreina sam-
visku. Hann sendi engan fiðraðan
yfir móðuna miklu.
Rjúpnastofninn stóð því þessa
aðfór af sér. Ekki veit ég hvort það
er þeim Per og Kristmundi Atla að
þakka en stofninn mun í örum
vexti um þessar mundir. Þe'ir ætla
sér því stóran hlut á þessari ver-
tíð. Ekki nóg með það. að þeir
metti munna fiölskyldna sinna um
jólin heldur eiga vinir og frændur
von á aðfangadagsrjúpu svo ríf-
legri að dugi í tartalettur á jóladag.
Enginn áttaviti
Kristmimdur Atli og Per voru
því vígalegir á sunnudaginn var.
Þá fyrst mátti halda til fialla til
ijúpnaveiða. Dagana áður réðu
þeir vart við sig fýrir spenningi.
Klæddir felubúningum og með
viðeigandi höfuðfót, líkt.og vík-
ingasveitarmenn, héldu þeir félag-
ar með byssur sínar til veiöa á
Reykjanesskaganum.
Veður var þungbúið og versnaði
heldur þegar sunnar dró á skagan-
um. „Það er þoka,“ sagði Per þeg-
ar þeir stöðvuðu bílinn neðan við
líklegt rjúpnafell. „Ertu ekki ör-
ugglega með áttavitann?" „Nei,
hann gleymdist víst,“ svaraði
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
Kristmundur Atli. „Það gerir ekk-
ert til,“ bætti hann við eftir
nokkra umhugsun. „Við vorum
heldur ekki það góðir á áttavitann
þarna á námskeiðinu. Áttviti rugl-
ar okkur bara.“ Per.var svolítið
undarlegur á svipinn svo Krist-
mundur Atli hughreysti hann: „Þú
ert nú það hávaxinn að þú ættir að
ná upp úr þokunni.“ Við svo búið
héldu veiðimennirnir af stað.
Lífshætta í þokunni
„Við skulum hafa svona 40—50
metra á milli okkar,“ sagði Krist-
mundur Atli. „Láttu bara heyra í
þér annað slagið svo ég viti af þér.
Það sést víst ekki á milli okkar.
Passaðu bara að skjóta mig ekki i
ógáti. „Ég segi nú það sama, sagði
Per. „Það er nú kannski ekki mik-
il hætta á því,“ sagði hann og
höfðaði til þess að Kristmundur
Atli hitti enga rjúpu í fyrra. Það
mátti greina örlítið yfirlæti þess
manns sem slátrað hefur þremur
rjúpum á veiöiferlinum. Krist-
mundur Atli lét vin sinn ekki eiga
neitt hjá sér. „Gættu þess að
bákka ef þú sérð fugl á leiðinni.
Ég man ekki betur en þú skytir
eina af þessum rjúpum þínum í
fýrra í þvílíku návígi að ekkert
varð eftir nema fiðrið og lappim-
ar.“
„Vertu ekki með þessa öfund-
sýki,“ sagði Per um leið og hann
hvarf inn í þokuna. Þeir félagam-
ir paufuðust áfram án þess að
rekast á ijúpur enda sáu þeir vart
handa sinna skil. Þeir kölluðust
þó á og fengu þannig styrk hvor af
öðrum. Eftir nokkra göngu
komust þeir að því sér til skelfing-
ar að þeir voru ekki einir á ferð.
Aðrar rjúpnaskyttur höfðu farið á
sömu slóðir og með sömu bjart-
sýnina að leiðarljósi. Þeir gátu
heyrt skytturnar talast við í
þokunni en sáu ekki neitt. Það sló
út á þeim köldum svita. Var það
hugsanlegt að aðrar skyttur
heyrðu í þeim og létu vaða á þá
kúlnadembu. Óttalegar sögur um
horfnar rjúpnaskyttur komu upp í
hugann og ekki síður örlög veiði-
tíkur nokkurrar sem skaust um i
ljósaskiptunum í fyrra og mætti
þar örlögum sinum. Þeir óttuðust
unrlíf sitt í þokunni. Allt um
kring voru rjúpnaskyttur og eng-
inn sá neitt.
„Per,“ kallaði Kristmundur Atli
til skyttunnar, vinar síns. „Held-
urðu að hér sé nokkuð að hafa?
Eigum viö ekki aö kíkja á aðra
staði.“ Per var fljótur að sam-
þykkja það og merkilegt nokk röt-
uðu okkar menn til baka í bílinn.
„Þarna séröu, sagði Kristmundur
Atli. „Maður er með innbyggðan
áttavita." Þeir óku nokkurn spöl
og reyndu fyrir sér á öðru fialli.
Þokan var minni og þeir komust
upp fyrir snjóröndina. „Ansi er
mikið af sporum héma,“ sagði
Per. „Það er eins og einhveijir
hafi komið hingað á undan okkur.
Hvemig á maður að ná í rjúpu ef
umferðin á fiöllum er eins og á
Laugaveginum. Drífum okkur
héðan.“
Hve margar?
Þeir Per og Kristmundur Atli
mættu snemma til starfa á mánu-
daginn. Harðsperrur sögðu svolít-
ið til sín og þeir gengu því hálf-
skakkir. Vinnufélagar þeirra tóku
þeim fagnandi og spurðu þá tíð-
inda úr veiðiferðinni. „Var þungt
að bera bráðina?" spurði einhver.
„Þið verðið að muna eftir þvi að
hengja rjúpumar upp,“ sagði ann-
ar. „Það gerir góða bragðið," bætti
hann við. „Hvað fenguð þið ann-
ars margar?“ spurði sá þriðji.
Veiðimennimir gáfú lítið út á það.
„Það var erfitt að athafna sig,“
sagði Kristmundur Atli. „Það
gerði þokan, sjáðu til,“ bætti Per
við. „Genguð þið nærri rjúpna-
stofninum?" spurði einhver og
þóttist finna veikan blett í frásögn
skotveiðimannanna. „Það gengur
bara betur næst,“ sagði nærstödd
kona og vildi bera klæði á vopnin.
„Þið fenguð að minnsta kosti
hreyfingu út úr þessu," sagði hún.
„Það er meira en segja má um
ykkur, letihaugarnir ykkar,“
bætti konan við og sneri sér að
nærstöddum vinnufélögum hinná
meintu fugladrápara.
Harkalegur sláttur
Kristmundur Atli og Per fóru
sér hægt framan af viku en í gær
var kominn glampi í augun á þeim
á ný. Það skal halda á heiðamar á
ný. Rjúpan bíður í lynginu. „Hún
hlýtur að vera þarna einhvers
staðar," heyrðist í Per um leiö og
hann skundaði heim í gær. Hann
mundaði frethólkinn svo svaka-
lega í draumum sínum að konan
gaf honum olnbogaskot. „Andskoti
slær byssuskrattinn,“ umlaði okk-
ar maður og skaut í hina áttina.