Dagblaðið Vísir - DV - 10.08.1996, Blaðsíða 22

Á hverju sumri koma þúsundir
ferðamanna til Parísar til að vera
við hátíðahöldin á Bastilludaginn,
14. júlí. Og rétt fyrir þann dag tekur
rannsóknarlögreglan i frönsku höf-
uðborginni fram skjöl i máli en-
skrar stúlku ef vera skyldi að eitt-
hvert atvik tengt hátíðahöldunum á
þessum degi gæti varpað ljósi á það
hver myrti hana.
Stúlkan hét Fiona Topham og var
aðeins nítján ára. Hún kom á jám-
brautarstöðina Gare du Nord síð-
degis þann 5. júlí en síðan var sem
jörðin hefði gleypt hana. Og það
kom í ljós að það hafði i raun gerst.
17. júlí rakst ungur maður af tilvilj-
un á gröf hennar í Malun-la-
chapelle, um þrjátíu kólímetra utan
Parísar. Enginn vissi hvar Fiona
hafði verið dagana eftir að hún
hvarf en rannsókn leiddi í ljós að
henni hafði ekki verið kynferðislega
misboðið. Henni hafði hins vegar
verið misþyrmt og hún barin. Á
úlnlið líksins fannst armband.
„Au pair"
Fiona fór til Frakklands til að
taka að sér að gæta bama hjá fjöl-
skyldu í Montauban í suðvestur-
hluta Frakklands. En hún hafði
ákveðið að dveljast eina helgi hjá
gamalli vinkonu sem bjó í París.
Hún hét Seti Shans, var af írönsku
bergi brotin og bjó í íbúð nærri
Place Victor Hugo en það er nærri
Montmartre og vinstri bakka Signu.
Enginn vafi leikur á því að Fiona
kom til Parísar en hún hafði ekkert
samband við Seti Shans. Þegar
Fiona kom ekki hélt Sheti að hin
enska vinkona hennar hefði breytt
ferðaáætlun sinni og farið beina
leið til Montauban. En það reyndist
ekki rétt.
Lengi hefur verið ljóst að ungar
stúlkur, sem koma einar síns liðs til
Parísar, geta lent í höndum mann-
ræningja sem stunda hvíta þræla-
sölu. Er setið fyrir þeim, einkum á
jámbrautarstöðvum, þær lokkaðar
burt og þeim síðan gefin deyfilyf.
Eru sumar stúlknanna neyddar til
að starfa á hómhúsum í París,
Márseilles eða öörum stórborgum
en aðrar eru fluttar úr landi á laun
og sendar til starfa í sams konar
húsum í Norður-Afríku.
Þriggja daga þjáningar
Líkskoðun leiddi í ljós aö Fiona
gæti hafa orðið fómardýr manna af
því tagi sem stunda hvíta þræla-
sölu. Allt benti til þess að henni
hefði verið rænt og ástæðumar gátu
ekki verið margar því ekki var
Fiona fjáð og gekk ekki með dýra
skartgripi. Þá hafði armband henn-
ar ekki verið tekið. Á úlnliðum
hennar og ökklum voru greinileg
merki um að hún hafði verið bund-
in á höndum og fótum og heftiplást-
ur hafði verið límdur yfir munn
hennar.
Ljóst varð sömuleiðis að Fiona
hafði barist mikið um eftir að bönd-
in höfðu verið lögð á hana. Þegar
réttarlæknar höfðu iátið uppi álit
sitt um hvenær Fiona hafði dáið
þótti víst að þrír dagar hefðu liðið
frá því hún kom til Gare du Nord og
þar til hún var kyrkt.
Tæknimenn rannsóknarlögregl-
unnar fundu með smásjám örsmáar
rauðar trefjar á úlnlið Fionu. Frek-
ari rannsókn á þeim leiddi í ljós að
þæi^ vora úr reipi af þeirri tegund
seni franskir leigubílstjórar nota
þegar þeir binda niður farangur.
Þessi niðurstaða þótti skref í þá átt
að upplýsa morðið en jafhframt var
ljóst að umfangsmikil rannsókn
biði.
Úleysanlegt verkefni?
í París starfa að minnsta kosti
sextán þúsund leigubílstjórar og
hluti þeirra bíður alla jafna eftir
viðskiptavinum við Gare du Nord.
Að auki em í borginni nokkur
hundmð ólöglegra leigubílstjóra og
nota margir þeirra sams konar reipi
og þeir löglegu. Þaö var því ljóst að
hefði Fiona tekið leigubíl yrði að
yfirheyra fjölmarga, hugsanlega svo
marga að því yrði ekki við komið.
Franska lögreglan hefur stundum
verið sökuð um getuleysi en það
verður ekki sagt að hún hafi legið á
liði sinu við að reyna að upplýsa
þetta morðmál. Byrjað var að ræða
við alla leigubílstjóra sem hugsan-
lega gátu hafa verið við Gare du
Nord þegar Fiona kom þangað með
lestinni. í bílum þeirra var leitað að
reipum sem notuð era við að reyra
niöur farangur ef vera mætti að.
þannig mætti rekja sig fram til
morðingjans. En skyndilega breytti
óvænt atvik rannsókn málsins.
Leigubílstjóri gaf sig fram og kvaðst
hafa ekið Fionu Topham frá jám-
brautarstöðinni.
Saga sem dregin var í
efa
Leigubílstjórinn var fimmtugur,
Pierre Boudal að nafni. Hann sagði
rannsóknarlögreglunni að hann
hefði ákveðið að gefa sig fram til
þess að létta rannsóknina. Hann
hefði lesið um hvarf ensku
stúlkunnar og gæti upplýst að hann
hefði tekið hana upp í bíl sinn við
Gare du Nord og ekið henni til
Place Victor Hugo. Þangað sagðist
hann hafa komið með hana um
sjöleytið að kvöldi 5. júlí og hefði
hann séð hana hverfa þar inn um
dyr. En vinkona Fionu, Seti Shans,
haföi sagt, eins og áður kom fram,
aö hún hefði aldrei komið til henn-
ar.
Frásögn Boudals þótti í fyrstu
sennileg og líkleg til þess að leiða
rannsóknarlögreglumenn á slóð
morðingjans. En þegar fréttin um
frásögn Boudals kom í blöðunum
hafði maður einn samband við lög-
regluna og skýrði frá því að hann
hefði séð Boudal við gransamlegt at-
hæfi þremur dögum eftir hvarf Fi-
onu. Þá hefði leigubílstjórinn verið
að þrífa bíl sinn að innan og hefði
verið greinilegt að honum hefði ver-
ið mjög í mun að gera það sem best.
Þessi frásögn varð til þess að varpa
grun á Boudal og var hann nú tek-
inn til yfirheyrslu, enda ástæða til
að ætla að hann hefði gefið sig fram
við lögregluna vegna ótta við að ein-
hver, sem hefði séð hann aka Fionu,
gæfi sig fram og kæmi sér því betur
að sýnast hafa áhuga á aö aðstoða
við lausn málsins.
Fjarvistarsönnun
Bíll Boudals var tekinn til gaum-
gæfilegrar rannsóknar. Tæknimenn
fundu í honum reipi af þeirri teg-
und sem Fiona hafði verið bundin
með. Þá fannst rauð mussa í rasla-
tunnu viö heimili leigubílstjórans
og var hún sams konar og sú sem
hún hafði veriö með á ferðalaginu.
Á mussunni var mold og leifar af
visnum blöðum sem gátu verið úr
skóginum við Malun-la-chapelle.
Boudal hélt fast við að hann væri
saklaus og sagði sem fyrr aö hann
hefði ekið ensku stúlkunni á Place
Victor Hugo. Kona hans og böm
gerðu tilraun til að veita honum
fjarvistarsönnun og sögðu hann
hafa komið heim um sjöleytið að
kvöldi 5. júlí og ekki farið út aftur
það kvöld. Rannsóknarlögreglu-
menn drógu hins vegar í efa sann-
leiksgildi yfirlýsingar ættingjanna
og granuðu Boudal um morðið.
Reyndar vora í hópi lögreglumann-
anna þeir sem töldu nær fullvíst að
Boudal væri morðinginn. Hann var
því handtekinn, yfirheyrður hvað
eftir annað og loks úrskurðaður í
gæsluvarðhald sem stóð í þrjá mán-
uði.
Franskt ráttarafbrigði
Á þeim tíma sem Boudal var í
varðhaldi tókst ekki að afla full-
nægjandi sannana fyrir sekt hans.
Þá kom það til að ýmsir innan rétt-
arkerfisins efuðust um sekt hans.
Þegar Boudal hafði hótað hungur-
verkfalli í fangelsinu var hann lát-
inn laus gegn tryggingu þar til rétt-
arhöld færa fram. Af þeim varð
hins vegar ekki. Þess í stað var grip-
ið til þess réttarafbrigðis sem í al-
mennu tali nefnist „rannsóknar-
dómarinn". í slíkum tilvikum er
skipaður rannsóknardómari og í
þetta sinn var það Maxime Duconte
en þessir dómarar hafa á að skipa
sérstökum rannsóknarmönnum.
Þeir voru að störfum í tvö ár en að
þeim tíma loknum lýsti Duconte
yfir því að þar eð ekki hefði tekist
að afla nægra sönnunargagna yrði
ekkert af málshöfðun. Það er á valdi
rannsóknardómara að taka ákvörö-
un af þessu tagi og kemur málið því
hvorki til kasta kviðdómenda né
annarra.
Þegar Duconte hafði tilkynnt
ákvörðun sína létu margir rann-
sóknarlögreglumenn í ljósi óá-
nægju. Þótti sú fullyrðing konu og
bama Boudals að hann hefði komið
heim um sjöleytið þann 5. júlí, það
er skömmu eftir að hann sagðist
hafa ekið Fionu Topham til Place
Victor Hugo, ósennileg og lík til-
raun til yfirhylmingar.
Hluti af stærra vanda-
máli
Starfsliði rannsóknardómarans
hafði ekki tekist að varpa ljósi á
ástæðu þess að til Boudals hafði sést
þegar hann var önnum kafinn við
að þrífa bíl sinn að innan án þess að
geta gefið viðhlítandi skýringu á því
hvers vegna nauðsynlegt hefði verið
að gera á honum svo umfangsmikla
hreingerningu.
Pierre Boudal var laus allra mála
en allt til þessa dags era ýmsir
rannsóknarlögreglumenn þeirrar
skoðunar að hann hafi sagt ósatt
um það sem geröist að kvöldi 5. júlí
og næstu tvo daga eða þar til Fiona
Topham var kyrkt. Málið er því enn
óupplýst en eins og fyrr segir tekur
lögreglan fram skjölin árlega og ber
einstök atriði saman við tilkynning-
ar um mannshvörf fyrir Bastillu-
daginn, ef vera kynni að hinn seki
fremdi annað mannrán sem tengd-
ist honum á einhvem óskýrðan hátt
og eitthvað kæmi þá fram sem gæfi
nýjar vísbendingar um hver hann
er. En með hverju árinu verður að
sjálfsögðu ólíklegra að mál Fionu
verði nokkru sinni upplýst. Þá kem-
ur til að það er aðeins hluti af
stærra vandamáli því þótt ótrúlegt
sé hverfa árlega um sjö þúsund ung-
ar stúlkur í frönskum borgum og
bæjum. Margar þeirra hverfa við
jámbrautarstöðvar og fæstar þeirra
finnast nokkra sinni aftur.
LAUGARDAGUR 10. ÁGÚST 1996
Fiona Topham.
Hér rakst ungur maður á gröfina af tilviljun.
Tveir rannsóknarlögreglumenn með mussuna.
Fiona ætlaði að vera í Montmartre á Bastilludaginn.