Dagblaðið Vísir - DV - 15.04.1997, Blaðsíða 10

10
ÞRIÐJUDAGUR 15. APRÍL 1997
Spurningin
Er pláss fyrir fleiri sjón-
varpsstöövar?
Kári Torfason Tulinius nemi: Ef
hún er ódýr.
Björgvin Garðarsson slökkviliðs-
maður: Jú, það ætti að vera það.
Pálína G. Kristinsdóttir, atvinnu-
laus: Alveg hiklaust.
Rúnar Matthíasson nemi: Já, já.
Jóna Sigmarsdóttir sjúkraliði:
Já, mér finnst það.
Elín Ingvadóttir kennaranemi:
Já, það er alltaf pláss fyrir fleiri
sjónvarpsstöðvar.
Lesendur
^ Farmgjöld og fargjöld í brennidepli:
Orói sem ógn-
ar samfélaginu
Burt úr helsi og átthagafjötrum á séríslenskum fargjöldum.
Árni Árnason skrifar:
Það er varla fréttnæmt að við fs-
lendingar sækjum sífellt meira eftir
samskiptum við útlönd. Við erum
háðir útlöndum og sambandi við
þau á nánast öllum sviðum. Útflutn-
ingur og innflutningur fer að mestu
fram sjóðleiðis og mannflutningar
flugleiðis.
Undan hvoru tveggja er kvartað
sáran. - Innflytjendur vöru kvarta
yfir allt of háum farmgjöldum og
reyna að komast undan okinu meö
því að greiða ekki tryggingar af
farmi sínum. Almenningur kvartar
undan háum fargjöldum og sætir
færis að fara í sumar- eða vetrar-
leyfl í pakkaferðum sem flytja fólk á
einn stað þar sem þvi er pakkað
saman til dvalar lengur eða skemur.
- Allt eftir þörfum skipuleggjenda
pakkaferðanna. Ekki þeirra sem
greiða.
Á meðan eina íslenska flugfélag-
ið, Flugleiðir, býður útlendingum
beggja vegna Atlantsála að fljúga á
kostakjörum milli heimsálfa auk
dvalar hér á landi verða íslendingar
að sæta ofurgjaldi fyrir eina ferð til
Evrópu eða Ameríku. Á þessu máli
tekur enginn, hvorki fjölmiðlar,
þingmenn né ráðamenn þjóðarinn-
ar. Kannski telja þeir sér betur
borgið með því að efna til einka
„viðskiptavildar" við Flugleiðir og
kreista þannig fram hæfileg flugfar-
gjöld?
Eftir stendur spurningin um
hvort það sé bráðnauðsynlegt að
hafa farmgjöld - en þó sérstaklega
flugfargjöld (en þau snúa beint að
almenningi) - svo há að það sé sí-
fellt stór spuming hvort einstak-
lingar eða fjölskyldur kljúfi nú eina
utanlandsferð með einhveiju vissu
millibiii. Spumingin snýst og um
það hvers vegna íslensku flugfélagi
leyflst að halda fólki hér í eins kon-
ar átthagafjötrum í formi einokunar
og ógnargjaldskrár og viðhalda því
helsi sem hér tíðkaðist á meðan
þjóðin var ánauðug fyrir mörgum
áratugum.
Ekki er nokkur vafi á því að sá
urgur sem landsmenn sýnast fullir
af í garð samsteypu þeirrar sem
fengið hefur nafnið „kolkrabbi" er
meira og minna til kominn vegna
þeirra ofurgjalda sem tvö fyrirtæki
hafa sett sér að pína út úr almenn-
ingi. Engin fyrirtæki hér, utan rík-
isbáknið, eru jafn illa séð og þau
sem hafa með höndum mannflutn-
inga til og frá landinu. í ofurgjöld-
unum afhjúpast nefnilega ein mesta
frelsisskerðing einstaklingsins.
Hana á fólk illt með að þola. Og ger-
ir aldrei lengi.
Kjallaragrein Guðbergs Bergssonar:
Ábyrgð og aðgát í nærveru sálar
Guörún Hansdóttir sjúkraliði
skrifar:
Þann 9. apríl birtist grein í DV eft-
ir Guðberg Bergsson rithöfund. Fyr-
irsögn greinarinnar er „Fjármál fífl-
skaparins".
Eftir að hafa lesið þessa grein er
ekki óeðlilegt að menn velti fyrir sér
ýmsum spurningum eins og þessari:
Hvern ætlar hann að fræða með slík-
um skrifum? - Hvers vegna skrifar
þessi höfundur eins og hann sé að
reyna að vera jókerinn i spilastokkn-
um?
Gerir hann sér ekki grein fyrir
ábyrgð sinni sem rithöfundur? Góð-
ur rithöfundur særir ekki tilfinning-
ar fólks. Hann er ábyrgur fyrir því
að hafa aðgát í nærveru sálar.
Menn tekur að gruna að höfundur
þessarar greinar forðist að horfast í
augu við sjálfan sig og ef hann forð-
ast að taka fullt tillit til annarra
stendur hann ekki undir þeirri
ábyrgð að vera góður rithöfundur.
Þessi blaðagrein var ekki nógu
góð. Höfundur hennar þarf að forð-
ast að særa tilfinningaskyn annarra,
hann þarf að endurskoða sitt eigið
sjálf og taka sig á.
Hér er lífið enn þá saltfiskur
Salfiskur er okkar fag. - Saltfiskur kynntur frönskum á kaupstefnu.
Þórður skrifar:
Einkennilegt hvað sumum mönn-
um getur ratast satt á munn. Flestir
muna orð stórskáldsins okkar sem
sagði á einum stað í bókum sínum
„Lífið er saltfiskur". Það mátti vita
það, fiskvinnslufólkið á reitnum í
gamla daga og konumar sem vösk-
uðu fiskinn fyrir þurrk. Lífið hér
snerist um saltfisk og útflutning
hans að frátöldum þeim sem unnu
við landbúnað og verslun en þeir
voru í minnihluta á þeim árum.
Við verkuðum saltfisk og kunn-
um það og fiskurinn fór úr landi,
hvítur og hreinn í strigaumbúöum
sem á var málað addressa hins
spánska, ítalska eða portúgalska
kaupanda. Fyrsta klassa vara og eft-
irsótt.
Síðan hafa komið margar útgáfur
af fiskútflutningi en vinnslunni sí-
fellt farið hrakandi. Nú er það
marningur sem settur er í blokkir
og sendur til sölu á kafílhúsunum í
vestrinu eða bara ýsu- og þorskflök5
in óunnin. Síðustu misserin er farið
að brydda á eins konar „brauð-
fiski“, þ.e. fiskstykki sem skorin
eru í bita og „brauðuð" eins og þeir
kalla það í frystihúsunum.
Ég held að við íslendingar ættum
að halda okkur við saltfiskinn í
sjávarútveginum, veiða allan þann
þorsk sem í næst og lítið sem ekkert
annað. Smáþorskurinn (sem var
kallaður „Labri“ í gamla daga) get-
ur líka farið í salt þótt hann sé ekki
seldur til Labrador. Saltfiskur er
það sem við getum og kunnum að
verka, hann er verðmætastur okkar
sjávarafurða. Hann eigum við að
eigna okkur sem söluvöru númer
eitt á heimsmarkaðinum. Lífið gæti
því enn orðið saltfiskur ef vel væri
á haldið.
DV
Mannslífið lit-
ils metið
Jóhannes Jóhanness. skrifar:
Maður er orðlaus yfir þeirri
staðreynd sem komin er fram að
mannslífið sé ekki metið hærra
en skitnar 600 þúsund krónur,
þ.e. sú upphæð sem eftirlifandi
sambýliskona fær eftir látinn
mann sinn. Mér, sem fyrrum sjó-
manni til margra ára, finnst það
hneyksli. Ekki síst miðað við
hvað einn maður leggur í þjóðar-
búið á sinni starfsævi. Væri ég
ungur maður nú færi ég ekki til
sjós vitandi að ég væri ekki
meira virði en Opel Corsa. Þetta
þarfnast endurskoðunar áður en
allir sjómenn ganga í land og það
ættu þeir sannarlega að gera. Vil
ég hér að lokum votta ekkjum og
fjölskyldum látinna sjómanna
samúð mína.
Tony Blair og
hótun hans
Vilhj. Alfreðsson skrifar:
Senn dregur til kosninga á
Bretlandseyjum, eða hinn 1. maí
nk. Tony Blair, leiðtogi breska
Verkamannaflokksins, er spáð
miklum sigri. Fyrir fáeinum
árum lét hann þau orð falla í
ræðu að hann ætlaði sér að upp-
ræta núverandi stjómmálafyrir-
komulag á Bretlandi. Einn bresk-
ur stjórnmálamaður reyndi þetta
fyrr á þessari öld. Hann var Sir
Oswald Mosley, leiðtogi breskra
fasista. Allir vita hvemig það fór.
Hótun Tony Blair og afleiðingar
hennar em vísast sömu ættar.
Handbolti
handa sumum
Sigurbergur hringdi:
Mér er um megn að lýsa
fyllstu andúð minni á ummælum
þessa landsliðsþjálfara í hand-
knattleik sem segir í viötali að
hann sé mjög ánægður með að
öðru efhi sé ýtt til hliðar til að
koma íþróttunum að. Þessi mað-
ur hefur ekki gott hjartalag gagn-
vart fullorðnum og eldri borgur-
um sem biðu t.d. í tvígang eftir
einum vinsælasta sjónvarpsþætt-
inum nú um stundir í Sjónvarp-
inu. En Sjónvarpið og ráðamenn
þar virðast sömu kvalararnir og
handboltahetjan Þorbjöm. Ég
lýsi frati á þessa menn en óska
málsvara margra okkar, Ragn-
heiði Clausen sjónvarpsþulu,
allra heilla.
Ráðherrar á
villigötum
Ellen hringdi:
Ég skil ekki ráðherrana okkar
tvo sem láta til leiðast aö gefa yf-
irlýsingar gegn skilyrðum Sam-
keppnisráðs um samruna innan-
landsflugs Flugleiða og FN. Ráð-
herramir vilja þó ekki ganga í
berhögg við þá stofnun sem þeir
áttu mestan þátt í að koma í gagn-
ið. Góðu heilli. Ráðherrar eiga
aldrei að þurfa að tala gegn sam-
visku sinni. Þeir eru í ábyrgðar-
stöðum og verða að vera réttum
megin við réttlætismörkin.
Leiðrétting:
Vanþakklæti
heimsins
Arnar Sverrisson skrifar:
Þar sem misfarist hefur texti i
bréfi mínu, „Jákvæða Jóna og
sálfræðingamir", fí-á 2. apríl sl.,
þannig að misskilningur yrði úr
bið ég um að sá kafli verði end-
urtekinn hér réttur þannig: „Mér
býður í grun, að hún gæti kennt
stéttinni, sem hún hleður lofi,
ýmislegt þroskavænlegt um
mannleg samskipti. En eins og
hinir bráðsnjöllu fréttamenn
Enn einnar stöðvarinnar hafa
uppgötvað, eru sálfræðingar í
nokkrum tilvistarvanda um þess-
ar mundir. Og sannast nú eins og
stundum áður, að laun heimsins
em vanþakklæti."