Dagblaðið Vísir - DV - 24.01.1998, Blaðsíða 32

32
{fíelgarviðtalið
+
LAUGARDAGUR 24. JANUAR 1998
LAUGARDAGUR 24. JANÚAR 1998
helgarviðtalið «
Ólafsfiröingurinn Kristinn Björnsson hefw á síðustu vikum og mánuöum skíöaö sig
inn í hjörtu landsmanna, ef svo má segja. Nú fylgjast allir meö Kristni í beinni útsend-
ingu þar sem hann etur kappi við fremstu skíöamenn heims á borö viö Alberto Tomba,
Austurrikismanninn Stangassinger og alla Norðmennina. Tvisvar hefur Kristinn
hreppt silfriö í heimsbikarkeppninni, kominn í 6. sœtið á heimslista svigsins, og nú um
helgina keppir hann á tveimur mikilvœgum mótum í Kitsbúhel í Austurríki í einni
erfiöustu braut heims, Hahnenkamm.
Helgarblaöiö náöi tali af Kristni í Kitsbúhel í vikunni þar sem hann var mœttur til
undirbúnings fyrir átök helgarinnar. Allra augu íslendinga munu beinast aö honum á
morgun og mánudag og því er fróölegt aö heyra hvernig kappanum líöur.
- Hvernig tilfinning er þaö aö
vera kominn í hóp bestu svigmanna
heims?
„Það er erfitt að segja. Þetta er
nokkuð sem maður hefur alltaf ætl-
að sér. Að vísu er það svolítið skrít-
ið að vera allt í einu kominn á
þann stað sem maður hefur verið
að vinna að í mörg ár. Mér líður
rosalega vel og er afslappaðri en
áður. Þetta er alls ekkert erfiðara
eða öðruvísi en ég bjóst við. Það er
kostnaðarsamt?
„Kostnaðurinn minnkar eftir því
sem þú keppir á fleiri mótum í
heimsbikarnum. Við fáum svokall-
aða ferðapeninga ef við lendum í
hópi 45 bestu í hverju móti. Það
gengur upp í kostnað hvað varðar
ferðir og uppihald. Þetta hefur verið
allt í lagi síðustu árin, peningalega
séð.“
- Geta menn oróiö ríkir á því aó
vera i fremstu röö skíðamanna, eru
ur sagt manni um nokkurt skeið að
líklega gæti maður þetta, eiginlega
alveg frá því ég kom í skíðamennta-
skólann í Geilo árið 1990. Þá var ég
að verða 18 ára og fór að æfa að
hætti atvinnumanna. Framförin
var jöfn til að byrja með en kannski
svolítið hæg. Þær stundir komu að
maður efaðist um framhaldið. Þeg-
ar ég sleit hásin fyrir tveimur
árum hélt ég að þetta væri alveg
búið. Ég var lengi frá æfingum og
hugsa að litlu hafi munað. Lengi
komst ég ekkert að hjá norska liðinu
og peningar voru af skornum
skammti. Ég held að það hafi munað
fimm dögum eða svo að ég hætti í
Noregi og færi í atvinnumennsku til
Bandaríkjanna. Sem betur fer komst
ég svo að hjá Finnunum."
- Kom einhvern tímann upp sú
staöa að þú þyrftir hreinlega að
skipta um ríkisfang til aó komast að
eða hjálpaði smœö landsins þér?
„Ég held að mestu hafi skipt hvað
maður var góður skíðamaður, ekki
hvaðan maður kom. Það er erfitt að
komast að hjá þessum stóru skíðalið-
um, þau hafa nóg með sitt. Finnarn-
ir urðu fyrir valinu og líklega sem
betur fer í dag.“
- Hefur athygli fjölmióla ekki
beinst að þér í meiri mœli þarna úti
aó undanförnu?
„Jú, þegar maður kemst á verð-
launapall þá vekur það auðvitað at-
hygli. Enn meiri athygli vekur það
þegar maður kemur frá svona litlu
landi og litlu liði. Margir skilja ekki
Gaman ef áhuainn eykst
heima á Islandi
- Finnst þér þrýstingur hafa aukist
á þig núna eftir þennan góða árang-
ur, aó þú sért orðinn fyrirmynd ann-
arra?
„Ég hef aldrei litið á mig sem fyr-
irmynd annarra en kannski þarf
maður að fara að spá í það. Ég ætla
rétt að vona að þessi árangur leiði til
einhvers heima á íslandi, bæði á
skíðum og í öðrum íþróttum. Oft þarf
eitthvað svona til að koma skriðu af
stað, samanber hjá Norðmönnum
þegar Ole Christian Furuseth sló í
gegn fyrir nokkrum árum. Fram að
því voru Norðmenn óþekkt stærð í
skíðaheiminum. Það er gaman að
vita ef áhuginn hefur aukist heima.“
- Hvernig fyndist þér aó skíðafor-
ystan á íslandi fylgdi eftir þínum ár-
angri?
„Það er erfitt ef enginn er snjór-
inn, hann er grundvallaratriði. Fé-
lögin þurfa að halda vel utan um
virðingu fyrir einu eða neinu þegar
ég er kominn í brautina. Margir eru
að gera vel á þessum minni skíða-
mótum en svo stífna þeir þegar kem-
ur að heimsbikarnum. Ég tek þetta
bara eins og venjulegt mót.“
Happahálsmen
- Hefuröu komió þér upp ein-
hverri hjátrú í kringum skíöamót,
eitthvaó fastheldiö sem þú gerir
alltaf?
„Ég held að ég sé ekki hjátrúar-
fullur. Að vísu hef ég sett á mig
happahálsmen fyrir mót í vetur. Ég
keypti mér það á Spáni í fyrra, sá
hálsmen sem mér leist vel á og hef
haldið í það síðan. Hvort það er því
að þakka eða ekki hefur árangur-
inn verið þokkalegur í vetur!"
- Hver er þinn betri helmingur og
hvernig kynntust þið?
„Hún heitir Hlín Jensdóttir og er
frá Neskaupstað. Við kynntumst í
Geilo í Noregi fyrir um ári. Hún
var að vinna á veitingahúsi og var
Kristinn Björnsson kominn í hóp bestu svigkappa heims eftir áralanga baráttu, blóð, svita og tár:
i r* .................... _........
m
I r) rj- J r

JÐ J,
Símamynd Reuter
alltaf gaman að hafa tekist ætlunar-
verk sitt.“
Alls staðar vel tekið
- Hvernig hefur þér verió tekið, er
mikill rígur eóa stjörnustœlar hjá
köppum á boró við Stangassingar eóa
Tomba?
„Það fer eftir hverjum og einum.
Tomba er mjög sérstakur og nýtur
sín best í sviðsljósinu. Hann er alltaf
að gera eitthvað af sér. En menn eins
og t.d. Stangassinger og Jagge eru
ósköp venjulegir og svífa ekkert um
í öðrum heimi. Mér hefur alls staðar
verið vel tekið. Andrúmsloftið í
kringum mótin er yfirleitt mjög já-
kvætt og gott. Ég hef ekki fundið að
menn séu að vinna á móti hverjum
öðrum.“
- Nú hefurðu lengið búió í Noregi,
fyrst í Geilo og svo nú í Lillehammer,
og síöustu misserin œft meó finnska
landslióinu. Þarftu stöðugt að vera aó
minna á aó þú sért íslenskur?
„Já, ég hef þurft
þess. Ég
var að
lesa
það
í
norsku blöðunum
að þeir tala um mig sem norsk-ís-
lenskan. Ég er auðvitað ekkert sáttur
við það. Maður er alltaf íslendingur,
sama hvar maður býr. Fjölmiðlar
hafa svolítið verið að rugla þessu
saman, maður er að lesa alls konar
bull. Eitt sinn var sagt að ég hefði
búið í Noregi frá því ég var 8 ára!“
Vonandi verða vasarnir
ekki tómir
- Aó keppa í heimsbikarnum hlýtur
aö vera mjög strembiö. Er
þetta ekki mjög

þeir Tomba ogfélagar ríkir?
„Tomba er milljarðamæringur og í
sérflokki. Hann er mjög áberandi
maður og fær góða samninga út á
það. Annars hafa góðir skíðamenn
það þokkalega gott, eins og t.d. Norð-
mennirnir. Þeir eru að hala inn
nokkra tugi milljóna á ári. Maður
þarf að vera mjög góður til að ná
slíkum upphæðum. Það eru miklir
peningar í húfi fyrir þá bestu. Skíða-
heimurinn er stór, ekki síst hér í
Evrópu, í löndum eins og Sviss og
Austurríki, og fyrirtæki eru tilbúin
að styrkja skíðamenn með háum
fjárhæðum.“
- Ertu farinn aó sjá möguleika á aó
geta þénaó svolítið?
„Ég veit ekki hvað skal segja.
Maður hefur fengið eitthvað fyrir
2. sætið í heimsbikar tvisvar sinn-
um. Auðvitað væri gott að
geta safnað ein-
hverjum
auði
það var erfitt að
byrja aftur.“
- Þú hefur
kannski alveg
verió viö það aö
hœtta, pakka
saman og fara
heim til ís-
lands?
„Já, ég
hvernig í ósköpunum þetta á að vera
hægt. Ég er oft spurður hvaðan, hvað
bærinn minn heitir og allt það. Ég
vona að þetta komi íslandi á kortið."
Þolinmæðin gildir
- Talandi um bœinn þinn, Ólafs-
fjörö, hvaöa drauma átti
Kristinn Björns-
son sér þegar
hann
svo
vasamir
verði ekki
tómir þegar maður
hættir að keppa eða
lendir í meiðslum. Við skíða-
menn eigum okkur ekki neina líf-
eyrissjóði."
Litlu munaði að ég
hætti
- Hvaö er langt liöiö síö-
an þú settir þér þau
markmiö sem þú ert
aö ná um þessar
mundir?
„Undir-
meðvit-
undin
hef-
var lít-
ill gutti aö
renna sér í
brekkunum á
Ólafsfiröi?
„Ég veit ekki
hvort það voru
draumar en ég
vildi alltaf vera
bestur í öllu sem
ég gerði. Ég var
eiginlega bestur frá
þvi ég byrjaði á
skíðum, t.d. fyrst á
Andrésar andar-leik-
unum á Akureyri. Ætli
mig hafi ekki langað
líka í eitthvað nýtt og
meira, fá meiri keppni. Ég
hef líklega vitað það nokkuð
snemma að maður vildi ná langt.
Þetta virðist vera að rætast
núna. Lengri tíma tekur að ná
árangri hjá þessum litlu liðum
sem hafa ekki sömu aðstöðuna
og þeir stóm. Það eina sem
gildir er þolinmæðin."
ungu krakkana þegar áhuginn vex.
Sjálft skíðasambandið ætti að geta
farið að byggja eitthvað upp í kring-
um landsliðið og gera meira fyrir
unglingana þegar frá líður. Fjár-
magnið þarf auðvitað að vera til
staðar. Einnig þarf að auka menntun
skíðaþjálfaranna."
Strangur við sjálfan mig
- Ef viö víkjum aöeins að þér sjálf-
um. Hvernig myndir þú lýsa sjálfum
þér?
„Ég held að ég sé rólegur og
skynsamur, veit hvað ég vil. Ég
set mér alltaf takmörk sem ég
ætla að ná og er mjög
strangur við sjálf-
an mig hvað
það
varðar.
Ég geri miklar
kröfur til sjálfs
mín. Að eðlisfari er ég
tillitssamur og skynsamur, að
ég held.“
- Hvaö ertu aö hugsa í mótunum á
þessum mikla hraöa niöur brekkuna?
„Þegar maður er kominn af stað er
eins og maður falli í trans, sér ekkert
nema brautina fyrir framan sig og
eiginlega gleymir öllum þeim tækni-
atriðum sem hefur verið unnið með í
mörg ár. Þetta er krefjandi íþrótt og
maður getur ekki eingöngu verið að
hugsa um þetta. Æfingarnar og
reynslan verða bara aö skila sér.
Þetta er gífurleg barátta og maður
reynir að gera sitt besta. Ég er auð-
vitað ekki ánægður ef ég dett úr
brautinni. Hugsunin gengur alltaf út
á það að komast niður. Þó maður
detti í einhverjum mótum þá koma
mót inni á milli sem skipta sköpum.
Ég held að þetta sé mikill styrkleiki.
Menn voru furðu lostnir í Sviss að ég
skyldi ná aftur öðru sæti eftir árang-
urinn í Park City.
Ég held að ég nái góðri
einbeitingu og
ber ekki
einnig skiðakennari. Ég var reynd-
ar búinn að hitta hana í Austurríki
fyrir nokkrum árum og vissi hver
hún var. Við höfum ekki sett upp
hringana enn þá, það er nægur tími
til þess.“
- Komast einhver önnur áhuga-
mál aó hjá þér en skíðin?
„Eiginlega ekki, það er lítill tími
til annars. Annars er maður
iþróttafrík, ég hef gaman af flestum
íþróttum, ekki síst fótbolta. Ég hef
gaman af því að spila fótbolta sjálf-
ur. Ég fylgist að sjálfsögðu vel með
gengi Leifturs heima á íslandi enda
náði ég tvisvar að sitja á bekknum
hjá þeim. Ætli ég hafi ekki komið
einu sinni inn á i 15 mínútur þegar
þeir voru í 2. deild fyrir mörgum
árum!“
Skíðaþjálfun kitlar
- Nú ertu aö veróa 26
ára. Hvað teluróu aó
þú eigir mörg
ár eftir í
skíöa-
bransanum
mióaö viö eðlilegar
aðstœður?
„Ég ætla rétt að vona að ég
eigi a.m.k. fimm ár eftir. Þau geta
vel orðið fleiri ef maður heldur sér
ungum og í góðu formi. Meðalaldur
þeirra bestu er alltaf að hækka,
þessir „kallar“ eins og Stangassin-
ger og Tomba eru allir um eða yfir
þritugt."
- Ertu eitthvaö farinn aö spá í
hvaö tekur við aö loknum skíóaferl-
inum?
„Ég hefði áhuga á að fara í skóla
og læra eins mikið og ég get. Ann-
ars er þetta allt óákveðið. Ég hef
áhuga á mjög mörgu og gæti hugs-
að mér allt. Það kitlar mig auðvitað
að fara út í skíðaþjálfun."
- Sérðu fyrir þér að þú eigir eftir
aó snúa heim til Ólafsfjaröar á ný
eða setjast að erlendis?
„Tíminn verður að leiða það í
ljós. Ég efast þó um að ég
eigi eftir að flytja
heim á Ólafs-
fjörð. Vel
gæti komið til greina að setjast ein-
hvers staðar að erlendis. Maður er
opinn fyrir öllu. Okkur líður vel í
Noregi, tölum málið, og því aldrei
að vita hvað gerist.“
Vonandi rátt að byrja
- Nafn þitt var mikiö í umrœö-
unni áöur en kom aö kjöri íþrótta-
manns ársins á nýliönu ári. Varöstu
fyrir vonbrigóum með aö vera ekki
kjörinn?
„Nei, alls ekki. Ég átti ekki von á
því að verða kjörinn, var sáttur við
mitt. Maður heyrði einhverjar óá-
nægjuraddir á meðal skíðamanna.
Ég var ekkert að ergja mig á þessu.
Sá sem varð fyrir valinu átti það
áreiðanlega mjög vel skilið. Ég
vona líka að þetta sé rétt að byrja
hjá mér þannig að ég eigi eitthvað
eftir.“
- Ólympíuleikarnir í Japan eru
fram undan. Hvaöa markmiö set-
uröu þér þar? Lofarðu gulli?
„Þegar svona vel gengur verður
maður að setja markmiðin hærra
og hærra. Þarna verða allir þeir
bestu og það yrði frábært að lenda
í hópi 10 fyrstu manna. Ef mér
tekst það verð ég mjög sáttur.
Ég veit að allt getur gerst,
sérstaklega á svona stórum
mótum. Úrslit geta orðið
óvænt og alltaf sá möguleiki
fyrir hendi að geta krækt sér í
verðlaun. Annars ætla ég ekki að
lofa neinu.“
Frábært ef...
það nú Ha-
í Kitsbuhel
stóra mótið í
ég búinn að
„Þegar maður er kominn af stað er eins og maður falli í trans, sér ekkert nema brautina fyrir framan sig og eigin-
lega gleymir öllum þeim tækniatriðum sem hefur verið unnið með í mörg ár,“ segir Kristinn m.a. í viðtalinu. Hér
er hann að keppa í heimsbikarnum í Kranjska Gora í Slóveníu í byrjun þessa mánaðar. Símamynd Reuter
- En fyrst er
hnenkamm-brautin
núna um helgina?
„Jú, jú. Þetta er
heimsbikamum og
hlakka til í langan tíma. Ég keppti
hérna í fyrra og það var feikileg
upplifun. Það yrði auðvitað frábært
ef vel tækist til núna.“
- Að lokum, Kristinn. Þjóöin verö-
ur án efa límd viö skjáinn á sunnu-
dag og mánudag þegar þú rennir
þér niður Hahnenkamm-brautina.
Hvernig viltu að hún hugsi til þín á
meöan?
„Ég vona bara að fólk verði já-
kvætt, geri sér ekki alltof miklar
vonir og njóti þess að horfa á
keppnina. Þetta er ný staða fyrir
manni. Markmiðið er að ná stöðug-
leika á toppnum. Þetta er nýtt mót
sem gefur nýja möguleika."
-bjb

Norskir blaðamenn vita ekki hvað skal segja um Kristin Björnsson:
Undrið frá sögueyjunni
DVOsló:________________________________________
Norskir blaðamenn byrjuðu á að kalla Kristin
Bjömsson undrið frá sögueyjunni. Það var þegar
hann skaust upp á stjörnuhimininn í haust með
glæsilegri frammistöðu í Park City. „Byrjenda-
heppni,“ var undirtónninn í frásögnunum ásamt von
um að hann gæti talist norskur.
Nú hefur Kristinn leikið sama leikinn aftur og þá
er ekki lengur spurningin um hver hann sé þessi nýi
skíðamaður - né heldur hverra? Kannski er hann
norskur og ekki svo hættulegur? Eða er hann finnsk-
ur? Það er verst af öllu. Aftenposten hefur upplýst að
Kristinn hafi í sumar æft með finnska landsliðinu í
Austurríki, þótt hann sé heimilisfastur í Lille-
hammer. Og í vetur er hann enn í slagtogi við Finn-
ana.
í Noregi er það kallað að „stökkva á eftir Virkola"
ef menn eiga að gera eitthvað ómögulegt - slík ógn
stendur Norðmönnum af finnskum skíðamönnum. Og
svo leggur hann Kristinn, sem er nærri norskur, lag
sitt við Finna. Ja, svei. Og það nú þegar Norðmenn
þurfa sem mest á hjálp að halda í snjónum. Björn
Dæhlie er eiginlega sá eini sem hefur haldið merki
Noregs á lofti það sem af er vetri.
Skíðastrákur á vogskorinni strönd
Það var Aftenposten sem gaf Kristni viðurnefnið
undrið frá sögueyjunni. Blaðið þóttist þess fullvisst
að Kristinn væri fremstur allra skíðamanna í íslands-
sögunni. Hann hefði byrjað að renna sér á skíðum
ijögurra ára gamall á „vogskorinni norðurströnd
sögueyjarinnar", eins og blaðið orðar það. Eftir þaö
fór hann til Noregs.
Þótt verulegur alþjóðlegur bragur sé yfir ferli
Kristins sleit hann unglingsskíðum sínum í Noregi.
Hann flutti til Noregs árið 1990 og lærði við skíðafjöl-
brautaskólann í Geilo í fjögur ár. Norðmenn geta því
að minnsta kosti gert kröfu í hluta kappans. Kannski
bara að deila honum með íslendingum?
Verdens Gang gengur svo langt að kalla hann
„norskan" innan gæsalappa og í viðtali við blaðið
segir Kristinn að sér „líði eins og heima“ í Noregi.
Blaðið spáh* Kristni verðlaunum á komandi ólympíu-
leikum og er upp með sér af honum.
Strikaður út
NTB-fréttastofan norska hefm- líka átt viðtal við
Kristin og úrskurðaði í fréttaskeyti að hann væri ís-
lendingur. Arbeiderblaðið notaði skeytið en strikaði
allt um Kristin út. Blaðið er aö jafnaði súrara en aðr-
Norskir fjölmiðlar hamast við að eigna sér hlut í vel-
gengni í skíðabrekkunum. Hér er hann í afslöppun
við kertaljós að ioknum æfingum í Kitsbuhel sl.
miðvikudag. DV-mynd Calle Törnstrom
ir norskir fjölmiðlar þegar íslendingar eiga í hlut.
Frá íslandi hefur ekkert gott komið og kemur ekki.
Það er raunar eftirtektarvert hve norsk blöð eru
upptekin af hverrar þjóðar Kristinn sé. I sænskum
blöðum er hann íslenskt nafn í íþróttafréttunum og
það sama gildir um sænsku blöðin í Finnlandi.
I Noregi er Kristinn hins vegar vandamál sem
blaðamenn vita ekki alveg hvemig á að umgangast.
Er hann góður eða bara svona heppinn? Ja, það er
ekki svo mikilvæg spuming hjá stóru spurningunni:
Er hann norskur?
-GK