Dagblaðið Vísir - DV - 26.09.1998, Blaðsíða 15

LAUGARDAGUR 26. SEPTEMBER 1998
15
n—Tfiní I J I
« a fi

nema þessa álfa sem ættu að
vera heima hjá sér á álagstím-
um,“ sagði ég. „Þessi söfnuður
ætti að flytja sig milli staða
snemma á sunnudagsmorgnum.
Þá mega þeir hafa sína henti-
semi í friði fyrir mér.“
Gagnslitlar
rámeggingar
Við komumst á áfangastað
þrátt fyrir sumarbústaða- og
hestakerrur, rútur, trukka og
traktora. Ráðleggingar mínar til
annarra á leiðinni flýttu ekki for
en ég fékk útrás við að segja
þeim til syndanna, kenna þeim
að keyra í huganum og með ber-
um orðum og kenna þeim um
allan hægaganginn. Ég þrnfti að
flýta mér og miðað viö þær að-
stæður voru vegimir morandi í
idjótum. Það heyrði bamið þótt
skilningurinn væri ekki beinn á
merkingu orðsins.
w
Oþarfa óðagot
Á heimleiðinni daginn eftir lá
mér ekkert á. Þá dólað ég í átt að
bænum, naut góða veðursins og
spjallaði við konuna um allt
milli himins og jarðar. Ég skildi
ekki óðagotið í þeim bílstjómm
sem þeystu fram úr, jafnvel þótt
vart væri pláss til að skjóta bíl
inn í röðina. Ég nefndi þetta við
konuna og sagði þetta ljótu hálf-
vitana sem legðu bæði sig og
aðra vegfarendur í stórhættu.
„Hvar er lögreglan nú?“ sagði ég
þegar bill skaust fram úr og
þrengdi sér inn fyrir framan
mig. Ég sá ekki betur en maður-
inn sendi mér putta. Að minnsta
kosti pataði hann ákaflega og
virtist hrópa og horfa á mig eins
og ég kæmist ekkert úr sponm-
um. Ég sem var bara í röðinni.
Kónan horfði undirfurðulega á
mig þegar ég kvartaði undan
þessum manni. Hún sagði samt
ekki neitt.
„Erum við idjót, pabbi,“
spurði stúlkan aftur í, „af því að
við forum of hægt? Erum við fyr-
Mér lá á austur yfir fjall. Til
stóð að hitta skemmtilegt fólk og
ég var orðinn of seinn. Umferðin
var þimg eins og verða viil á
fostudagskvöldum. Þá er eins og
allir séu á sömu leið. Sumarbú-
staðafólk í löngrnn bunum með
hlaðna bíla. Auðþekkjanlegir
eru þeir sem eru að koma sér
upp bústöðum. Þeir eru með
kerru í eftirdragi. Þar getur að
líta spýtur og jám, klósett og rot-
þrær. Allt er þetta bvmdið saman
í þeirri von að það hangi á
kerrunni. Hún er útskeif af
þunganum svo hjólbarðarnir
slitna aðeins öðrum megin.
Hjólabúnaðurinn minnir helst á
gamla skóda, bumbuskóda sem
kallaðir voru. Þeir voru ýmist
innskeiflr eöa útskeifir, allt eftir
fjölskyldustærð og þunga ein-
staklinganna um borð.
Kerrumenning
Þessir menn þvældust fyrir
mér. Það gerðu líka aðrir menn
með kerrur. Hestamenn eru á
stöðugu flandri milli héraða.
Þótt jepparnir þeirra stækki
stöðugt gera kerrumar það líka.
Heshmum fjölgar og kerrurnar
þyngjast. BUarnir eru því ekki
búnir til hraðaksturs enda var-
hugavert að aka hratt með
skepnur í eftirdragi.
Ég lét samferðamenn mina í
umferðinni fara í skapið á mér.
Það er ekki skynsamlegt en
mannlegt. Þvi talaði ég til þeirra
og sendi þeim óprenthæfar at-
hugasemdir. Akstursmáti þeirra
skánaði ekkert við það. Þetta
voru áfram sömu sleðamir. Um-
ferð á móti var mikil svo ég
komst ekki fram úr.
Skýring á útlendu orði
Bílstjórar á stónun flutninga-
drekum þvældust og fyrir sem
og rútur af ýmsum gerðum.
Allt var þetta fólk að vanda sig
í umferðinni og ók því undir
leyfðum hámarkshraða. Þegar
mest gekk á í analýsu minni á
aksturslagi samborgaranna
spurði dóttir okkar hjóna í sak-
leysi sínu úr aftursætinu:
„Pabbi, hvað þýðir idjót?“ Kon-
an mín varð fyrri til og svaraði
spurningu barnsins aftur í.
„Þetta þýðir, elskan mín, að
það kann enginn að keyra
nema hann pabbi þinn.“ Ég
kaus að svara ekki athuga-
semdinni.
Bamið lét sér skýringuna vel
líka enda vant að treysta foður
sínum. Stúlkan fékk ekki ná-
kvæma orðabókarskýringu á
þessu útlenda orði en fékk það
þó á tilfinninguna að pabbi
væri bestur hversu mikið sem
hann ólmaðist undir stýri,
hreytti ónotum í gamla kalla
með hatt sem ættu að halda sig
heima eða láta keyra sig. Kon-
an var ekki jafn viss um ágæti
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
þessa sama manns í þessum
ham. „Við hefðum bara átt að
leggja aðeins fyrr af stað,“
sagði hún. „Þú veist það alveg
jafn vel og allir aðrir hve um-
ferðin er þung á þessum tíma.
Róaðu þig bara niður svo blóð-
þrýstingurinn fari ekki upp úr
öllu valdi. Við komumst ekki
fyrr á áfangastað þótt þú látir
svona.“
Trauðla til fyrirmyndar
Um leið sá ég færi á að komast
fram úr manni sem var að flytja
búslóðina austur í sveit, skipti
niður og þeytti vélinni upp um
ófáa snúninga. „Sjáðu þennan,"
sagði ég. „Það væri heiðarlegra
að hann væri á traktor. Þá er
hægt að grípa til ráðstafana í
tíma.“ „Ég minnist þess ekki að
þú sért mjög hlýlegur í garð
traktora ef þeir verða á vegi þín-
um,“ sagði konan hæglega. „Það
þurfa fleiri að komast leiðar
sinnar en við.“ „Geta þessir
stúdentar ekki farið sjóleiðina,"
sagði ég, vitandi þó af hafnleysu
suðurstrandarinnar.
„Ég hélt að þú hefðir þroskast
með aldrinum," sagði konan og
reyndi að höfða til míns betri
manns. „Manstu til dæmis þegar
þú eltir konuna, sem svínaði á
þér, alveg heim að bílskúrsdyr-
rnn í Garðabænum? Viltu að
börnin læri þessa hegðun? Ég
veit ekki betur en þú ítrekir það
stöðugt að þau gæti að sér í um-
ferðinni. Það verður tæpast sagt
að þú sért til fyrirmyndar."
„Það þarf að kenna þessu fðlki
að keyra,“ sagði ég. „Þú verður
varla fenginn til þess,“ sagði
konan mn leið og hún hvatti mig
til þess að halda mig í röðinni.
„Þú græðir ekkert á þessu óða-
goti annað en stress. Reyndu
heldur að njóta þess sem fyrir
ber á leiðinni." „Ég sé ekkert
ir þessum manni?“ „Getur þú
ekki svarað barninu?" spurði ég
konuna. „Vilt þú ekki gera það
sjálfur, góði minn,“ sagði hún.
„Þú virtist htifa skilgreiningam-
ar á umferðinni alveg á hreinu í
gær.“
Myndavél á staur
Ég hafði enn ekki fúndið skyn-
samlegt svar þegar inn í borgina
kom. „Ætlarðu yfir á rauðu?“ hróp-
aði konan þegar kom að stórum
gatnamótum. „Var ekki gult?“
spurði ég. „Það þarf að hreinsa
gatnamótin." „Sástu ekki mynda-
vélina á staumum?" spurði konan.
„Nú fáum við heimsenda mynd og
sekt.“ „Verð ég með á myndinni?“
spurði bamið í sakleysi sínu og
skildi ekki spennuna sem skyndi-
lega hafði myndast milli foreldr-
anna. „Hvað em þeir að troöa þess-
um myndavélum út og suður,"
hreytti ég út úr mér. Borgarinn fær
hvergi að vera í friði fyrir stóra
bróður."
Lögreglan, Umferðarráð, gatna-
málastjóri og dómsmálaráðuneytið
í heild fengu sinn skammt í nýrri
greiningu minni á umferðarmálum
þessarar þjóðar. Þar var allt á
sömu bókina lært. Konan kaus að
ræða þetta ekki frekar en bamið í
aftursætinu spurði í einlægni sinni
og upplýsingaþörf mn þessar meg-
instofnanir samfélagins: „Pabbi,
eru það idjót líka?“