Dagblaðið Vísir - DV - 26.09.1998, Side 22

LAUGARDAGUR 26. SEPTEMBER 1998 JLlV
22 sérstæð sakamál
Ráðríki
Andrea Schuler hafði gert sér
ákveðnar hugmyndir um hvernig
lífi hún vildi lifa. Hún bjó á eyjunni
Rúgen í Eystrasalti og var bam
hjóna sem höfðu skilið. Öryggi og
festa var það sem hún þráði öllu
frekar.
„Ég ætla ekki að eiga gaur sem
dregur mig frá einu disktótekinu til
annars. Ég vil eiga traustan mann
sem getur haft reglu á hlutunum,"
sagði hún eitt sinn viö vinkonu
sína.
Þar kom að hún taldi sig hafa
fundið þennan mann. Það var Klaus
Nadler, fjörutíu og þriggja ára
sterkvaxinn verkamaður.
Aldursmunurinn var næstum því
tuttugu ár. í augum sumra var hann
heldur aumkunarverður því hann
sat einn uppi með sex börn eftir að
kona hans fór frá honum.
Bömunum hafði hann komið til
systur sinnar, en sjálfur hafði hann
ábyrgst framfæri þeirra.
Áhyggjufull móðir
Andreu fannst Klaus
áhugaverður maður. Aðstæður
hans vöktu samúð hennar og hún
tók það sem tákn um ábyrgð og
festu að hann skyldi hafa tekið að
sér að tryggja uppeldi barna sinna
með þeim hætti sem hann hafði
gert.
Klaus fannst hann lukkunnar
pamfíll að hafa gengið í augun á
ungri og laglegri konu sem virtist
njóta þess að vera í návist hans. En
móðir Andreu fékk áhyggjur þegar
hún frétti að dóttir hennar væri
með sex bama fóður á þessum aldri,
en Andrea neitaði meö öllu að
hlusta á vamaðarorö móður sinnar.
„Hann er óvenjulega kærleiksríkur
maður," sagði hún. „Og það má ekki
ásaka hann. Konan hans var honum
ótrú. Ég er hrifin af honum og stolt
af honum af því hann svíkur ékki
bömin sín eins og móðir þeirra
gerði. Og fortíðarvandi hans á ekki
eftir að valda mér neinum
áhyggjum."
Klaus.
Tók að sér stjórnina
Strax í upphafi búskapar þeirra
tók Andrea stjóm mála í sínar
hendur. Hún taldi ömggast að hafa
sjálf töglin og hagldimar. Hún
ákvað hvernig innrétting
íbúðarinnar skyldi vera og hún
■Stjómaði útgjöldum heimilisins. Þá
ákvað hún að hafa það á eigin hendi
hvemig þau verðu frístundum
sínum.
„Hann gerði cillt sem hún sagði
honum,“ sagði vinkona Andreu
síðar. „Hann vildi ekki hætta á að
verða fyrir því að önnur kona færi
frá honum."
Andrea vildi líka ráða öllu þegar
að þvi kom að þau skyldu eignast
bam. „Nú ferðu til læknisins og
lætur skoða þig og ég fer til
kvensjúkdómalæknis. Ég vil að
bamið verði heilbrigt." Hann
hlýddi.
Rúmum níu mánuðum síöar kom
drengur í heiminn og honum var
gefið nafnið Tóbías. „Þetta veitir
sambúð okkar festu," sagði Andrea
við móður sína skömmu síðar.
„Komi eitthvað upp sem veldur
leiðindum minnir Tóbías okkur á
hvaða skyldum við höfum að
gegna.“
Kynlífsbann og hótanir
Árin liðu og allt gekk nokkum
veginn sinn vanagang. I raun var
Klaus hættur að. gera sér grein fyrir
því að hann var hættur að lifa eins
og einstaklingur. Á andlega sviðinu
var Andrea honum ofjarl og það
nýtti hún sér taumlaust. Gerði hann
ekki það sem hún skipaöi honum að
gera lagði hún allt kynlíf á hilluna.
Það þoldi Klaus nokkuð vel, en
verra þótti honum þegar hún fór að
beita annarri hótun þegar henni
þótti hann ekki fara að vilja hennar.
Þá sagðist hún yfirgefa hann og fór
brátt að hóta þessu í tíma og ótíma.
„Ég fer frá þér á staðnum ef þú gerir
ekki það sem þér er sagt.“
Og það var margt sem hún
krafðist af Klaus. Eftir að hafa orðið
að skipta um bleiur á Tóbíasi meðan
hann var ungbarn var honum gert
að annast öll innkaup, gera hreint,
þvo upp og sjá til þess að hrein föt
væru jafnan til reiðu á fjölskylduna.
Væri kveikt á sjónvarpinu var það
bara til þess að horfa á það sem
Andrea hafði áhuga fyrir. Og gerði
hann athugasemdir féllu hörð orð.
„Þú getur haldið ibúðinni. Ég tek
saman mínar föggur, flyt til vinkonu
minnar með Tóbías og kem ekki
aftur.“
Sívaxandi kvíði
Hótanimar dugðu Andreu til að
halda stjórn heimilislífsins í sinni
hendi. Klaus var henni undirgefinn
í einu sem öðru. Hann var orðinn
viljalaust tæki sem lét óttann ráða
flestum sínum gerðum. Hann
vaknaði kvíðinn á morgnana og
stundum kom það fyrir þegar hann
hafði verið tíu mínútur í vinnunni
að hann brá sér heim til að fullvissa
sig um að Andrea væri ekki farin
frá honum. Honum létti þegar hann
sá að hún var enn heima, en þegar
leið á daginn gerði óttinn aftur vart
við sig og þá skaust hann enn á ný
heim. „Er hún heima eða er hún
farin frá mér?“ var spuming sem
ásótti hann oftsinnis dag hvem.
Andrea gerði sér ekki grein fyrir
hugarástandi manns síns, enda
hafði hún ekki gert sér ljóst hvað
leitt hafði af kröfum hennar og
hótunum. í raun var hún að leika
sér að eldinum eins og í ljós átti eftir
að koma.
Krafðist kynmaka
Síðdegis laugardag einn sneri
Andrea sér að manni sínum og sagði
við hann að hún vildi að hann kæmi
í rúmið með sér. Þá höfðu þau hjón
ekki notið ásta í tvo mánuöi. Klaus
hafði ekki í hyggju aö leggjast gegn
óskum konu sinnar nú frekar en
endranær, og satt að segja gat hann
vel hugsað sér ástarleik eftir svona
langt hlé þótt áhugi hans á slíku
hefði farið dvínandi um alllangt
skeið.
Ástarleikurinn færði Klaus mikla
ánægju í þetta sinn, en fyrir Andreu
var hann upphaf endisins. Þegar
honum lauk sneri hún sér að honum
og sagði: „Það var nú það. Nú fer ég
frá þér.“ Kuldinn í rödd hennar var
mikill og eiginmaðurinn, sem hafði
fundið meiri hlýju og funa í
hjónabandinu nokkrum mínútum
áður en hann hafði fundið lengi,
vissi ekki hvemig hann ætti að taka
þessari óvæntu yfirlýsingu.
Um stund virti Klaus konu sína
fyrir sér. Svo var eins og allt það
sem hann hafði alið innra með sér í
mörg ár, öll kúgunin, óttinn og
kvíðinn, brytist fram.
Andrea og Tóbías.
Út í kirkjugarð
Nokkrum augnablikum síðar
missti Klaus stjóm á sér. Hann fann
á sig renna eins konar æði, eitthvað
sem hann gat ekki haft hemil á.
Þessi sterki máður rétti fram
handleggina, tók um háls konu
sinnar og herti að. Hún fór að
berjast um, en mátti sín einskis
gegn afli hans.
Óljóst er hve lengi hann hélt um
háls hennar, en þegar hann sleppti
takinu var hún öll. Um stund sat
hann ráðþrota í svefnherberginu
sem hafði skömmu áður veriö
vettvangur heits ástarleiks. Hvað
var til bragðs?
Er hann hafði hugsað sig um í
nokkrun tíma ákvað hann að leyna
því sem gerst hafði. Hann sótti
ábreiðu og vafði henni utan um
líkið. Er dimmt var orðið náði hann
í hjólbömr, lagði líkið í þær og hélt
af stað út í kirkjugarð. Þegar
þangað kom tók hann gröf, lagði
líkið í hana, lokaði gröfinni og hélt
heim.
Daginn eftir hringdi Klaus til
lögreglunnar og tilkynnti hvarf
konu sinnar. Hann sagði það síðast
hafa séð til hennar að hún hefði sest
upp í hvítan bíl hjá manni sem
hann hefði ekki borið kennsl á. Þau
hefðu síðan ekið burt saman.
Hvarf sjálfur
Enginn bar á það brigður að
Andrea hefði farið. Það hafði spurst
að hún hafði ítrekað hótað manni
sínum að fara frá honum.
Hún var tuttugu ámm yngri,
hann hafði fyrir sjö bömum að sjá
og var ekki beinlínis sá lífsglaði og
framtakssami maður sem ætla
mátti að ung kona kysi að hafa við
hliö sér. Var því nokkuð undarlegt
þótt eiginkonan hefði ákveðiö að
láta sig hverfa með ungum
elskhuga?
I rúman hálfan mánuö gætti
Klaus sonarins, en svo varð hann að
fara að vinna á ný því lengra leyfi
gat hann ekki fengið. Þá kom hann
drengnum í hendur systur Andreu.
Skömmu síðar hvarf Klaus
sporlaust.
Mánuðir liðu. Lögreglan gerði
það sem í hennar valdi stóð til að
finna hvíta bílinn og hina
ábyrgðarlausu móður, en auðvitaö
án árangurs. Óg foðurinn gat hún
hvergi fundið. En var það með öllu
óskiljanlegt að hann skyldi hafa
gengið frá öllum sinum
vandamálum? Fyrri kona hans
hafði skilið hann einan eftir með
sex börn, og nú haföi sú síðari farið
og hörnin sem hann bar
fjárhagslega ábyrgð á vora orðin
sjö.
Úvæntur endir
Dag einn var lögregla kvödd á
veitingahús í grannbænum
Stralsund vegna slagsmála sem þar
hafði komið til. Öllum þeim sem
þar vom var gert að leggja fram
persónuskilríki. Þá kom í ljós að
einn gestanna var Klaus Nadler.
Lögregluþjónamir gerðu sér enga
grein fyrir þvi að leit stóð yfir að
manninum, en Klaus hafði ekki
fyrr sýnt fram á hver hann var en
hann gerði játningu sína.
Hann var færður á
lögreglustöðina og þar skýrði hann
frá aðdraganda þess sem gerst
hafði á heimili hans
laugardagssíðdegið örlagaríka.
Frásögnin vakti nokkra furðu, en
þegar í ljós kom að líkið var þar
sem það var sagt vera velktist
enginn í vafa um að málið væri
upplýst.
Klaus var settur i varðhald og
þegar samantekt málsins var lokið
var honum tilkynnt að hann yrði
sóttur til saka fyrir manndráp.
Hann kom fyrir rétt í Stralsund
þar sem hann var dæmdur í sjö
ára fangelsi.
Tóbías litli var ættleiddur af
óviðkomandi fólki og elst nú upp
langt frá þeim stað þar sem
foreldrar hans bjuggu.
Kirkjugarðurinn.