Dagblaðið Vísir - DV - 26.09.1998, Blaðsíða 50

LAUGARDAGUR 26. SEPTEMBER 1998
* %riyndbönd
W.—-------
MYNDBANDA
GAGNRYNI
Mouse Hunt ****
Vaskir veiðimenn
Tveir bræður erfa gamalt hús, sem reynist
afar verðmætt. Þeir hugsa sér gott til glóðarinnar og ákveða að halda
uppboð á húsinu. Það eina sem stendur í vegi fyrir þeim er lítil húsa-
mús sem reynist í klókara lagi og verst veiðitilburðum þeirra flmlega
og þeir leggja þvi í sífellt stærri aðgerðir til að ná henni. Nathan Lane,
sem sló í gegn í Birdcage, leikur eldri bróðurinn af stakri prýði en Lee
Evans (Funny Bones, The Fifth Element) stelur þó senunni, enda hrein-
asti sniilingur í þessari gerð af líkamlegum, eiginlega trúðslegum gam-
anleik. Húmorinn í myndinni er af ýktri slapstick-gerð og sum atriðin
eru eins og klippt út úr Tomma og Jenna teiknimynd. Þar að auki sæk-
ir leikstjórinn kvikmyndatökustíl í þann skóla sem m.a. Jean-Pierre
Jeunet (Delicatessen, Alien Resurrection), Sam Raimi (Evil Dead) og að
nokkru leyti Coen-bræður aðhyllast þar sem nýstárleg sjónarhorn og
hreyfing myndavélar í vandlega undirbúnum atriðum skapa sjónræna
árás á skilningarvitin. Mouse Hunt er bráðfyndin mynd fyrir unga og
aldna (kannski ekki of aldna).
Útgefandi: ClC-myndbönd. Leikstjóri: Gore Verbinski. Aðalhlutverk:
Nathan Lane og Lee Evans. Bandarísk, 1997. Lengd: 94 mín. Öllum leyfð.
-PJ
Atomic Dog
Hvumpinn hvutti
Tík í eigu atómfjölskyldu í bandarískum smábæ
týnist en kemur svo hvolpafuil í leitimar. Faðirinn
er flækingshundur sem heldur til í yfirgefnu kjam-
orkuveri. Svo virðist sem geisiun frá kjamorkuver-
inu hafi gætt hann mikilli grimmd og miklum gáfúm
sem nýtist honum vel í baráttu hans við fjölskylduna en hann hefur ekki
í hyggju að láta þeim hvolpana eftir. Kápan gefur til kynna vel geggjaða
hryllingsmynd með húmor fyrir sjálfri sér og fjarstæðukenndum sögu-
þræði. Svo er hins vegar ekki, eins og reyndar má ráða af stimpli kvik-
myndaeftirlitsins, sem bannar hana innan 12 ára. Hryllingurinn er svo
meinlaus að það er varla hægt að kalla myndina hryllingsmynd. Öll sam-
skipti fjölskyldunnar eru eins og í einhverri Life Goes On sápu og m.a.s.
hundspottið dettur oní þá gryfju. Útkoman er einhvers konar meinleysis-
leg blanda af Lassie Come Home og Cujo. Þetta kristallast í kostulegu at-
riði þar sem rakkinn á greinilega að vera grimmdarlegur og fitjar vel upp
á trýnið. Ógurlegt urr heyrist en á meðan diilar hann rófunni vinalega.
Útgefandi: ClC-myndbönd. Leikstjóri: Brian Trenchard-Smith. Aðalhlutverk:
Daniel Hugh Kelly, Isabella Hofmann, Cindy Pickett, Micah Gardener og Katie
Stuart. Bandarísk, 1997. Lengd: 83 mín. Bönnuð innan 12 ára. -PJ
Negli þig næst og Gas i
Norðlenskur húmor
Fyrri mynd spólunnar nefnist Negli þig næst og fjall-
ar um kvennabósann Vidda (Hafþór Jónsson) sem er
sakaður um að vera valdur að dauða einnar af f]öl-
mörgum hjásvæfum sínum. Ég sé nú ekki í fljótu
bragði hvaða erindi myndin hefur á myndbandamark-
aðinn og það nú nokkru eftir gerð hennar. Hún er við-
vaningsleg að flestu leyti og samtöl jafnvel illgreinanleg. Þó eru nokkrir
ágætir fimm aura brandarar í myndinni sem missa þó stundum marks. Svip-
aða brandara má einnig finna í seinni myndinni Gas sem er miklu fagmann-
legri að allri gerð. Hún fjallar um tvo bensínstarfsmenn (Oddur Bjarni Þor-
kelsson og Krisfján Kristjánsson) síðasta daginn fyrir mögulegan heimsendi.
Strákamir eru ágætis týpur og samleikur þeirra á milli finn (þótt samræð-
ur þeirra séu nú misjafnlega áhugaverðar/fyndnar). Furðufuglasafnið sem á
leið um bensínstöðina er aftur á móti lítt spennandi og flækjan þeirra á milli
misheppnuð. Raunsærra yfirbragð með áherslu á bensíndrengina grunar
mig að hefði gefið betri raun. Það er engu að síður gleðiefni að menn skuli
vera að búa til myndir vítt og breitt og ef Filmumenn halda áfram að bæta
sig með næstu mynd er full ástæða til að bíða spenntur.
Útgefandi: Háskólabíó. Leikstjóri: Sævar Guðmundsson. Aðalhlutverk:
Kristján Kristjánsson, Oddur Bjarni Þorkelsson og Hafþór Jónsson. ís-
lensk, 1997. Lengd: 88 mín. Öllum leyfð. -bæn
Justine - A Midsummer Nights Dream 0 |í%
i
Vonlaus tálsýn
Justine tilheyrir kvikmyndategund sem getur
hreinlega ekki gefið af sér góðar kvikmyndir.
Ástæðan er einfaldlega sú að myndin getur aldrei
sýnt það sem áhorfendur hennar sækjast eftir. Hún
tilheyrir þeim hópi kvikmynda sem áhorfendur
Sýnar þekkja undir heitinu „erótík“ sem þær eiga
þó lítið skylt við. Þetta eru myndir sem koma í stað „alvöru" klám-
mynda á stöðum þar sem slíkar kvikmyndir eru bannaðar. Þær eru jafn-
ódýrar í ffamleiðslu, jafnilla leiknar, handritin jafnléleg, o.s.frv. Þær
vantar aftur á móti klámið sem er hið eiginlega aödráttarafl þeirra. Þess
í staö sjást hálfberir líkamar annað slagið og áhorfendur neyðast til að
fylgjast með vonlausum persónum, i vonlausum samræðum, með von-
lausar sviðsetningar í bakgrunni. Leiðindin eru æpandi. Ekki ætla ég að
gerast hér talsmaður klámmynda, en þó er spuming hvort ekki væri
nær að banna þennan „viðbjóð".
Útgefandi: Myndform. Leikstjóri: David Cove. Aðalhlutverk: Daneen Boo-
ne, Timothy Dipri og Jennifer Behr. Bandarísk, 1997. Lengd: 90 mín.
Bönnuð innan 16 ára. -bæn
Blóð og brandarar
Splatter-myndir eru ekki fyrir
alla. Reyndar eru hryllingsmyndir
yfirleitt ekki fyrir alla, þótt flestir
geti þolað t.d. eina létta unglinga-
hrollvekju endrum og eins. Alvöru
splatter-myndir eru hins vegar
þannig að margir gefast upp löngu
áður en myndinni lýkur. Orðið
splatter gefur til kynna um hvað
þessi stefna snýst, þ.e. að sletta lík-
amsvessum um alla veggi (blóðslett-
ur, heilaslettur, innyfli o.s.frv.).
Áhorfendahópurinn er ekki mjög
stór og því sjaldnast miklir pening-
ar lagðir í þessar myndir, en það
þýðir ekki að brellurnar séu lélegar,
aðeins ódýrar. Eitt helsta einkenni
splatter-mynda er mikil notkun
förðunarbrellna. Yfirleitt eru þetta
ekki mjög alvöruþrungnar myndir
og oftast lögð áhersla á að koma
áhorfandanum til að hlæja jafnt
sem hræðast.
Undanfari splatter-myndanna
voru svokallaðar gore-myndir (skv.
orðabók þýðir gore hlaupið blóð eða
blóðlifrar), en H.G. Lewis er al-
mennt talinn hafa skapað þennan
stíl. Hann gerði sína fyrstu gore-
mynd, Blood Feast, árið 1963, og
næsta áratuginn nokkrar í viðbót.
1968 gerði George A. Romero Night
of the Living Dead, fyrstu myndina
í sinni alræmdu zombíu-trílógíu.
Með Romero fóru menn að tala um
splatter-myndir og hann var fremst-
ur í flokki splatter-leikstjóra á átt-
unda áratugnum, gerði þá m.a.
Dawn of the Dead (1978), númer tvö
í trílógíunni og þá sem þekktust er.
Þriðja myndin kom síðan 1985 og er
yfirleitt talin sú sísta í trílógíunni.
Splatterinn færði meiri hraða, has-
ar og húmor í myndimar, sem í
gore-stefnunni einkenndust af hæg-
látum sviðsetningum mannlegra
misþyrminga, en næsta kynslóð
splatter-leikstjóra átti eftir að fær-
ast enn lengra í þessa átt.
Blómaskeiðið
Níundi áratugurinn var sannkall-
að blómaskeið splatter-mynda og
litu mörg meistaraverk dagsins ljós
á þeim tíma, m.a. kynnti Sam Raimi
til sögunnar Evil Dead trílógíuna,
sem varð hinn nýi fánaberi splatter-
stefnunnar. Hann gerði nokkrar
stuttmyndir meðan hann var í há-
skóla, þ. á m. Within the Woods,
sem hann sýndi fjárfestum og fékk
50.000 dollara til að gera The Evil
Dead. Sam Raimi lagði alltaf mikla
áherslu á kómíska þáttinn í splatt-
emum og fór sá þáttur vaxandi með
hverri mynd í trílógíunni á kostnað
hryllingsins. Þriðja myndin gekk
svo langt í þessari þróun að hún get-
ur ekki talist splatter-mynd. Önnur
meistaraverk níunda áratugarins
voru m.a. Basket Case, Re-Ani-
mator, The Retum of the Living
Dead, Tetsuo og Bad Taste, sem
kynnti til sögunnar fánabera splatt-
ersins á tíunda áratugnum, Nýsjá-
lendinginn Peter Jackson, sem
sennilega er þekktastur meðal al-
mennings fyrir að hafa gert Heaven-
ly Creatures og The Frighteners.
Eins og áður sagði eru splatter-
myndir yfirleitt af ódýrari sortinni,
en stundum má sjá svolitinn splatt-
er i dýrari myndum. Alien-mynd-
imar vora undir miklum áhrifum
af splatter-stefnunni og em af sum-
Evil Dead.
Klassísk myndbönd F le-animator
L if eftir dauðan n
Herbert West er ungur snillingur
í læknisnámi sem finnur upp lyf
sem vekur dauða til lífsins. Upp-
vakningarnir reynast reyndar yfir-
leitt kolgeggjaðir sem fer fyrst að
verða vandamál þegar hann fer að
gera tilraunir á mönnum. Hann
dregur meðleigjanda sinn og kær-
ustu hans með sér í málið en allt fer
í háaloft þegar einn af zombíunum
drepur foður hennar. Eins og aliir
sem drepast i myndinni er hann
auðvitað sprautaður og gengur um
ffoðufellandi restina af myndinni.
Vondur krufningalæknir við há-
skólann kemst að leyndarmáli
þeirra og fær þá bráðsnjöllu hug-
mynd að stela lyfinu og nota það til
að búa til her zombía til að þjóna
sér.
Eiginlega skiptir söguþráðurinn
ekki miklu máli. Hann þjónar sínu
hlutverki og gefur leikstjóranum
tækifæri til að láta menn og zombí-
ur hlaupa um og slást. Hver splatt-
ersenan rekur aðra og stolt myndar-
innar er vondi læknirinn sem geng-
ur um með hausinn á fati eftir að
West heggur hann af með skóflu.
Re-Animator nær mjög vel að
dempa hryllinginn með góðum
gálgahúmor, verulega brengluðum
og biksvörtum, og nær að halda
dampi eftir svolítið rólega byrjun.
Eftir að fyrsta manneskjan er vakin
til lífsins heldur myndin uppi stans-
lausum splatter með svolitlu slap-
stick sem Sam Raimi átti eftir að
fullkomna í Evil Dead II. Lokaupp-
gjörið er mikil veisla og skartar
meðal annars uppvakningi sem fær
svo stóran skammt af lífgunarlyfinu
að þarmar hans brjótast út
úr líkamanum og kyrkja
næsta mann.
Það eru ekki merkilegir
leikarar sem fara með hlut-
verkin í þessari mynd, en
þeir fara furðu vel með þau
og ofleika hæfilega. Hroki og
þráhyggja snillingsins skín
alla myndina út úr Jeffrey
Combs í hlutverki West. Að-
stoðarmaður hans, sem er
hetja myndarinnar, er leik-
inn af Bmce Abbot, sem ger-
ir ekki miklar rósir og því
síður Barbara Crampton í
hlutverki kærustu hans. Ro-
bert Sampson leikur föður
hennar og fer lítið fyrir hon-
um í fyrstu en hann fer ham-
fomm sem zombía. Sá allra
skemmtilegasti er þó David
Gale í hlutverki vonda læknisins,
alveg yndislega pervertískur og
djöfúllegur.
Fæst í Vídeóhöllinni. Leikstjóri:
Stuart Gordon. Aðalhlutverk:
Bruce Abbot, Barbara Crampton,
David Gale, Robert Sampson og
Jeffrey Combs. Bandarísk, 1985.
Lengd: 80 mín.
Pétur Jónasson