Dagblaðið Vísir - DV - 28.03.2002, Blaðsíða 10

Dagblaðið Vísir - DV - 28.03.2002, Blaðsíða 10
10 Útgáfufélag Útgáfufélagiö DV ehf. Framkvæmdastjórí: Hjalti Jónsson Aöalritstjóri: Óii Björn Kárason Ritstjóri: Sigmundur Ernir Rúnarsson Aóstoóarrítstjóri: Jónas Haraldsson Fróttastjóri: Birgir Guömundsson Ritstjórn, skrifstofur, auglýsingar, smáauglýsingar, blaöaafgreiösla, áskrift: Þverholti 11,105 Rvík, sími: 550 5000 Fax: Auglýsingar: 550 5727 - Ritstjórn: 550 5020 - Aörar deildir: 550 5999 Græn númer: Auglýsingar: 800 5550. Áskrift: 800 5777 Ritstjórn: ritstjorn@dv.is - Auglýsingar: auglysingar@dv.is. - Dreifing: dreifing@dv.is Akureyri: Kaupvangsstræti 1, sími: 462 5000, fax: 462 5001 Setning og umbrot: Útgáfufélagiö DV ehf. Plótugerð og prentun: Árvakur hf. DV áskilur sér rétt til aö birta aðsent efni blaösins í stafrænu formi og í gagnabönkum án endurgjalds. DV greiöir ekki viömælendum fyrir viötöl við þá eöa fyrir myndbirtingar af þeim. Heiðarleiki sem eign Deyrfé, deyja frœndur, deyr sjálfur ið sama. En orðstír deyr aldregi hveim er sér góðan getur. Fátt er mikilvægara í viðskiptum en að trúnaður og traust ríki á milli manna, hvort heldur í einfóldum bifreiðaviðskipt- um eða flóknum viðskiptum með verðbréf og fyrirtæki. Skil- virkni viðskiptalífsins er undir þvi komin að heiðarleikinn sé látinn ráða ferðinni en mönnum refsað fyrir svik og pretti. Pétur Blöndal alþingismaður hefur bent á þá einföldu stað- reynd að heiðarleiki í viðskiptum sé ekki ósvipuð eign og hver önnur. Þannig er heiðarleikinn raunar ein helsta eign hvers manns - heiðarleiki og orðspor verða seint aðskilin hvort frá öðru. Af þessum sökum er það mikilvægt fyrir alla, og þá ekki síst þá sem stunda umfangsmikil viðskipti, að verja heiðarleik- ann - eignina - með öllum tiltækum ráðum. Fátt er verra fyr- ir einstaklinga en að heiðarleikinn sé dreginn í efa. Langtlestir sem stunda viðskipti á íslandi hafa haft heiðar- leikann, trúnaðinn og traustið að leiðarljósi. Margir eru harð- ir og á stundum ósvífnir, en fara ekki út fyrir mörk laga og reglna. Og þó margt fari miður er siðferði í íslensku viðskipta- lífi betra en víðast annars staðar. En þeir eru til sem fara á svig við lög og reglur, - þekkja ekki mörk hins siðlega og ósiðlega í viðskiptum. í hugum þeirra skiptir ekkert máli annað en græða eins mikla peninga á eins skömmum tíma og hægt er. Leiðin að ofsagróðanum skiptir ekki mestu heldur að markinu verði náð. Fátt er heil- agt í óseðjandi löngun eftir peningum. Því miður hefur það viðgengist of lengi og of oft hér á landi að þeir sem hafa annað en heiðarleikann að leiðarljósi hafi fengið aö stunda viðskipti óáreittir. Kennitöluflakkarar, sem stofna fyrirtæki líkt og aðrir skipta um sokka, hafa snúið á kerfið, komiö sér undan opinberum gjöldum og maka þannig krókinn. Útsmognir kauphéðnar gera samninga sem þeir fram- fylgja af geðþótta og telja sig í engu bundna ef það hentar ekki þeirra eigin hagsmunum. Heiðarlegir atvinnurekendur sitja uppi með sárt ennið á meðan sviksemin fær að halda áfram af- skiptalaust. Aldrei verður hægt að setja reglur sem tryggja að allir menn verði heiðarlegir - ekki frekar en hægt er að skylda fólk til að vera gott hvað við annað. En samfélagið getur sett sér ákveðn- ar siðareglur um hvernig taka skuli á þeim sem engar reglur virða. Og smátt og smátt munu þeir einangrast og möguleikar þeirra til að svíkja og pretta verða takmarkaðir. Loksins Seðlabankinn hefur loksins tekið þá ákvörðun að lækka vexti, en bankastjórn bankans ákvað síðastliðinn þriðjudag að lækka stýrivexti um 0,5%. Vaxtalækkun bankans er löngu tímabær. Allar forsendur hafa verið fyrir hendi um langan tíma að Seðlabankinn lækkaði vexti umtalsvert en stjórnendur bank- ans hafa þráast við. Langlundargeð viðskiptabankanna var löngu þrotið og því var það gleðilegt þegar Landsbankinn reið á vaðið fyrir nokkrum dögum og tilkynnti um vaxtalækkun. Aðrar fjármálastofnanir fylgdu í kjölfarið. Lækkun viðskipta- bankanna var táknræn aðgerð til að þrýsta á Seðlabankann. Vaxtalækkun Seðlabankans gefur tilefni til bjartsýni um framtíðina í íslenskum efnahagsmálum og ætti að öðru óbreyttu að efla fyrirtækjum kjark til fjárfestinga til framtíðar. Vonandi hefur bankinn ekki þráast of lengi við. Óli Björn Kárason "I ___________________________________________FIMMTUDAGUR 28. MARS 2002 DV Stjörnur á Manhattan Reynir Traustason ritstjórnarfulltrúi Laugardagspistill teaa Gesturinn sat á einum besta veit- ingastað Manhattan með þjón á hverjum fmgri og fyrir augum sér sá hann dollarana hrynja inn á Visareikninginn einn af öðrum. En um það var ekkert að fást. Aðalat- riðið var að njóta þess sem í boði var af matseðli sem var fleiri síður en ljóðabók. Félagi hans við borðið var öllu vanur enda hafði stórborg- in fóstrað hann um áratuga skeið. Hann hafði reyndar boðið félagan- um meö sér og ákveðið að bera kostnaðinn af því að skyggnast inn í heim þeirra ríku og frægu. Náttúran kallar Þar kom að náttúran kallaði og hann ákvað að hlýða kallinu þrátt fyrir mótmæli boröfélagans sem benti honum á að ekki væri til siðs að fara á salemi á slíkum veitinga- stað. „Þú átt að pissa áður en þú ferð að heiman," sagði hann. En frestun var ekki möguleg og hann skáskaut sér á milli hvít- klæddra þjónanna. Maðurinn var um það bil að leggja hönd á hurðar- hún þegar dymar opnuðust skyndi- lega og dýrð karlaklósettsins blasti viö. Þar var eitt og annað gullsleg- ið og á gólfum var marmari. Sal- emisþjónninn var einkennisklædd- ur frá hvirfli til ilja og hvítklæddur eins og kollegamir í salnum. Hann heilsaði gestinum innviröulega. Sá tók stefnuna á klósettskálarnar sem voru fjórar talsins. Eftir anda- taks umhugsun valdi hann skálina í fjærhominu. Þjónninn beið í hæfilegri fjarlægð með klút á hand- legg. Ekki var laust við að gestin- um gengi illa að pissa enda er slík athöfn þannig að hún kallar á sem mest einrúm. Loksins kom bunan og hann lauk sér af. Síðan lagði hann af stað að vask- inum með gullkrönunum. Svo sem fimmtíu sentímetrar voru frá út- réttri hönd að krana þegar sá hvít- klæddi skaust fram úr honum og hann stillti saman heitt og kalt svo hitastigið varð hárrétt. Vestfirðing- urinn á Manhattan varð agndofa. Slíkum klósettverði hafði hann aldrei kynnst þrátt fyrir að hafa upplifað ýmislegt á þeim vettvangi. Á sokkabandsámm sinum hafði hann þekkt klósettvörð á alkunn- um dansstað í Reykjavik sem tók afgreiðslugjald fyrir að taka áfengi til geymslu um miðjan dag og af- henda það sömu viðskiptavinum að kveldi. Sá hinn sami seldi einnig rakspíra og ýmislegt annað gegn gjaldi sem var víðsfjarri því að vera hóflegt. Þá mundi hann glöggt eftir gamalli konu í Rúmeníu sem seldi klósettpappír í smásölu af rúllu þar sem hver örk kostaði smáaura. Hann var nú að upplifa áður óþekktan klassa af þjónustu á salemi. Nýþveginn Hann hrökk upp af hugsunum sínum sem sprottnar voru af þeirri sælutiifmningu sem fylgir því að vera með hendur sínar á leiðinni undir bunu af volgu vatni. En þar sem hann teygði fram hendumar var sá hvítklæddi enn kominn og nú með gulllitan brúsa með dælu. Hann benti gestinum á að snúa hægri lófanum upp. Sá hlýddi um- yrðalaust og uppskar að launum ilmefni af sápukyni sem sprautað var í lófann. Svo hófst handþvottur- inn undir vökulu auga þjónsins sem beið með duluna á hendi sér. Eftir að hafa notið handþvottarins um stund ákvað hann að mál væri að linnti. Hann hristi hendumar tvisvar og svipaðist um eftir hand- þurrku. Þar sem hann hafði beint höfðinu fjórðung til hægri sá hann að þjónninn kom sem hvítur storm- sveipur með klútinn á milli handa sér. Hann réðst umsvifalaust á hendur gestsins og þurrkaði. Að því loknu greip hann fatabursta og hóf að dusta axlir gestsins. Þegar athöfninni var lokið svipti þjónninn upp hurðinni og hélt opnu. Nýþveginn og burstaður Is- lendingurinn var uppfullur af óör- yggi þess sem ekkert þarf að gera óstuddur. Hrifinn af fágaðri fram- komu salemisvarðarins lét hann hrifningu sína í ljós: „Þér hljótið að elska starf yðar,“ sagði hann á Ox- fordensku. Hann fékk svarið um hæl: „Nei, ekkert sérstaklega en ég er afskaplega hrifinn af þjórfé,“ svaraði hann. Hann leit í augu einkaþjónsins og greindi dollara- glampa. Gesturinn dró upp veski sitt. Honum gafst ekki ráðrúm til að meta þjónustuna á saleminu til verðs og í fáti rétti hann mannin- um 50 dollara seðil. „Góður mað- ur,“ sagði sá hvíti um leið og hann lokaöi dyrunum á milli þeirra. Stjarna lyftir hönd „Þetta er heimur hinna riku,“ hugsaði gesturinn stoltur og jafn- framt undrandi yfir því hvað hann væri að þvælast þama. Hann kink- aði lauslega kolli til heimsþekktrar kvikmyndastjömu sem sat ásamt kollegum við fjórða borð frá hans eigin. Hún vinkaði honum lauslega og hjartað sló hraðar í brjósti hans. Hvað gat verið merkilegra en að fá kvikmyndastjömu til að lyfta hönd fyrir sig persónulega. Ljómi heims- frægðarinnar endurvarpaðist á hann og allra augu í salnum hvíldu á Vestfirðingnum. Úr spumarsvip fólksins mátti lesa að hann hlyti að vera frægur maður sem dúkkað hefði upp í heimsborginni. Hann ákvað að gefa engin færi á spum- ingum sem kalla myndu á svör sem umsvifalaust gengisfelldu hann og gekk ákveðnum skrefum að borði sínu. Þegar hann var sestur sá hann út undan sér að við næstu borð var fólk að borða og sumir horfðu svo lítiö bar á í átt til hans. „Þetta er heimur hinna ríku,“ hugsaði gesturinn stoltur en jafnframt undrandi yfir því hvað hann væri að þvœlast þama. Hann kinkaði lauslega kolli til heims- þekktrar kvikmynda- stjömu. Hann brosti út í annað eins og hann hafði séð kvikmyndastjörnur af karlkyni gera en var annars svipbrigðalítill. Félagi hans var þögull við borð- ið. Hann var lítt uppnæmur fyrir heimsfrægu fólki og hjá honum var engin tilbreyting fólg- in í því að sitja í sal með slíkum. Þá var hann hálf- fúll yfir þeim skorti á manna- siðum sem ráku gestgjafa hans á salemið. „Hún heilsaði mér,“ sagði gesturinn til að vinna sig í álit hjá félaga sín- um. „Hver heils- aði þér?“ spurði hann og gesturinn benti á leikkonuna svo lítið bar á. „Regla tvö er að benda ekki á frægt fólk,“ hvæsti félag- inn en lét síðan í ljósi feiknarlega að- dáun á Vestfirðingn- um þegar hann gerði sér grein fyr- Sigrar og sorgir Eftir tímabil nokkurra vikna mót- lætis hefur Davíð Oddsson nú tilefrii til að brosa. Út í annað í það minnsta. Seðlabankinn tilkynnti á ársfundi sínum í vikunni um 0,5% lækkun stýrivaxta og viðbrögðin hafa ekki látið á sér standa. Ríkisstjómin hefur öll sem ein búið til fagnaðarbylgju eins og menn þekkja af íþróttakapp- leikjum. Stjómandi bylgjunnar hefur einmitt verið Davíð Oddsson sem tel- ur að kaflaskil séu nú orðin í efna- hagsmálum og tímabil enn frekari vaxtalækkana sé fram undan. Von- andi hefur hann rétt fyrir sér í því. Það er merkilegt hvemig sum þjóðfélagsfyrirbæri - eins og til dæm- is vaxtaákvörðun hjá Seðlabanka - hafa tilhneigingu til að safna í sig stöðuorku og tregðu. Seðlabankinn hefur tekið sjálfstæði sitt afar hátíð- lega og hegöar sér um margt að hætti erlendra seðlabanka. Spakvitrir menn í útlöndum hafa löngum haft á orði að enginn stjórnmálamaður sem raunverulega vill vaxtalækkun setji fram slíka kröfu gagnvart seðlabanka í heimalandi sínu. Það sé vísasta leið- in til að koma í veg fyrir vaxtalækk- un. Ekkert sé seðlabönkum fjær skapi en að fara að fyrirmælum stjórnmálamanna. Því þykja það póli- tisk heilræði, þar sem menn eru orðnir vanir sjálfstæðum seðlabönk- um, að biðja ekki um vaxtalækkun telji þeir hana nauðsynlega - nær væri að biðja um vaxtahækkun! Tregðan yfirunnin En tregðan sem fylgdi sjálfstæðis- stefnu Seðlabankans gaf sig fyrir rest. Vandi Birgis ísleifs Gunnars- sonar og félaga felst nú í því aö fá okkur til að trúa að vaxtalækkunin hafi í raun verið yfirveguð og frjáls ákvörðun sjálfstæðs seðlabanka - aö bankinn hafi ekki einungis verið að bregðast við pólitískum þrýstingi sem magnaðist upp í síðustu viku með því að viðskiptabanki í meiri- hlutaeigu ríkisins - Landsbankinn - lækkaði sina vexti. Var það Davíð, Landsbankinn eða Seðlabankinn sem var hinn fyrsti gerandi í þessu ferli? Meira að segja frambjóð- endumir sjálfir og fomstumennimir verða órólegir og þeir fara að hika í hrœðslu um að gera mistök. Það mun víst seint koma í ljós og á meðan vitum við ekki með vissu hversu mikið sjálfstæði Seðlabank- ans í rauninni er. En það breytir þó ekki því að hreyfing er komin á mál- ið, tregðulögmálið var yfirunnið og
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.