Dagblaðið - 05.10.1981, Blaðsíða 14

Dagblaðið - 05.10.1981, Blaðsíða 14
14 DAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 5. OKTÓBER 1981. Starfaði við bijvélavirkjun í Sómalíu í þrjá mánuði: Liföi á úlfaldakjöti, hrísgrjónum ogspaghetti, annað ekki fáanlegt — spjall við ÚlfÞ. Ragnarsson um reynslu hans í hjálparstarfi í Afríku. „Mig hafði alltaf langað að hjálpa bágstöddu fólki. Námskeið sem aug- lýst var á vegum Rauða krossins gaf mér tækifæri til þess. Þjálfunarnám- skeiðið var haldið í Munaðarnesi i vor og þá datt upp úr mér að ég væri lærður bifvélavirki. Skýrsla um þá sem sóttu námskeiðiö og voru taldir hæfir í störf erlendis var send út til al- þjóðastöðva Rauða krossins í Genf og þá kom í ljós að það vantaði til- finnanlega bifvélavirkja. Þýzkaland hefur útvegað bifvélavirkja en það hefur reynzt erfitt að finna þar menn sem eru enskumælandi en þarna úti er það enskan sem gildir, enda opin- bert mál Rauða krossins. Það varð úr að þeir báðu um mig. Ég fékk að vita um þetta á síðustu stundu, — aöeins viku áður en ég fór út þann 16. júní,” sagði Úlfur Þ. Ragnarsson í viðtali við Fólk-síðuna. Úlfur kom heim fyrir rúmri viku eftir þriggja mánaða hjálparstarf í Sómalíu. Hann, eins og Kristín Ing- ólfsdóttir hjúkrunarkona er við ræddum við fyrir stuttu, fór ferðina á vegum Rauða kross íslands. „Ég tók mér smáfrí eftir dvölina og fór til Möltu ásamt eiginkonu minni. Þaðer alveg nauðsynlegt að hvíla sig eftir svona starf,” segir Úlfur. Mikill skortur á öllum hlutum — Hvernig var að vinna við bif- vélavirkjun í landi eins og Sómalíu? „Mjög frumstætt,” svarar Úlfur. „Sómalía er eitt fátækasta land i heiminum og skortur mikill á öllum hlutum sem okkur finnast sjálf- sagðir. Það sem háði mér mest í starf- inu var algjör skortur á varahlutum og svo bensínskorturinn. Það er litill gjaldeyrisforði i landinu og skuldir við önnur ríki eru miklar. Það var þvi oft ekkert bensín að fá vikum saman,” segir hann ennfremur. „Sómalía er upphaflega hirðingja- land og er í raun ennþá. Þarna sá maður menn með miklar nauta- eða úlfaldahjarðir. Ef gott árferði er, t.d. ef rignir annað kastið, þá lifa hirð- ingjarnir jafnvel betur en borgar- búar. Fólkið býr i kofum, nokkurs konar strákofum, þó yfirleitt sé meira um að plastdúkar séu notaöir heldur en strá. Fjölskyldurnar eru mjög stórar, allt að 10 manna,” segir Úlfur. 40 þúsund í hverri flóttamannabúð „Þarna eru ennfremur stórar flóttamannabúðir og eru konur og börn yfirleitt 90% en mjög lítið af karlmönnum. 1 norðvesturhluta landsins þar sem ég var voru flótta- mannabúðir með allt að 40 þúsund íbúum hver. Þetta er skammt frá landamærum Eþíóphíu og mér er sagt að þar séu lagðir mjög miklir skattar á fólk. Matvælaskortur á þessum slóðum er ekki svo mikill. Flóttafólkið fær matarskammta og þeir hafa það stundum betra en al- menningur,” segir Úlfar um leið og við spyrjum hann nánar út í starfið. Hvaða bílar voru það sem þú varst að gera við? „Ég var verkstjóri á bílaverkstæði Rauða krossins, auk þess sem ég var kennari. Ég þurfti að byrja á þvi að hyggja reksturinn upp, búa til einfalt bókhald, gera vinnuskýrslu yfir þá sem mættu til vinnu og gera skrá yfir allar vörur. Ég var með sex Sómalíu- menn i vinnu og þurfti að kenna þeim. Vinnuaðstaðan var undir beru lofti og oft var vítishiti, rúmlega fjörutíu stig. Það þurfti að klára öll verk á stuttum tíma, gera við vatns- og tankbíla en þeir máttu ekki stoppa þar sem mikið var að gera. Þá þurfti ég að sjá um rafstöðvar fyr> flótta- mannabúðirnar. Bifreiðir á vegum hjálparstofnana Þessar bifreiðir voru allar á vegum hjálparstofnana Rauða krossins hinna ýmsu deilda Sameinuðu þjóð- anna og margra fleiri. Þeir innfæddu voru ekki á eigin bílum. Við unnum sem sagt fyrir alla þá sem ekki tóku fé fyrir sína vinnu. Þetta voru vörubílar sem óku matvælum og vistum og jeppar sem læknar og hjúkrunarfólk voru á.” — Hvernig fannst þér að koma í land sem þetta? „í rauninni kom mér það ekki mikið á óvart. Ég var búinn að fá mikinn undirbúning á námskeiðinu og hafði því gert mér grein fyrir hvernig ástandið yrði. Ég hélt eigin- lega að það væri verra. Ég hafði búizt við að þurfa að búa í tjaldi en svo var ekki. Við höfðum mjög gott húsnæði tilfinning að á meðan ég var að gera við stöðina biðu 40 þúsund þyrstir menn eftir að vatnið kæmist í gang og þegar það tókst hlupu allir að krönunum til að fá sér sopa. Hitt atvikið. Ég var tíður gestur á spítala fyrir munaðarlaus börn. Þar voru 15—20 börn og eitt þeirra, strákur 10—12 ára, var fatlaður og gat ekki gengið. Ég frétti að ef hann fengi hækjur þá gæti hann gengið. Auðvitað fékkst ekkert efni til að búa til hækjur svo ég stal gömlum sólstól og bjó til hækjur úr honum fyrir strákinn. Hann komst á fætur og það var mér mjög mikils virði. Auk þess er mér minnisstætt hvað ég kynntist þarna mörgu fólki, verks- tæðisstrákarnir mínir voru mér sannir vinir. Það var mjög gott að starfa með þeim og þeir komu oft til mín i kunningjaheimsóknir. Þá ELÍN ALBERTSDÓTTIR vera lengur? „Ætli ég hafi ekki verið búinn að fá nóg, einn mánuður í viðbót kannski en ekki lengur. Það var erfitt að kveðja þetta fólk sem maður á aldrei eftir aö sjá aftur. Strákarnir sem unnu með mér voru ungir, gátu verið synir mínir. Mér þótti orðið vænt um þá og ég held að þeim hafi þótt vænt um mig. Borða með öllum lófanum Siðavenjur þeirra voru þó mjög íllfur Þ. Ragnarsson tólbrúnn og hressilegur eftir hvtid a Möttu. „NauOsynlegt að taka sér hvtid eftir svona stmrf,"segir hann im og oft rafmagn og vatn, það var meira en aðrir gátu sagt,” sagði Úlf- ur ennfremur. — En maturinn? „Úff,” segir Úlfur þá. „Úlfalda- kjöt, spaghetti og hrísgrjón allan tim- ann. Fæðið var ekki beint heppilegt fyrir evrópskan maga enda var mag- inn orðinn talsvert slappur. Við fengum alltaf dagpeninga frá Rauða krossinum sem við gátum ráðstafað að eigin vild. Líklegast hefði meiru verið eytt í mat ef hann hefði fengizt. Þarna fékkst bara ekki neitt. Annars var ég heppinn að fá ekki neina sjúk- dóma. Ég fékk sprautur áður en ég fór út og er núna í þriggja vikna lyfjakúr við malaríu.” Bjó til hækjur fyrir fatlaðan dreng — Hvað er minnisstæðast eftir þessa þriggja mánaða dvöl? „Það eru tvö atvik sem eru mér sérstaklega kær,” svarar Úlfur. „Annað er þegar vatnslaust var í einum flóttamannabúöunum. Raf- stöðin bilaði og ég var beðinn að koma og líta á hana. Það var skritin þurfti ekki enskuna, það var nægjan- legur skilningur á milli okkar. Þarna voru líka margir yndislegir útlending- ar sem unnu hjá öðrum stofnunum og marga vildi ég hittaaftur.” Hefði ferðast ef hægt hefði verið — Hvað gaztu gert í frítíma þínum og kom ekki oft leiði yfir þig? „Það var nú ekki mikið hægt að gera nema leggjast í sólbað en þá héldu allir að maður væri vitlaus. Þeir höfðu aldrei fyrr séð neitt þvi likt. Þaö tók mikinn tíma að byggja starfið upp og það var að mestu gert í frítíma mínum. Auk þess var alltaf veriö að kalla á mann til að sinna ýmsu svo í rauninni var frítíminn sáralítill. Ég hefði líklega ferðazt meira ef hægt hefði verið að fá elds- neyti. Leiði kom oft yfir mig og fjöl- skyldumaður er einmana þrátt fyrir aö margt fólk sé i kringum hann. Sumir dagar voru góðir, aðrir ekki, en eftir á stendur það eftir sem var skemmtilegt,” segir Úlfur. Hann var þá spurður hvort hann hefði viljað ólíkar. Ég hef til dæmis aldrei fyrr séð mun á því að éta og að borða. Þarna voru ekki notuð hnífapör, heldur var maturinn borðaður með öllum lófanum. Þrifnaður var í lág- marki og það gæti kannski stafað af vatnsskorti. Sómalíumenn eru heit- trúaðir og hafa sinn föstumánuð. Þegar föstunni er lokið er haldin mikil átveizla sem stendur yfir í þrjá daga. Það er fátitt að hvítum manni sé boðið inn á heimili þeirra en mér var þó boðið inn á eitt heimilið og þá i átveizlu eftir föstuna,” sagði Úlfur. Hann var að lokum spurður um póstsamgöngur og hann svaraði: „Fyrstu sex vikurnar fékk ég engan póst. Póstleysið var erfitt. Maður átti von á að fá póst er hann kom einu sinni í viku en þegar ekkert bréf kom var maður mjög vonsvikinn þó það hljómi barnalega. En pósturinn skipti mann miklu máli,” sagði Úlfur Þ. Ragnarsson. Hann hverfur nú tíl fyrri starfa hjá Rannsóknastofnun byggingariðnaðarins. Úlfur er kvæntur Unni Karlsdóttur og eiga þau þrjú börn, 16 ára, 19 ára og 24ra ára. -ELA. Fleii'0 -• F0LK Styttra til Manhattan Ólafur Laufdal er eins og flestir vita að byggja nýtt „Hollywood” í Breiðholtínu. Nýja „Hollywoodið” á að vera afspyrnu flott og laða gesti að hvaðan sem þeir koma. En nú er kominn nýr staður, Manhattan, og segja menn að það setji svolítið strik í nýja staðinn hans Óla. Nú er nefni- lega styttra fyrir þá sem búa í Kópa- vogi og sunnan hans að fara til Man- hattan en Hollywood, hvort sem það er í Ármúlanum eða í Breiðholtinu. Það er því spurningin með nýja Hollywood, hvort Óli sé ekki að fara í samkeppni við sjálfan sig og svo auðvitað fleiri. Ásta R. stjómar, Amþrúður samstarfsmaður Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir var ekkert ýkja hrifin af því að vera kölluð samstarfsmaður í þættinum hans Sigmars, Á vettvangi. Hún var því ósköp fegin er hún fékk starf sem stjórnandi Miðvikudagssyrpunnar. Við megum líklegast óska Ástu til hamingju því i útvarpsdagskrá fyrir þessa viku sjáum við að hún er orðin stjórnandi þáttarins Á vettvangi (Að likindum í fríi Sigmars) og Arn- þrúður samstarfsmaður hennar. Já svona getur lífið breytzt á stuttum tíma. Ónýtu” matvœlin áhaugunum Vísir sá ástæðu til að heimsækja sorphaugana í síðustu viku og á föstudag birtist viðtal við Þórð Eyjólfsson verkstjóra. Meðal þess sem Þórður segir í viðtalinu er þetta: Þá þurfum við oft að grafa niður heila farmaaf ónýtum matvælum svo sem kartöfium, ávöxtum — svo og tómötum, en það þykir einhverra hluta vegna mikill fréttamatur nú- orðið, þegar ónýtum matvælum er hent.” Því má bæta við þetta að ekki vitumviðhvaða mat Þórður leggur á matvæli. Hitt er að aðrir en hann hafa rekizt á hauga af matvælum sem myndu flokkast undir góð matvæli í verzlununum. Það er heldur ekki fyrir ekki neitt sem lymskulegum mönnum sést bregða fyrir á haugun- um eftir að myrkva tekur á station- bílum sinum og kroppa upp allt ósöluhæfa kálið eða tómatana eða hvað það nú allt er. Einhverra hluta vegna hafa þeir mena vitað af þessum förmum — hvort sem þeir starfa á haugunum eða einhvers staðar annars staðar. Jón Oddur og Jón Bjarni koma um jólin Kvikmyndin um þá bræður Jón Odd og Jón Bjarna sem byggð er á samnefndri bók Guðrúnar Helga- dóttur, verður liklega tíl þess að vekja mesta athygli af nýjum kvik- myndum. Okkur er sagt að hún verði jóíamynd Háskólabíós. • Keypti bara fyrir hundrað krónur í einu Og svo var það konan sem var spurð að því hvort henni fyndist bensínið ekki vera orðið dýrt. „Nei,” sagði hún alvarleg á svip, „ég kaupi bara fyrir hundrað krónur í einu.”

x

Dagblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið
https://timarit.is/publication/260

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.