Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1922, Side 61

63
gegn um þau dreginn sterkur kaðall. Kaðallinn er hafður
slakur og auga bundið á hann fyrir miðjum sleða og
skefli í það fest. Pessi hin sömu nasaaugu eru einnig
notuð fyrir mjókaðal, er málmhringir eru festir á. f gegn-
um þá eru heyböndin dregin, er binda skal á sleðann.
Við notkun sleðans við heyflutning er heyið ekki bund-
ið í reipi, heldur er því tvíhlaðið á hann, líkt og þegar
verið er að bera í bólstur. Við þetta sparast að minsta
kosti einn maður auk reipasparnaðar og fl. Heppilegast
er að hafa sleðana tvo og hlaða þá á víxl, svo aldrei
stöðvist flutningur.
Pegar losa skal sleðann, er fljótgert að velta af honum
heyinu. En öllu heppilegra og Ijettvirkara væri að koma
sleðabólstrinum af í heilu lagi. Mætti það með því að
reka niður öflugan staur, slá kaðli, sem lagður væri á
sleðann tóman, yfir bólsturinn, festa hann í staurinn og
láta svo hestana draga sleðann undan heyinu.
Sleðann má nota bæði á túnum og útengi, jafnvel þar
sem fleytingsþýfi er. Hann er Ijettur í drætti (mun Ijett-
ari en sunnlensku heysleðarnir) og geta 2 hestar dregið
á honum á sljettvelli 500 kg. þrautalaust (auðvitað meira
ef undanhalt er).
Tel jeg stóran búhnykk fyrir bændur að afla sjer þessa
heyvinnutækis til notkunar, þar sem landi hagar svo til
að sýnilegt gagn geti að orðið.
Til úrflutnings á votheyi getur sleðinn líka oft komið
að góðu haldi.
í mars 1924.
Ingimar Óskarsson.