Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1934, Qupperneq 30

u
Sú tegund íielgjurta, sem einna mest er notuö í
þessu augnamiði er lúpínan. Af lúpínum eru til marg-
ar tegundir, bæði einærar og fölærar, þær eru yfir-
leitt stórvaxnar jurtir, sem geta á einu vaxtartímabili
náð mjög miklum vexti og senda rætur sínar djúpt í
jörð. Þær geta því safnað mjög miklu köfnunarefni
með aðstoð rótarbaktería og sótt steinefnanæringu
dýpra í jörð en flestar aði*ar jurtir og flutt hana til
yfirborðsins, eða upp í hið eiginlega gróðrarlag. Marg-
ar lúpínur eru harðgerðar og nægjusamar jurtir, sem
hiklaust ættu að geta vaxið hér. Lúpínur eru stundum
notaðar til fóðurs, en vegna þess, að þær innihalda
eiturefni (Lupanin, Lupinin, Lupinidin), sem geta
verið skaðleg búfénaði, eru þær tiltölulega lítið notað-
ar á þennan hátt, þó hefur nú nýlega Þjóðverjunum
Erwin Baur og R. von Sengbusch tekist að framleiða
nýja tegund af lúpínum (Sætlúpín), sem er því sem
næst laus við þessi eiturefni og gera Þjóðverjar sér
miklar vonir um hana sem fóðurjurt, en ennþá er ekki
fi*æ af þessari lúpínu fáanlegt utan Þýskalands.
Af þeim flokki belgjurta, sem ýmist eru notaðar til
grænfóðurs eða fræþroskunar, má sérstaklega nefna
ertur og flækjur. Af þessum tegundum eru vitanlega
til mesti fjöldi af breytilegum afbrigðum. Þessum teg-
undum er mjög oft sáð með komtegundum, höfrum
eða byggi. Korntegundirnar mynda þá stuðning og
festu fyrir gripþræði belgjurtanna, sem án slíks
stuðnings geta eigi vaxið uppréttar, en belgjurtirnar
sjá um öflun köfnunarefnisins. Þessi blendingsgróður
er svo ýmist notaður hálfþroskaður sem grænfóður,
eða látinn fullþroska fræ, er síðan er notað til fóðurs.
Undanfarin ár höfum við hér á landi ræktað all-
mikið af grænfóðri og því nær eingöngu hafra; þeir
hafa víða gefið ágæta uppskeru, en hafa að öðru leyti