Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1934, Qupperneq 35

37
að þær gætu komið til greina á mismunandi stigum
ræktunarinnar. Lúpinuraar gátu sérstaklega komið til
greina við undirbúningsræktun til þess að losa jarð-
veginn, bæta ásigkomulag hans og auðga hann af frjó-
efnum. Erturnar, flækjurnar og Serradelan eru ágæt-
ar grænfóðurjurtir t. d. meö höfrum, en hinar tegund-
irnar allar hentugar til ræktunar i varanlegu gras-
lendi.
Lúpínur voru reyndar 1981, voru til þess valdar
svonefndar gular lúpínur. Landið sem þeim var sáð
í, hafði verið brotið haustið áður úr flagmó, sæmi-
lega myldinn, dálítið leirblandinn moldarjarðvegur.
Lúpínurnar spíruðu dável en náðu annars mjög litlum
þroska, urðu aðeins 10—15 cm. háar. Við athugun á
rótum þeirra kom í ljós, að engin rótaræxli voru
mynduð. Nú væri i fljótu bragði hægt að draga þá á-
lyktun af þessari tilraun, að lúpínur gætu eigi þrifist
hér, en það vill svo vel til, að hægt er að sanna hið
gagnstæða.
Ræktúnarfélag Norðurlands hefur um langt skeið
ræktað lúpínur sem skrúðplöntu í trjáræktarstöð sinni.
Vaxa þær þar prýðilega, verða oft manniiæðarháar,
hafa djúpar og kröftugar rætur og vel þroskuð rótar-
æxli. Það er mjög algengt, að fólk, sem fær lúpínufræ
frá Ræktunarfélaginu og reynir að sá því, kvartar yf-
ir því, að lúpínurnar vaxi lítið og deyi fljótt út, en
reynslan er alveg gagnstæð þegar fengnar eru plönt-
ur, sem vitanlega á rót sína að rekja til þess, að þá
fylgja rótarbakteríurnar með. Þetta dæmi sýnir mjög
greinilega, hvernig lif og þroski belgjurtanna getur
oltið á næi’veru rótarbakteríanna. Eigi veit eg, hvern-
ig sá stofn af rótarbakteríum, er lifir á rótum lúpín-
anna, hefur borist í trjáræktarstöð Rf. Nl., en ekki er
ósennilegt, að þær hafi borist með innfluttum plöntum-