Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1934, Qupperneq 59

. I
61
íieynsía mín af þessari heyverkun er sú, að með
henni megi takast að gera prýðilegt vothey, en þó geri
eg ráð fyrir, að aðferðin muni eiga dálítið örðugt upp-
dráttar hér hjá okkur, fyrst um sinn, og skal ég nefna
það helsta, er því veldur.
1. Gryfjurnar þarf að fylla og fergja heyið á mjög
skömmum tíma — 1—2 dögum, en til þess að geta
komið því við, þarf meiri vinnukraft en völ er á yfir-
leitt á heimilum hér á landi, nema samvinna sé við-
höfð milli tveggja eða fleiri heimila. Þar sem grasið
er látið í gryfjuna á svo skömmum tíma, sígur það
mikið saman eftir að það hefur verið fergt. Fyrir
þessa aðferð henta því best grunnar gryfjur, ca. 2 m.
djúpar, sem eru hækkaðar upp með lausum flekum,
meðan látið er í gryfjuna. Þegar heyið er sigið niður
fyrir flekana, má taka þá burtu og nota þá á aðra
gryfju o. s. frv. Dýpri gryfjur en 2 m. geta þó vafa-
laust komið að notum við þessa heyverkun, en þá verð-
ur að láta í gryfjurnar í tveimur atrennum og fergja
í millitíð. Það er að vísu nokkur fyrirhöfn að taka
fargið burtu og láta það á aftur, en eins og getið hef-
ur verið áður, þá getur slíkt líka komið til greina við
venjulega votheysgerð með köldu aðferðinni.
2. Sýran, sem látin er í grasið er nokkuð dýr, kost-
ar um 60—70 aura i 100 kg., miðað við þurt hey, en
þessi tilkostnaður getur verið fyllilega réttmætur, ef
gera má ráð fyrir, að efnatap við þessa heyverkun
sé til muna minni en við aðrar þær heyverkunarað-
ferðir, sem við notum, enda ekki útilokað, að hann
geti lækkað til muna í framtíðinni.
3. Lakast er, að enn sem komið er, eru sýrur þær,
sem notaðar eru við þessa heyverkun, fluttar í því á-
sigkomulagi, að talsverðrar varúðar þarf að gæta við
varðveislu þeirra og notkun, þar til búið er að þynna