Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1941, Blaðsíða 56

58
og þar sem víða var skortur á húsdýraáburði, eru þess
dæmi, að menn notuðu eingöngu tilbúinn áburð í flag-
holtsflögin og jafnvel aðeins köfnunarefnisáburð, og
hefir það að vonum gefist illa.
Nú virðist mér flestir bændur farnir að skilja það, að
til þess að góður túngróður geti þrifist á landinu, brrf
það að vera vel þurt, en hve þétt þarf að grafa skurði í
land er erfitt að gefa ákveðnar tölur yfir. Víðast er það
lega landsins, halli og mishæðir, sem fara verður eftir,
en ekki ákveðið metramál. Hitt mun aftur vera mjög
umdeilt, hve langur tími þarf að líða frá þurkun mýr-
anna, þangað til þær eru teknar til vinslu, en það mun
augljóst, að heppilegt er að láta mýrarnar bíða nokkur
ár eftir að þær hafa verið ræstar fram, eða þar til að
gróðurinn í þeim hefir breyst úr mýrar- í valllendis-
gróður. Þess munu því miður mörg dæmi, að menn, sem
þurkuðu mýrarnar vel, tóku þær til ræktunar um leið og
þurkunin fór fram, og fengu svo í slétturnar elftingu og
annan votlendisgróður, er síðar varð erfitt að losna við
úr túnunum. Ég get vel skilið, að menn vildu fá lartdið
sem fyrst í rækt, þegar búið þar að kosta til að þurka það,
en þótt landið sé látið bíða óbrotið í nokkur ár eftir að
þ.tð er þurkað, er ekki allur skaði skeður. Framræslan fer
fljótt að gefa nokkuð í aðra hönd, því um leið og gróð-
urinn breytist, fá menn betra hey en áður af landinu eða
þá betri bithaga, og sumarhaga fyrir kýr vantar mjög
tilfinnanlega víða iiér við Eyjafjörð.
Forrækt eru margir farnir að viðhafa hér við túnrækt,
og gefst hún yfirleitt vel. Slétturnar verða betur unnar
og frjóefnaríkari, þegar búið er að bera húsdýraáburð í
flögin í fleiri ár. Aftur hefir arfinn orðið mörgum erf-
iður, og virðist fátt duga á móti honum, og ef mikil
brögð eru að arfa í sáðsléttu, verður að slá oft á fyrsta ári,
það oft, að arfinn nái aldrei verulegum þroska, þá nær
sáðgresið sér npp næsta ár.