Frjáls verslun - 01.02.1961, Blaðsíða 27

til að sýna honuin tilhlýðilega kurteisi sem gesti
hússius, enda láðist frænku ekki að minna hana á
það daglega. Auðvitað langaði hana mest til að
gefa lionum ærlegan kinnhest, hvert skipti sem
hann var að káfa á henni og jarma um, hvað hún
væri falleg og livað honum litist vel á hana. —
Hefði þetta nú verið maður með mönnum, en auð-
vitað var hann ekkert nema montið og penpíu-
hátturinn og talaði svo fínt bókmál, að maður
skildi hann varla. Hann byrjaði alltaf að biðja
hennar klukkan hálftvö stundvíslega:
„Kæra fröken Elsa, eftir Janga yfirvegun og sann-
prófun tilfinninga rninna hef ég ákveðið að biðja
yður að verða konan mín.“ — Hann hlaut að
hafa skrifað þetta niður og æft sig fyrir framan
spegilinn langalengi! Stundum kraup hann á kné
og stamaði og varð rauður í framan. Það var helzt,
Jægar líða tók á kvöldið, og þá var hann einna
verstur! Og það var alveg sama, hvað hún sagði,
því að náttúrlega aftók hún með öllu að giftast
honum, en hann bara lyfti augnabrúnunum upp á
ennið og horfði niður með nefinu á sér og sagði
yfirlætislega: „Eg læt mér Lil hugar koma, að þér
eigið cftir að skipta um skoðun, ungfrú Elsa.“
Hann var alveg óþolandi og auðvitað spreng-
hlægilcgur, bara ef ástandið hefði ekki verið svona
alvarlegt eins og það var. Hún hló og grét á víxl
og reyndi eftir beztu getu að móðga hann, svo að
hann hætti þessu, en það var blátt áfram ekki hægt
að losna við hann. Elísabet frænka hélt honum
Hka við cfnið, hún hafði heyrt þau tala saman um
þetta, þegar þau héldu að hún væri hvergi nærri.
— „Hún gefst bráðum upp, skuluð þér sjá,“ hafði
frænka sagt.“ Haldið bara áfram, ungi maður, og
látið ekkert á yður fá, þó að hún sé svolífið snak-
ill; þær eru það, þessar ungu stúlkur, þær vita ekki,
hvað þeinr sjálfum cr fyrir beztu.“
Hún gat hreint ekki þolað þetta lengur, lnin
hafði brotið heilann dag og nótt til að reyna að
finna einhverja leið út úr ógöngunum. í gær hafði
henni svo loksins dottið dálítið í hug, sem lnin
vonaði, að myndi koma að gagni. — Þannig var
mál með vexti, að Eðvarð þessi var alltaf að segja
af sér frægðarsögur um hetjudáðir, sem liann hefði
drýgt hér og þar í heiminum. Elísabet frænka var
mikill hetjudýrkandi, og hún sá í Eðvarð gamal-
dags riddara, vammlausan og óttalausan. Aftur á
móti hélt hún því blákalt fram, að Valdemar hlyti
að vera heigull, því að listamenn væru vfirleitt
ekki karlmcnn. Það var sannfæring hennar og
ómögulegt að fá hana ofan af því. — En nú hafði
Elsu dottið í hug ráð til að fá frænku sina til að
skipta um skoðun á lietjunni sinni. Sjálf var hún
viss um, að Eðvarð væri ekkert annað en venjuleg-
ur monthani, og að flcstar þessar hetjudáðir, sem
hann sagði frá á sinn kæruleysislega og yfirlætis-
fulla liátt, hefðu aðeins gerzt í ímyndun hans og
hvergi annars staðar. Að sanna það var ekki auð-
vclt, en gæti hún gert hann tortryggilegan í augum
frænkunnar, var mikið unnið, og einkum ef hún
gæti komið henni á þá skoðun um leið, að vinur
hennar Valdemar væri raunveruleg hetja. — Æ,
bara hann biði nú eftir henni ennþá!
Niðri í Hvalvík sat Valdemar og beið. Hann
var orðinn svolítið fúll, þegar hún kom, sem reyndar
var ekki nema von, en hún hljóp þá upp um háls-
inn á honum og gaf honum verulega góðan koss,
og þá fór fljótt að liækka á honum brúnin. Síðan
tók hún um axlirnar á honum, ýtti honum svo-
lítið frá sér og virti hann fyrir sér. Æ, hann var
svo fallegur og herðabreiður, nýja, bláa skyrtan
hans fór honum ákaflega vel, og dökkt, liðað hárið
féll niður yfir ennið öðrum megin. Þegar hún brosti
til hans, gat hann ekki að sér gert að brosa líka,
og þarmeð var biðin langa gleymd og fyrirgefin.
Hann þrýsti henni að sér og kyssti hana blítt á
augun.
„Elsku, passaðu augnhárin!“ hvíslaði hún. „Ég
var að enda við að sverta þau!“
Þau settust á stein í fjörunni og röbbuðu saman.
Valdemar var dálítið þungbúinn og dapur í bragði,
því að hann elskaði Elsu af öllu hjarta, en hafði
satt að segja litla von um, að þau næðu saman.
Það var þessi fjandans arfur, sem hún átti í vænd-
um, og svo kerlingin hún frænka hennar; hefði
hvorugt verið, myndu þau hafa getað gifzt strax
á morgun. Og auðvitað var vitlaust af honum, svona
fátækum, að vera að eltast við ríka stúlku, en Elsa
var svo yndisleg', og honum þótti svo vænt um
hana, að hann gat ekki slitið sig frá henni.
„Vertu nú ekki svona stúrinn í framan, vinur-
inn!“ — Hún tók í eyrað á honum og kleip svo-
lítið. „Þú ert álíka glaðlegur og frænka, þegar hún
cr í mergrunarkúr!“
„Já, en sjáðu, Elsa mín, fríið mitt er bráðum
búið, og það lítur ekki vel út fyrir okkur.“
„Allt læt ég það nú vera. — Þó að hún frænka
mín sé hörð í horn að taka, þá er ég nú dálítið seig
líka. Þú þekkir mig ekki frá þeirri hlið, góðurinn,
og það held ég, að hún Elísabet vinkona geri ekki
FR.I ÁLS- VERZLUN
27