Frjáls verslun - 01.02.1961, Blaðsíða 30

grettu fyrir neðan nefið, eins og hún fyndi af hon-
um vonda Iykt. — „Mannýg naut geta verið
hættuleg, skal ég segja ykkur; það þarf bæði snar-
ræði, krafta og hugdirfsku til að ráða niðurlögum
þeirra. Ég hugsa, að það sé vissara, að þér verðið
hérna hjá okkur, Valdemar!"
Það var bein skipun. En nú fauk í Valdemar, og
liann gleymdi því alveg, að það var ekki raunveru-
Iegur boli, sem þeir áttu að tuskast við. Hann bölv-
aði í hljóði, virti gömlu konuna ekki svars, en tók
á rás inn í Iaufskóginn í þá átt, sem öskrin heyrð-
ust úr.
Eðvarð varð skrambi skrýtinn á svipinn; liann
leit vandræðalega á Elísabetu frænku, en hún kink-
aði kolli reiðilega og mjög ákveðin. Þá drattaðist
hann af stað á eftir Valdemar.
Elísabet frænka var dálítið hugsi, þegar hún sett-
ist á vegarbrúnina og gaf Elsu merki um að setjast
við hliðina á sér. En Elsa stóð kyrr; henni leizt
alls ekki á þessi öskur, þau voru svo ótrúlega eðli-
leg, að minnsta kosti sum þeirra, að henni rann
kalt vatn milli skinns og hörunds. Raunar komu
þau nú aðeins úr einni átt, en þau urðu sífellt
hærri og hærri og ógurlegri og nálguðust ört staðinn,
þar sem þau voru.
Elísabet frænku virtist heldur ekki rótt, þar sem
hún sat. Hún káfaði í sífellu á lonníettunum sínum
og tautaði eitthvað milli tanna sér. Svo reis hún
snögglega á fætur. — „Ekki hélt ég, að hann gæti
þetta svona vel,“ sagði hún íhugandi. Það skyldi
þó aldrei — ?“
Áður en hún fengi lokið setningunni, kom allt
í einu maður á harðahlaupum út úr skóginum. Það
var vinnumaðurinn á Nedre-Röd, og ])að var ekki
vandséð að hann var dauðskelkaður.
„Það er — það er — raunvervlegt naut líka!“
sagði hann og þurkaði svitann af enninu með
jakkaerminni, um leið og hann leit hornauga aftur
fyrir sig til skógarins.
„Hvað — hvað eruð þér að segja?“ Elísabet
frænka reigði hnakkann, og lonnietturnar skutu
gneistum. „Mætti ég biðja um skýringu, góði mað-
ur, um hvað eruð þér að tala?“
Um leið og hún lauk setningunni, kom annar
maður þjótandi út úr skóginum, stynjandi og vein-
andi af hræðslu. Það var enginn annar en Jóhann
heimski, vinnumaður Elísabetar frænku sjálfrar.
Hann nam staðar fyrir framan húsmóður sína, laf-
móður og eldrauður í framan, en kom ekki upp
nokkru orði. Hún varð að hrista hann rækilega,
áður en hann gat gert sig skiljanlegan:
„He-he-nawt/“ sagði hann og sleit sundur orðin
af mæði. „Virkileg naut, blóðmannýgir tarfar —
allt krökkt af þeiin í skóginum! — Ég sá að minnsta
kosti þrjá!“
Elsa og Elísabet frænka litu hvor á aðra; það
var mælskt augnaráð, sem ekki þurfti skýringar
við. Elsa beit á jaxlinn, og augun í henni urðu
eins og örmjó strik. Svo þetta var þá skýringin á
hinu óvænta hugrekki Eðvarðs og áhyggjum Elísa-
betar frænku af Valdemar.“ Þær höfðu báðar fund-
ið upp á sama bragðinu og Elísabet hafði fengið
Jóhann heimska til að leika nautið. En svo var
auðheyrilcga þriðji aðilinn kominn í spilið: sjálfur
Nedre-Röd bolinn! En þá var líka Valdemar í
hættu staddur og hún varð að bjarga honum, eitt-
hvað varð að taka til bragðs þegar í stað!
En Elísabet frænka hafði umsvifalaust tekið mál-
ið í sínar eigin skörulegu hendur. Hún sýndi nú,
að hún sjálf var prýdd því hugrekki og snarræði,
sem hún krafðist af öðrum. Jóhann heimska sendi
hún til Nedrc-Röd eftir karlmönnum og heykvísl-
um, en vinnumanninum þaðan hélt hún eftir sem
lífverði og lét hann telgja þeim öllum digra birki-
lurka, svo að þau hefðu eitthvað að verjast með.
Það hvarflaði ekki að henni að leggja á flótta und-
an einum eða tveimur mannýgum tuddaskröttum!
Á meðan þessu fór fram, linaði heldur á öskr-
unum, en þó heyrðist öðru hverju boli bölva og
rymja allskammt frá þeiin.
Eftir drykklanga stund kom Eðvarð æðandi til
þeirra og virtist nær dauða en lífi. Fötin hans voru
rifin og andlitið rispað eftir greinar, sem höfðu
slegizt í það á flóttanum. Hann fleygði sér niður
á vegarbrúnina og mátti ekki mæla fyrir mæði.
Elsa stóð yfir honum stamandi af hræðslu og krafð-
ist þess, að hann segði sér, hvað orðið hefði af
Valdemar, en hann svaraði henni engu. Loks tók
Elísabet frænka af skarið, þreif í öxlina á magist-
crnum og hristi hann duglega.
„Sástu bolann eða hvað?“
„Sá ég hann! — Hann kom vaðandi beint á
okkur! Ég hef aldrei — á allri minni ævi —“
„Náði hann í þig?“
„Náði hann, nei, — en ég varð að hlaupa eins og
ég gat —“
„Hlaupa — þú hefur þá flúið, ræfillinn þinn. Og
hvað varð af Valdemar?“
„Valdemar — hvernig ætti ég að vita það?“
30
FR.TÁLS V BR ZJjU N